Μπορεί η Κύπρος να βοηθήσει στην επίλυση του προβλήματος στη Γάζα;

Υπάρχει μια τεράστια αμφισβήτηση στην κοινή γνώμη στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κυρίως ως προς τη σοβαρότητα και τις ικανότητές του. Οι πρώτοι 10 μήνες διακυβέρνησης του κ. Χριστοδουλίδη έχουν κλονίσει την αξιοπιστία του όχι μόνο εντός της Κύπρου αλλά και διεθνώς. Το χειρότερο είναι ότι εκ μέρους του δεν υπάρχει διάθεση για αυτοαξιολόγηση και αυτοκριτική. Στη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή στο Ντουμπάι (COP 28), διέρρευσε ότι ο Ερντογάν του έκανε πρόταση να συζητήσουν το Κυπριακό στην Άγκυρα. Την επομένη από τη διαρροή, οι συνεργάτες του Προέδρου μετά τον σάλο και τα ανέκδοτα που κυκλοφόρησαν, διέψευσαν αυτά που οι ίδιοι διέρρευσαν. Ένα ακόμα γεγονός που αποτυπώνει την όλη ανωριμότητα της κυβέρνησης του τόπου.

Στη 2η Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου έκανε υποδείξεις για τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση στον πόλεμο που εξελίσσεται στη Γάζα. Και σε μια τόσο δραματική κατάσταση, εκδηλώνει με έπαρση και ύφος, προτάσεις αυτονόητες και κοινοτοπίες. Εμφανίζεται να είναι ο ηγέτης που τα ξέρει και τα κάνει όλα σωστά και όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ είναι άσχετοι και δίχως προτάσεις. Είναι όμως έτσι; Όταν είναι ο ηγέτης που εδώ και 10 μήνες δεν κατάφερε καν να κτίσει οποιοδήποτε δίαυλο επικοινωνίας με τους Τουρκοκύπριους, πώς είναι δυνατόν με αυτά τα δεδομένα, να είναι πειστικός και να θέλει η Κύπρος να καταστεί δίαυλος ειρήνης για βοήθεια και στήριξη στη Γάζα. Πώς να πείσει ώστε να του δοθούν μεγάλες πρωτοβουλίες όταν στον τόπο του μικρές πολιτικές αποφάσεις δεν μπορεί να τις πάρει; Σημειώστε, ότι η πρόταση αυτή του Προέδρου χαρακτηρίστηκε από τη Γερμανίδα πρέσβειρα ανέφικτη σε αυτή τη φάση. Ακόμα μία, στη σειρά, δήλωση που απαξιώνει την αξιοπιστία του.

Πώς να πείσει ότι θέλει να διαδραματίσει ρόλο ειρηνοποιού στη Μέση Ανατολή, όταν δεν έχει πάρει καμία ουσιαστική απόφαση που να οδηγεί σε λύση του Κυπριακού. Και το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη συναίνεσαν με απροθυμία στον διορισμό απεσταλμένης για έξι μήνες με στόχο να διερευνήσει τις προθέσεις των δύο πλευρών, δεν είναι, επίσης, προφανές ότι δεν τον εμπιστεύονται. Αντιλαμβάνεται ο κ. Χριστοδουλίδης ότι αν δεν είναι έτοιμος για τολμηρά βήματα και με σαφή την πρόθεσή του για επίλυση του Κυπριακού, η Μαρία Άνχελα Ολγίν θα φύγει καταγράφοντας το γεγονός; Και πού θα οδηγηθούμε; Σε μια ακόμη ήττα της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ευκαιρίας επίλυσης του Κυπριακού.

Η απύθμενη «αδαημοσύνη» του κ. Χριστοδουλίδη και των συνεργατών του, μού θύμισαν το φαινόμενο Dunning-Kruger αλλά και τον μακροβιότερο Πρωθυπουργό της Ισλανδίας Oddsson. Ο Oddsson δεν είχε ιδέα από οικονομικά αλλά είχε την πεποίθηση ότι ήξερε τα πάντα γύρω από την οικονομία. Αυτή του η άγνοια και η αλαζονεία του, τον καιρό που ήταν διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, τον έκανε να μην ακούει κανέναν ειδικό σε αυτά τα θέματα. Διέλυσε μάλιστα, και το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομίας της χώρας του. Για αυτό και η Βουλή της Ισλανδίας μετά τη γνωστή καταστροφή, πέρασε νόμο όπου κάποιος για να μπορεί να διεκδικήσει το αξίωμα του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας θα πρέπει τουλάχιστον να έχει μεταπτυχιακό στα οικονομικά για να μην ξαναφτάσει η χώρα σε αυτό το σημείο. Τόσο ο κ Χριστοδουλίδης όσο και ο Oddsson εμπίπτουν στο φαινόμενο Dunning-Kruger. Οι ψυχολόγοι David Dunning και Justin Kruger αξιολογούσαν τις δεξιότητες των ατόμων συγκριτικά με την αυτοπεποίθησή τους. Αυτό που απέδειξαν μέσα από την έρευνά τους, με απλά λόγια, ήταν ότι αυτοί που «δεν μπορούν», δυστυχώς, «δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν». Άτομα δηλαδή, περιορισμένων ικανοτήτων αποκτούν μια ψευδαίσθηση επάρκειας και ανωτερότητας, εκτιμώντας ότι οι γνώσεις τους, είναι υψηλότερες από ό,τι πραγματικά είναι. Αν ο κ. Χριστοδουλίδης είχε ίχνος αντίληψης των ικανοτήτων του, θα είχε ήδη γύρω του την καλύτερη ομάδα για να καλύψει τις αδυναμίες του. Θα μετρούσε τα λόγια του κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του. Και τα κατορθώματά του δεν θα περιορίζονταν σε εγκαίνια και ομιλίες σε δημοτικά σχολεία και μνημόσυνα, αλλά σε ουσιαστικές πολιτικές για την πρόοδο της χώρας.