Χριστούγεννα της ρουτίνας

Με έναν Πρόεδρο λιποτάκτη από το Κραν Μοντανά για πιθανή λύση, ο οποίος «δεν γεμίζει την καρέκλα», κατηγορούμενος για «κλεπταποδοχή» από την Ελεγκτική Υπηρεσία και ο οποίος γυροφέρνει από χώρα σε χώρα ως «τουρίστας» χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα για την πατρίδα μας και αποστασιοποιημένος από ένα τσούρμο υπουργών αλαλούμ, ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα. Δυστυχώς ακόμα και με την κρίση σχεδόν σε όλα τα επίπεδα που βρίσκεται εδώ, και ας μας λένε άλλα, έχουμε καταντήσει και αυτή τη φορά τα Χριστούγεννα από ευκαιρία για αναβάπτιση στο πραγματικό νόημα της μεγάλης γιορτής σε κέντρο υλιστικού καταναλωτισμού και Φαρισαϊσμού.

Χριστούγεννα και πάλι. Όλα όμως «ξώφαλτσα». Καμιά ουσία. Ουδεμία εμβάθυνση. Όλα ρηχά και επιφανειακά. Γιορτάζουμε ξανά την εορτή των εορτών μπροστά στις βιτρίνες των ολόφωτων πολυτελών καταστημάτων με φάτνες και δένδρα, ολοκαίνουργια παιχνίδια, μοδάτα ρούχα και αχρείαστο σπιτίσιο εξοπλισμό για εντυπωσιασμό και μόνο, για ανταγωνισμό ευτελή, για ένα τίποτα, για «ένα πουκάμισο αδειανό». Μια χώρα που τονίζει την κατοχή και τους 200.000 πρόσφυγες προσπαθώντας να δώσει την εντύπωση μιας αδικημένης χώρας, κατακλύζεται από διαφημίσεις όπως «ΜΟΝΟ με 80.000 ευρώ μπορείτε να έχετε την Porche των ονείρων σας».

Κάθε χρονιά τα ίδια και τα ίδια χωρίς να αλλάξει τίποτα εντός μας. Και ούτε μας ενδιαφέρει, γιατί είναι το εκτός που μετρά. Πνεύμα; Τι μας λες; «Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα»;

Χριστούγεννα! Τα βλέμματα πέφτουν στις μεσαίες σελίδες των εφημερίδων για διαφημίσεις και ρεβεγιόν. Πού καιρός για μελέτη κοινωνικών, εκπαιδευτικών και πνευματικών πονημάτων; Πού καιρός για πνευματικές αναζητήσεις; Ένα ρεβεγιόν σημαίνει καινούργιες τουαλέτες, επίδειξη και συζητήσεις για την καινούργια τραπεζαρία ή την ολοκαίνουργια αστραφτερή λιμουζίνα ή το καινούργιο παλατάκι με την ευρύχωρη πισίνα που μπορεί να βρίσκεται και 20 μέτρα από τη θάλασσα. Ρεβεγιόν σημαίνει ένα μεγάλο κενό γεμάτο με κενές συζητήσεις για κενά θέματα που γεμίζουν τις κενές ζωές μας.

Χριστούγεννα! Στα σπίτια υπάρχει αγωνία – όχι για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας – αλλά για λουκούλλεια γεύματα προς τιμήν γνωστών, συγγενών, φίλων που πρέπει να εγκαταλείψουν τον οίκο μας υπέρβαροι για να τον παινέψουν στον γείτονα.

Τι να πούμε για την ψυχή μετά τα προαναφερθέντα; Ελάχιστες λέξεις είναι αρκετές πιστεύω. Φτώχεια και ερήμωση πνευματική. Αυτή η κατάντια μας πρέπει να μας προβληματίσει για να ακολουθήσουμε οδούς που οδηγούν στον «αγώνα τον καλό», στον αγώνα του πνεύματος και της αγάπης που θα μας οδηγήσει στη δική μας αναγέννηση. Ο αγώνας για τον άνθρωπο και τη δικαίωση του «άνω θρώσκω» είναι μια πρόσκληση-πρόκληση για όλους μας. Καλά Χριστούγεννα!

*ΒΑ, ΜΑ, PhD πρώην επιθεωρητή & πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού