Ούτε η διπλωματία, ούτε η λογική

Πάει καιρός που η λογική παραδόθηκε στα χέρια των όπου γης εκτελεστών της ασφάλειας και της ειρήνης. Πάει καιρός που η διπλωματία σήκωσε τα χέρια ψηλά ανήμπορη(;) και απρόθυμη να διασφαλίσει την ασφάλεια και την ειρήνη. Κουμάντο κάνουν η βία και τα όπλα, η τρομοκρατία και τα συμφέροντα.

Πάει ένας μήνας από την καταδικαστέα από κάθε άποψη και από κάθε νουνεχή πολίτη τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Που έδωσε την αφορμή στο Ισραήλ για αντίποινα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως δεν χρειάζεται αφορμή το Κράτος του Ισραήλ για τις επιθέσεις του κατά των Παλαιστινίων, την καταπάτηση των εδαφών των Παλαιστινίων, τον εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών. Αναγνωρίζουμε, ωστόσο, πως η επίθεση της 7^ης του Οκτώβρη του έδωσε τον ρόλο του θύματος, τον οποίο ρόλο, όμως, έχει κάνει λάστιχο και περισσότερο από έναν μήνα τώρα δεν δίνει ευκαιρία στην ειρήνη και στον διάλογο. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι η Χαμάς; Τα χιλιάδες νεκρά, υποσιτισμένα ορφανά, χωρίς στον ήλιο μοίρα, είναι η Χαμάς;

Μέχρι πότε και για πόσο θα συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος που αφήνει πληγές και σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους; Τον πόνο που νιώθει η μάνα από την Παλαιστίνη όταν θάβει το παιδί της ή όταν το βλέπει να λιώνει από την ασιτία ή την αρρώστια, τον νιώθει και η Ισραηλίτισσα όταν παίρνει σε ένα σεντόνι τυλιγμένο το άψυχο κορμί του παλικαριού της.

Ο πόλεμος δεν έχει νικητές και ηττημένους. Ο πόλεμος έχει μόνο θύματα. Και η αδύνατη πλευρά, τα περισσότερα.

Το θέμα είναι τι κάνει η διπλωματία. Με τη φιλανθρωπία μόνο και τη διάνοιξη ασφαλών διαδρόμων παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, δεν εξαντλείται ο ρόλος της διεθνούς κοινότητας. Η ανθρωπότητα έχει χρέος να παρέμβει για να τερματιστεί το αιματοκύλισμα, να σωθούν όσοι ακόμα επιβιώνουν της βίας, των βομβαρδισμών και της καταστροφής.

Πόσες ειρηνευτικές προτάσεις ακούσαμε αυτό το διάστημα; Καμία. Πόσες προσπάθειες να πειστούν Χαμάς και Ισραήλ να τερματίσουν τις εκατέρωθεν επιθέσεις έχουμε δει; Καμία. Και ο πόλεμος συνεχίζεται και το χώμα βάφεται κόκκινο, τα νοσοκομεία γεμίζουν τραυματίες, η φρίκη και η απόγνωση ανάμεσα στους αμάχους κυριαρχεί. Και το κακό δεν έχει τέλος. Γιατί γενιές και γενιές μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον και αυτό μαθαίνουν να κάνουν όταν έρθουν αυτές οι γενιές στα πράγματα.

Ούτε η διπλωματία, ούτε η λογική, λοιπόν, προσπάθησαν ή τα κατάφεραν να θέσουν ένα τέλος σ’ αυτό το κακό το οποίο ολοένα και μεγεθύνεται και ολοένα και ξαπλώνεται…