Πάντα έτσι ήμασταν εμείς

Ουσιαστικά κάνουν λάθος όσοι ρωτούν πότε γίναμε έτσι. Πάντα έτσι ήμασταν εμείς. Απλώς τώρα διαφθαρήκαμε λίγο πιο πολύ, γίναμε λίγο πιο συμφεροντολόγοι. Δεν θα πουλούσαμε τα κορίτσια μας στους Άραβες. Δεν θα εγγραφόμασταν κομάντο στον αγγλικό στρατό. Δεν θα παραδίδαμε την οργάνωση στους διοικητές που ήρθαν από την Τουρκία. Έτσι ήμασταν από την ημέρα που μαχαιρώθηκε στην πλάτη και δολοφονήθηκε εκ μέρους της οργάνωσης μέσα στην αγορά ο Φαζίλ Οντέρ. Κανείς δεν τόλμησε να συμμετάσχει στην κηδεία του επειδή απαγορεύτηκε εκ μέρους της οργάνωσης. Εμείς θα συμμετείχαμε σε εκείνη την κηδεία ό,τι και να γινόταν.    

Αποκοπήκαμε από τη δημοκρατία μετά που έπεσαν οι πρώτες σφαίρες στον Ταχτακαλά στη Λευκωσία τον Δεκέμβριο του 1963. Καταδικάσαμε τον εαυτό μας σε μια μοναξιά που θα διαρκούσε χρόνια. Και στο τέλος γίναμε όμηροι της Τουρκίας. Οι βουλευτές μας στη Βουλή της Δημοκρατίας και όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί μας εγκατέλειψαν τα καθήκοντά τους μετά τον Δεκέμβριο του 1963. Τα σχολεία διέκοψαν. Παιδιά 15 χρόνων σύρθηκαν σε φυλάκια στις πιο επικίνδυνες περιοχές. Δεν θα σιωπούσαμε μόλις αποκοπτόμασταν από τη Δημοκρατία χάρη στα κρυφά όνειρα των ηγετών μας. Δεν θα συρόμασταν ξοπίσω τους.     

Μάζεψαν την κυπριακή νεολαία που φοιτούσε στα πανεπιστήμια της Τουρκίας και την έστειλαν με βάρκες στην Τηλλυρία. Τους οδήγησαν απευθείας στη φωτιά. Διέλυσαν εκείνη τη νεολαία. Μήπως πάλι θα έρχονταν αν ήξεραν τι τους περίμενε; Δεν λυπήθηκαν καθόλου εκείνη τη νεολαία εκείνοι που σχεδίαζαν τη διχοτόμηση. Τους ξόδεψαν. Σιωπήσαμε. Δεν θα σιωπούσαμε.  

Γιατί οι ομοεθνείς μας που βρίσκονταν στον νότο πέρασαν στον βορρά εγκαταλείποντας τα σπίτια και τους τόπους τους μόλις άρχισε η ανταλλαγή πληθυσμού το 1974; Οι Ελληνοκύπριοι που βρίσκονταν στον βορρά εκδιώκονταν στον νότο με τη βία των όπλων, όμως κανείς δεν έδιωχνε τους συμπατριώτες μας που βρίσκονταν στον νότο. Μάλιστα, όταν μετανάστευαν στον βορρά, έκλαιγαν μαζί τους με τη θλίψη του χωρισμού οι Ελληνοκύπριοι γείτονές τους στον νότο. Εμείς δεν θα εγκαταλείπαμε τα σπίτια μας, τα εδάφη μας στον νότο. Όταν περνούσαμε στον βορρά δεν θα γράφαμε «κρατημένο» στις πόρτες των ελληνοκυπριακών σπιτιών με μεγάλη πλεονεξία. Ενώ εκείνοι συνέδεαν δρόμο από την Κερύνεια στην Ανατολία, δεν θα τινάζαμε στον αέρα τον δρόμο από την Πάφο μέχρι το Ριζοκάρπασο. Μετά που ο Ραούφ είπε «Τούρκος έρχεται, Τούρκος φεύγει» δεν θα τον ψηφίζαμε ποτέ ξανά.   

