Η αιωνιότητα και μια μέρα

Φύγε από αυτές τις αίθουσες τώρα με τον κτύπο μιας καρδιάς τον οποίο δεν μπορεί να καταπνίξει ακόμα και ο «γρυλισμός» που πέφτει σαν βόμβα στον ουρανό της πόλης μας. Φύγε από τα χαρτιά, τις πένες, τα πληκτρολόγια. Από τις εφημερίδες που μυρίζουν μελάνι και τις μυρωδιές των νέων βιβλίων. Βιάσου. Σμίξε με τη βροχή που σε κάνει μούσκεμα. Μην μιλάς, μην γράφεις, σώπα! Τα τηλεφωνήματα που έκανες πάντα με έναν φόβο και μια ανησυχία και με ελπίδα όμως, και οι προσευχές που έρχονταν από τη φωνή στην άλλη πλευρά. Οι νέοι που μαζεύτηκαν στη μια άκρη της Καρπασίας στη Νιτοβίκλα. Έκαναν έναν κύκλο. Εκείνοι που σε γνωρίζουν, εκείνοι που δεν σε γνωρίζουν. Προσεύχονται με σεβασμό για εσένα. Εσύ Τουντζέρ Μπαγισκάν, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου που μυρίζει φάρμακα. Έγραψες και τέλειωσες και το τελευταίο σου βιβλίο. Εδώ ολοκληρώνεται ένα ταξίδι που άρχισε από το παρελθόν της Καρπασίας. Ήταν μακρύ το ταξίδι αυτού του βιβλίου. 23 χρόνια. Γύρισες τις κοιλάδες, τις πλαγιές, τις σπηλιές με ένα ραβδί στο χέρι. Στάσου μην φεύγεις! Μην αφήνεις «ορφανό» αυτό τον θησαυρό. Που κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει την αξία του όσο εσύ. Αυτών των ηλικίας χιλίων ετών πετρών, του χώματος, των σταμνών κάτω από το χώμα, των αγγείων. Αν θα ρωτούσα κάποιον για τις επιγραφές εκείνων των αρχαίων τάφων, εσένα θα ρωτούσα. Τα τάματα που αφιερώθηκαν στα μαυσωλεία με τον πράσινο θόλο και τα κεριά που άναψαν. Όπου έβλεπα ένα μικρό παρεκκλήσι, εσένα θυμόμουνα.

Δεν πιάνει ο ύπνος τα βράδια όποιον έχει άρρωστο στη Μονάδα Εντατικής Φροντίδας. Και τα πρωινά αρχίζουν με την αναμονή μιας καλής χαρμόσυνης είδησης. Ο γιατρός έδωσε άδεια. «Ελάτε να δείτε τον άρρωστό σας», είπε. Κοίτα, μαζεύτηκαν πάνω από το κεφάλι σου εκείνοι που αγαπάς πιο πολύ. «Πατέρα ήρθα», σου είπε η αγαπητή σου κόρη Οζλέμ. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Ύστερα έκλεισε. Έριξε τώρα τη βροχή που δεν είχε ρίξει στη Λευκωσία εδώ και μήνες. Έκλαψαν ακόμα και οι θεοί.

Ιδού, ακόμα και αυτές οι βροντές δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν έναν κτύπο καρδιάς. Έρχεται μια στιγμή. Χτυπάει σαν τρελή. Ύστερα έρχονται και περνούν μπροστά από τα μάτια σου σκηνές. Τα χρόνια που περάσαμε μαζί σε αυτή την πόλη. Και μια τελευταία ανάμνηση. Που εκείνη με σαστίζει πιο πολύ. Μόλις πριν δύο βδομάδες ήσουν εδώ. Μπήκες μέσα στην εφημερίδα με την πρόσχαρη διάθεσή σου όπως πάντα. Στα μάτια σου υπήρχε μια ηρεμία για το γεγονός ότι ολοκλήρωσες και εξέδωσες το τελευταίο σου βιβλίο. Πού να ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που σε έβλεπα. Δεν μιλήσαμε για τον θάνατο. Μιλήσαμε για τη ζωή. Είχαμε πολλές δουλειές να κάνουμε ακόμα. Δεν είχες αρχίσει κάποιο νέο βιβλίο. Έμεινε στη μέση και αυτό. Τι παράξενος κόσμος που είναι αυτός. Πεθαίνει ένας φτωχός και μένουν πίσω τα χρέη του. Πεθαίνει ένας πλούσιος και μένουν πίσω αυτά που έχει να παίρνει. Πεθαίνει ένας ποιητής και μένουν πίσω τα ημιτελή του ποιήματα. Πεθαίνεις εσύ. Και μένουν πίσω τα όνειρά σου.

Όλο και γινόμαστε λιγότεροι, λιγοστεύουμε τρομερά όμως. Κοιτάω τα βουνά. Μέσα στην ομίχλη είναι. Σε αυτή τη χώρα πέρασε η ζωή μου; Μέσα σε αυτούς τους ελαιώνες, τους ευκαλύπτους, τους κήπους με τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές; Ο βασιλικός θύμιζε πάντα τη μάνα μου; Μετά από χρόνια με κοίταξαν με μισό μάτι εκείνα τα στενά σοκάκια; Πόσους φίλους ξεπροβόδισα για το τελευταίο τους ταξίδι. Ποιες βραδιές έκανα κομμάτια και έκαψα όλες τις πεποιθήσεις μου; Γιατί πέφτουν αστέρια από τον ουρανό κάποια βράδια; Γιατί δεν πίστεψα ποτέ στη μαντεία, στους μάγους και στα θαύματα; Και γιατί πίστευα πάντα στους κορμούς των δέντρων, στα κλαδιά, στα φύλλα και στα τιτιβίσματα των πουλιών και όχι σε έναν Θεό; Τι ήταν εκείνα τα τρέξιματά σου χωρίς να κουράζεσαι; Γύρισες κουρασμένος, αποκαμωμένος στο σπίτι σου από τη μια άκρη της Κύπρου. Σε έπιασε μια γρίπη. Σε μετέφεραν στο νοσοκομείο. Ακύρωσες όλα τα ραντεβού σου τον Δεκέμβριο. Είχες άλλο ραντεβού με εκείνον τον άγγελο; Πού να το ήξερες. Έκανε μια ομιλία πάνω από το φέρετρό σου ο Γκαστόν Νεοκλέους. Έμειναν χωρίς εσένα τώρα, ορφανοί οι ειρηνόφιλοι της Ενόρασης. Είχε πολύ κόσμο στην κηδεία σου, πάρα πολύ.

Κοίταξα τη φωτογραφία σου και σάστισα. Ήσουν τόσο ανυπόμονος να αποδημήσεις στην αιωνιότητα; Κοίτα τι έγραψες πάνω σε αυτή τη φωτογραφία: «Εις το επανιδείν στην αιωνιότητα». Δική σου είναι αυτή η υπογραφή. Οπωσδήποτε θα συναντηθούμε μια μέρα στην αιωνιότητα. Κάθε βράδυ θα κελαηδά ένα αηδόνι. Κάθε αυγή θα ανθίζει ένα τριαντάφυλλο στο προσκέφαλό μας…