Να περιμένει η ώρα της επιστροφής στις σκιές Τόνι

Αχ, Τόνι, αχ. Με συγκλόνισε το τελευταίο αποχαιρετιστήριο άρθρο που έγραψες στην εφημερίδα μας. Όπως μια αναπάντεχη, κακή είδηση συνθλίβει τον άνθρωπο, έτσι συνέθλιψε κι εμένα αυτό. Δεν το ήξερα; Ναι, δεν το ήξερα. Τα γραφόμενά σου ήταν γραμμές γεμάτες με τόση ελπίδα και αγάπη, τόσο ενθουσιώδεις, τόσο γεμάτες με νοσταλγία για ειρήνη που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό αυτή η σιχαμένη, καταραμένη αρρώστια. Σε ήξερα ως έναν δυνατό άνθρωπο με πίστη που δεν υποκύπτει μπροστά στους καταπιεστές. Κάποιον που δεν φοβόταν να μείνει μόνος και δεν δίσταζε να πει την αλήθεια ακόμα και αν όλοι έλεγαν ψέματα. Είδα σε εσένα τη σοφία των παλιών χρόνων. Μιλούσες και με τις πλαγιές και με τα βουνά. Τι ωραία όνειρα είχες. Θα έβαζες τους ανθρώπους αυτού του κακότυχου νησιού να πιαστούν χέρι με χέρι από την Καρπασία μέχρι την Πάφο. Θα έζωναν το νησί με έναν κύκλο. Ένα νησί που ο Θεός εντός του είναι μόνο η συνείδηση. Ένα νησί που οι εθνικοί λόγοι και ομιλίες έχουν πλέον απολιθωθεί. Νησί στο οποίο δεν υπάρχει καμία σημαία για την οποία αξίζει να πεθάνει κανείς.

Αχ, Τόνι, αχ. Τι είδους αποχαιρετιστήριο άρθρο είναι αυτό; Δεν μπορεί να έχει ολοκληρωθεί έτσι αυτό το ταξίδι. Εσύ έβαλες την καρδιά σου σε αυτή τη μάχη. Αυτή η καρδιά δεν νικιέται τόσο εύκολα. Έκανες αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει κανείς άλλος σε εκείνη την κοινότητα. Και πέρασε και αυτό στα αρχεία της ιστορίας. Αλόα. Σανταλάρης. Και Μαράθα. Πήγες σε εκείνη τη δολοφονική δεξαμενή. Συνομίλησες με τα πνεύματα των μωρών που τα κορμιά τους έγιναν διάτρητα από σφαίρες στην αγκαλιά των μανάδων τους. Δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Έκλαψες. Είναι δυνατόν να μην κλάψει κανείς; Όλοι σε γνώρισαν ως έναν καλόκαρδο θείο. Ύστερα έκανες μια ταινία. Και σε αφόρισαν εκείνοι που ακόμα προσπαθούν να κρύψουν από την κοινωνία αυτή τη θηριωδία. Δεν ήταν εύκολο να τους δείξεις αυτήν την ταινία. Επειδή υπάρχει άρνηση. Πάντα άρνηση. Ξέρουμε και δύο όμως αυτούς τους δολοφόνους. Ζήσαμε μαζί με τους δολοφόνους σε αυτό το νησί Τόνι. Ίσως γι' αυτό δεν έφυγε καθόλου από πάνω μας εκείνη η κατάρα. Τα δάκρυα στη ζωή μας ήταν περισσότερα από τα χαμόγελά μας. Ακόμα και οι ευτυχισμένες μας στιγμές μας απαγορεύτηκαν. Ζήσαμε σε ένα σκοτεινό τούνελ και ψάχναμε την άκρη του φως. Μετά από τόσο πόνο μας απαγορεύτηκε και η ευτυχία.

Δεν υπήρξες ποτέ κάποιος που άκουγε αυτά που έλεγε ο κόσμος και έζησε χωρίς να ακούει τον άλλον. Δεν κοίταζες μονόπλευρα τα γεγονότα. Είδες και τη Μαράθα και το Παλαίκυθρο. Είδες και την Άσσια και την Τόχνη. Έγραψες, όμως υπήρξες συγγραφέας των τεσσάρων εποχών, όχι της μίας. Δεν κατάλαβαν Τόνι. Ούτε αυτό το κατάλαβαν. Άλλωστε δεν ήταν δυνατόν να το καταλάβουν αυτό εκείνοι οι στενόμυαλοι. Διότι είχαν χτίσει φωλιά οι αράχνες στα μυαλά τους, ακόμα και οι σκιές τους ήταν βρόμικες και ποταπές. Ούτε η μία πλευρά σε κατάλαβε, ούτε η άλλη. Άμα σε κάποιον ήσουν κουφός και τυφλός, η άλλη πλευρά σε έκανε βασιλιά. Εσύ ήθελες να είσαι άνθρωπος, να μείνεις άνθρωπος και όχι βασιλιάς. Γι' αυτό δεν μπόρεσες να μείνεις πολύ στα κατεχόμενα εδάφη. Μόνο σε εμένα είπες τι σου έκαναν κάποιοι εδώ. Δεν τα είπες σε κανέναν άλλο για να μην υποδαυλιστεί η εχθρότητα και να μην βρουν νέο υλικό οι συνωμότες.

Αχ, Τόνι, αχ. Δεν έπρεπε να ήταν αποχαιρετιστήριο άρθρο αυτό. Το διάβασα μελαγχολώντας. Διάβασα τις πρώτες γραμμές και σταμάτησα. Κοίταξα τις φωτογραφίες στον τοίχο. Κοίταξα από το παράθυρο έξω που άρχισε να σκοτεινιάζει. Άναψα ένα τσιγάρο. Καπνίζω εδώ και εξήντα χρόνια. Και ακόμα ζω. Το διάβασα άλλη μία φορά! «Ξύπνησα το πρωί της Δευτέρας και στάθηκα μπροστά στο κουτί με τα φάρμακα. Πήρα τη σύριγγα. Μια μικρή χημειοθεραπεία που θα ισοπεδώσει το ανοσοποιητικό σύστημα. Όμως, ελπίζω πως τουλάχιστον θα μπορέσω να περάσω μια μέρα χωρίς πόνο μέσα σε μερικούς μήνες».

Να περιμένει προς το παρόν η ώρα της επιστροφής στις σκιές. Εσύ αποχαιρέτησες. Όμως εγώ δεν το έκανα. Είναι νωρίς ακόμη. Θα συναντηθούμε πολλές φορές σε αυτές τις σελίδες. Εσύ σε εκείνη την πλευρά. Και εγώ σε αυτήν.