Οι ρεαλιστές της διχοτόμησης

Οι εξελίξεις στον Άγιο Δομέτιο, που ακολούθησαν αυτές στην Πύλα και την Αμμόχωστο, επιβεβαίωσαν ότι το Κυπριακό έχει για τα καλά πλέον εισέλθει σε μια πορεία αντίστροφης μέτρησης για νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Του τέλους του Κυπριακού. Αντί όμως να οδηγήσει όσους, με κάθε πρόσχημα εδώ και χρόνια, διατήρησαν ανοικτό το status quo, έφερε τους ίδιους πρωταγωνιστές για μια ακόμα φορά να παρουσιάζονται δικαιωμένοι, προχωρώντας μάλιστα σε νουθεσίες. «Κάποιοι κάνουν πως δεν βλέπουν ότι πια δεν είμαστε σε αδιέξοδο αλλά μπροστά σε τετελεσμένα που δεν έχουν επιστροφή», έγραψε ο Άριστος Μιχαηλίδης στον «Φ», ενώ από το Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου υπεδείκνυε πως θα πρέπει να περάσουμε από την εποχή του ρομαντισμού στην εποχή του «ρεάλ πολιτίκ». Αφού, όπως εξήγησε, «η πολιτική του ρομαντισμού δεν φέρνει αποτελέσματα και είναι καλό, επιτέλους, να το κατανοήσουμε».

Ποιοι όμως κράτησαν τη χώρα στην «εποχή του ρομαντισμού» όλο το προηγούμενο διάστημα οδηγώντας την «σε τετελεσμένα που δεν έχουν επιστροφή»; Πότε το ΔΗΚΟ λειτούργησε στη βάση του πολιτικού ρεαλισμού στο Κυπριακό, πέραν της γραφικότητας, της καταγγελίας και της άρνησης; Μήπως τη δεκαετία του '80 όταν ο Σπύρος Κυπριανού αρνείτο να συζητήσει και απέρριπτε κάθε πρωτοβουλία ή σχέδιο; Όταν με τον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2004 απέρριπτε ένα ακόμα σχέδιο λύσης, εκφράζοντας τη σιγουριά πως εντός ΕΕ θα μπορούσαμε να πετύχουμε ένα πολύ καλύτερο; Ή σήμερα, που προτάσσουν τη διαχρονική πολιτική των συνθημάτων και ψευδαισθήσεων ως τη «νέα στρατηγική» που θα εξαναγκάσει την Τουρκία να αποδεχθεί λύση δικών μας προδιαγραφών; Αυτή η νέα στρατηγική, τι πέραν μιας ξεκάθαρης αμφισβήτησης του «ρεάλ πολιτίκ» είναι; Η αδυναμία να επιτύχουμε σοβαρές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, η διαφαινόμενη απώλεια και της Αμμοχώστου, οι παραβιάσεις στη νεκρή ζώνη, τι δείχνουν πέραν του ότι το να επιφέρουμε ουσιαστικό κόστος στην Τουρκία ήταν κομμάτι ενός φαύλου κύκλου ψευδαισθήσεων που οι ίδιοι καλλιέργησαν; Που ακόμα και σήμερα καλλιεργούν; Συνειδητά ταυτίζοντας τον ρεαλισμό με τη μη λύση;

