Στον Άρη που έφυγε…

Του Γιαννάκη Ηρακλέους

«Η ζωή των σκύλων είναι πολύ μικρή. Στην πραγματικότητα, είναι το μόνο ελάττωμα που έχουν».

Άγκνες Σλάι Τέρνμπουλ, 1888-1920, Αμερικανίδα συγγραφέας

Μόλις δύο ημερών ήταν ο Άρης όταν η σκυλίτσα που τον γέννησε, ξαφνικά πέθανε. Η αδελφή μου Μάρω, πρόθυμα τον υιοθέτησε. Άρχισε να τον αναγιώννει με το μπιμπερό και προπαντός με πολλή αγάπη, ωσάν να ήταν το μωρό της. Τελικά έγινε το μωρό… των μωρών της οικογένειας και των υπολοίπων μελών, και όχι μόνο. Το ίνδαλμα των γειτόνων, μικρών και μεγάλων, έγινε μεγαλώνοντας ο Άρης… Πώς και πώς περίμενα πότε επιτέλους η αδελφή μου και ο σύζυγός της θα πήγαιναν ταξίδι για να μετακομίσω στο σπίτι τους, να κάνω… dogsitting! Να μείνουνε μόνοι μας με τον Άρη, να πούμε τα δικά μας…

Στις 7 Δεκεμβρίου, ο Άρης μας, 17 χρονών, έφυγε αφού όλα αυτά τα χρόνια με την παρουσία του ομόρφυνε τη ζωή μας, παίρνοντας ταυτόχρονα αγάπη από όλους. Άλλωστε και των ανθρώπων ο προορισμός, στο σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή, δεν είναι να δώσουμε και να πάρουμε λίγη αγάπη; Γιατί λοιπόν αυτό να μην ισχύει και για τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου; Θα ακουστεί κοινότοπο, αλλά ο Άρης (βλ. φωτογραφία), θα μας λείψει…

Τα σκυλιά μάς δίνουν καθημερινά μαθήματα ζωής. Πιστοί, τρυφεροί και χαρούμενοι σύντροφοι, δίνουν τα πάντα στον άνθρωπο χωρίς να ζητούν σχεδόν τίποτα σε αντάλλαγμα. Για χρόνια μας συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Ως γνωστό, πολλά σκυλιά έχουν δώσει τη ζωή τους για τους ιδιοκτήτες τους. Σε επικίνδυνες καταστάσεις, δεν διστάζουν να κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να σώσουν ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι ξένοι.

Υπάρχουν επίσης πολλές ιστορίες σκύλων που ακολουθούν τους ιδιοκτήτες τους παντού, μέχρι να πεθάνουν, ή εκείνων που καταλαβαίνουν ότι ένα παιδί είναι ευάλωτο και παρεμβαίνουν για να το προστατεύσουν με κίνδυνο της δικής τους ζωής.

Με την ευκαιρία, ας μου επιτραπεί να μοιραστώ με τους αναγνώστες της στήλης, δύο από τις αμέτρητες συγκινητικές ιστορίες σκύλων, από φυλαγμένα αποκόμματα.

1. Χάτσικο

Αντιγράφω, διατηρώντας την ορθογραφία της εποχής, από την εφημερίδα «Κυπριακός Τύπος» του Μαΐου 1935, που αναδημοσιεύτηκε στον «Πολίτη» της 11ης Οκτωβρίου 2022, στη στήλη Χρονογράφος: «Όλη η Ιαπωνία θρηνεί τον θάνατο του Χάτσικο, ενός σκύλου, εις την κηδείαν του οποίου παρέστησαν δεκατρείς ιερείς! Ο Χάτσικο ήτο ο πιστότερος σκύλος του κόσμου. Ο Χάτσικο ανήκεν εις τον δόκτωρα Χιντεσαμπούρο, εγκατεστειμένον εις εν μικρόν προάστειον της Σιμπούγια. Εκάστην πρωίαν ο δόκτωρ μετέβαινε διά του σιδηροδρόμου εις Σιμόνια, οπόθεν επέστρεφε το βράδυ. Ο σκύλος του τον συνώδευε την πρωίαν μέχρι του σταθμού και το βράδυ μετέβαινε και πάλιν εις τον σταθμόν διά να τον παραλάβη. Αυτά εσυνέβαινον προ ένδεκα ετών. Ο δόκτωρ το 1924 απέθανεν, αλλά ο Χάτσικο μετέβαινε καθ' εκάστην εσπέραν, την ωρισμένην ώραν του τραίνου, εις τον σταθμόν διά να παραλάβη τον κύριόν του, όστις δεν επέστρεψε πλέον. Η πίστις του Χάτσικο έμεινε παρομοιώδης και αναφέρετο εις τα διδακτικά βιβλία. Προ ενός έτους είχε στηθεί άγαλμα του Χάτσικο εις τον δημόσιον κήπον του προαστείου. Από όλα τα μέρη της Ιαπωνίας εστάλησαν άνθη εις την χήραν του ιατρού διά να τα αποθέση επί του τάφου του Χάτσικο!»

2. Το κοριτσάκι που χάθηκε στο δάσος

Η απίθανη κατάληξη της σχέσης μεταξύ ενός νηπίου και των σκύλων της οικογένειας έγινε πρώτη είδηση στο Μίσιγκαν της Αμερικής. Το δίχρονο κοριτσάκι χάθηκε στο δάσος και το βρήκαν, ώρες αργότερα, να κοιμάται δίπλα στον μικρότερο σκύλο, ενώ ο άλλος σκύλος…εκτελούσε χρέη φρουρού!

Ο πολίτης που εντόπισε το κοριτσάκι γύρω στα μεσάνυχτα μέσα στο δάσος, μακριά από το σπίτι της, δήλωσε: «Ξάπλωσε στο έδαφος και χρησιμοποίησε τον ένα σκύλο σαν μαξιλάρι ενώ ο άλλος ξάπλωσε δίπλα της προστατεύοντάς την»...

Ευχές για Καλά Χριστούγεννα!