Αν όλοι οι δρόμοι στον κόσμο οδηγούν στη Ρώμη, όλοι οι δρόμοι στην Κύπρο οδηγούν στη διχοτόμηση. Γιατί ονόμασαν «Γήπεδο Ταξίμ» το γήπεδο Τζιρίτ στη Λευκωσία; Γιατί είναι «Ταξίμ» το όνομα της σημαντικότερης πλατείας στην Κωνσταντινούπολη; Θυμηθείτε. Ποιος έριξε στη φωτιά του Γρίβα τα χωριά Κοφίνου και Άγιο Θεόδωρο το 1967; Ήταν και εκείνοι θύματα που επιλέγηκαν στον δρόμο της διχοτόμησης, έτσι δεν είναι; Εκείνο το βράδυ σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι στην Κοφίνου. Θα ερευνούσαμε αυτή την προβοκάτσια. Δεν την ερευνήσαμε!

Όταν μεταφερόταν πληθυσμός από την Τουρκία εδώ και οι ντόπιοι άρχισαν να φεύγουν από το νησί, διαφάνηκαν τα πρώτα σοβαρά σημάδια του αφανισμού μας. Αμέσως έδωσαν δικαίωμα ψήφου στον πληθυσμό που μεταφέρθηκε. Δεν θα το αποδεχόμασταν ποτέ αυτό. Το αποδεχτήκαμε. Θα αποσυρόμασταν από τη βουλή και δεν θα κατερχόμασταν ξανά στις εκλογές. Δεν αποσυρθήκαμε και κατήλθαμε. Μάλιστα, μόλις άρχισε να υπερισχύει έναντί μας για τα καλά ο πληθυσμός από την Τουρκία, πήγαμε στην πόρτα των συνδέσμων από την Τουρκία και ζητήσαμε την ψήφο τους. Δεν θα ζητούσαμε.    

Όταν η Τουρκία απαγόρευσε την είσοδο του Οζγκέρ Οζγκιούρ στη χώρα της και κατάσχεσε το διαβατήριό του, δεν θα σιωπούσαμε. Σιωπήσαμε. Θα πηγαίναμε όλοι στην πρεσβεία και θα παραδίδαμε τα τουρκικά διαβατήριά μας. Δεν το κάναμε. Θα γεμίζαμε τις πλατείες και θα ξεσηκωνόμασταν όταν περνούσαμε από την κυπριακή λίρα στην τουρκική λίρα. Δεν ξεσηκωθήκαμε. Όταν δίνονταν ψεύτικοι τίτλοι ιδιοκτησίας για τις ελληνοκυπριακές περιουσίες λάφυρα που έμειναν στον βορρά, θα τους πετάγαμε στα μούτρα τους αυτούς τους τίτλους ιδιοκτησίας. Δεν τους πετάξαμε. Δεν θα μέναμε σιωπηλοί στις στρατιωτικές περιοχές και τις στρατιωτικές ασκήσεις. Μείναμε.   

Όταν η δολοφονία Κουτλού Ανταλί καταγραφόταν στις ανεξιχνίαστες και τοποθετείτο στο ράφι ο φάκελός της, θα κάναμε τις πλατείες να δονούνταν χωρίς σταματημό φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της φωνής μας. Δεν το κάναμε. Δεν θα συγχωρούσαμε ποτέ τον Ταγίπ Έρντογαν, ο οποίος έκανε νόημα στον όχλο του εδώ για να μας επιτεθεί και να μας λιντσάρει και επιπλέον εξέδωσε πολεοδομική αμνηστία στο σάπιο ξενοδοχείο στο οποίο ξεψύχησαν τα 35 παιδιά μας στον σεισμό. Τον συγχωρέσαμε. Δεν υπάρχει το πότε γίναμε έτσι. Πάντα έτσι ήμασταν εμείς!