«Η νέα παραβίαση του καθεστώτος της νεκρής ζώνης από τον τουρκικό στρατό επιβεβαιώνει την τουρκική προκλητικότητα, την επεκτατικότητα, την αναξιοπιστία της τουρκικής πλευράς και την παντελή απουσία έστω και ίχνους διαλλακτικότητας», έγραψε σε ανακοίνωσή της η ΕΔΕΚ. Δεν επιβεβαιώνει όμως μόνο αυτό. Επιβεβαιώνει επίσης το πόσο εγκληματικά αφήσαμε τον χρόνο να περάσει. Με πόση υποκρισία λειτουργήσαμε διαχρονικά. Ενώ γνωρίζαμε πού οδηγούσε αυτή η πορεία. Το είχε πει άλλωστε ο Αβέρωφ Νεοφύτου το 2018 προαναγγέλλοντας το «τσουνάμι» που ερχόταν ως αποτέλεσμα της συντήρησης του διαχωρισμού, πριν βάλει τις ανησυχίες του στο πλάι για να επικεντρωθεί με τον Νίκο Νουρή στο πώς θα αποτρέψουν την εκλογή του Τ/Κ Νιαζί στο Ευρωκοινοβούλιο. Το είχε πει το ΑΚΕΛ όταν απέρριπτε το Σχέδιο Ανάν για να τσιμεντώσει το «Ναι». Το είχε γράψει ο Γιώργος Λιλλήκας στο βιβλίο του, όταν βρέθηκε για λίγο εκτός πολιτικής και δημαγωγίας: Ότι συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης σημαίνει «συνέχιση της κατοχής και των κινδύνων που αυτή περικλείει». Το είχαν παραδεχθεί όλοι αυτοί που σήμερα εμφανίζονται δικαιωμένοι από τα γεγονότα και πεπεισμένοι ως προς τις ευθύνες. Το επαναλάμβαναν φορτικά, πως η πάροδος του χρόνου μονιμοποιούσε τα τετελεσμένα, κάθε φορά που διατράνωναν την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν μέχρις ότου και ο τελευταίος πρόσφυγας να επιστρέψει σπίτι του. Κάθε φορά που πανηγύριζαν για τα «Όχι» και υπόσχονταν νέους αγώνες. Απλά ήρθε η στιγμή που όλοι αυτοί που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του status quo (ενώ την ίδια στιγμή έκαναν σχεδόν τα πάντα για διατήρησή του), δικαιώθηκαν.

Επιβεβαιώνει την εγκληματική ευκολία με την οποία αφήσαμε ευκαιρίες που θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει σε μια διευθέτηση να περάσουν. Όταν έχοντας απέναντι τον Ταλάτ, ο Χριστόφιας επέλεξε να μην κλειδώσει την ενδιάμεση συμφωνία για να κρατήσει τον Καρογιάν στην κυβέρνηση. Και ο Αναστασιάδης, έχοντας απέναντί του τον Ακιντζί, αποχωρούσε από το Κραν Μοντανά και ενώπιον του σημερινού Προέδρου μιλούσε για δύο κράτη. Για να θυμηθούμε σήμερα- έχοντας πλέον απέναντι τον Τατάρ- πως θέλουμε επανέναρξη των συνομιλιών από εκεί που αποχωρήσαμε πριν έξι χρόνια. Πόσο ανεύθυνα λειτουργήσαμε.

Όπως επιβεβαιώνει τις τεράστιες δικές μας ευθύνες. Διότι τα «τετελεσμένα που δεν έχουν επιστροφή», σύμφωνα με τον Άριστο Μιχαηλίδη, και που κάποιοι όντως κάνουν πως δεν βλέπουν, φέρουν και τη δική μας υπογραφή. Χτίστηκαν σε κάθε μια από τις τόσες φορές που η πολιτική ηγεσία, με τη συνδρομή των δημοσιογράφων, μετέτρεπε το Κυπριακό σε παιχνίδι εντυπώσεων για το εσωτερικό ακροατήριο. Στις κόκκινες γραμμές που με στόμφο αναδεικνύαμε κάθε φορά που πλησιάζαμε σε ένα περίγραμμα λύσης. Στα εύκολα συνθήματα που μετέτρεψαν την προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού σ’ ένα συμπαγές και ακλόνητο status quo και επέτρεπαν στην Τουρκία χωρίς πίεση να διατηρεί όσα πήρε το ’74. Στην ευκολία με την οποία αφήσαμε 49 χρόνια να περάσουν, τις πραγματικότητες να μας προσπεράσουν και να δώσουν μόνες τους τη λύση.

Όπως χτίστηκε στο γεγονός ότι αυτοί που με μανία επιδίωξαν τη μη λύση, με τη βοήθεια των υπολοίπων, καθόρισαν τις εξελίξεις. Στο ότι οι ρεαλιστές της διχοτόμησης επικράτησαν των ρομαντικών της λύσης. Στην τελική, τα όσα βιώνουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα μιας πορείας που δεν θα μπορούσε να είχε οδηγήσει πουθενά αλλού. Μιας πορείας που δεν επιτρέψαμε μόνο, αλλά που σχεδόν επιδιώξαμε. Απλά σήμερα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.

antopoly@cytanet.com.cy