Υπόκοσμος και Αστυνομία

Οι δύο στυγνές εκτελέσεις σε Λεμεσό και Λευκωσία τις προηγούμενες μέρες, και κυρίως η δεύτερη του Μαυρομιχάλη για την οποία η Αστυνομία μας όφειλε να είναι υποψιασμένη και προετοιμασμένη, εγείρουν και πάλι σοβαρότατο ζήτημα για την ικανότητα και αποφασιστικότητά της να διασφαλίσει τον νόμο και την τάξη και να εμπεδώσει στους πολίτες το αίσθημα της ασφάλειας.

Κατά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών των φατριών του υποκόσμου σε Λεμεσό και Λευκωσία, από τύχη και μόνο δεν υπήρξαν παράπλευρες απώλειες ανύποπτων πολιτών που έτυχε να βρίσκονται κοντά στις σκηνές των εγκλημάτων.

Και η αποτυχία της Αστυνομίας δεν διαπιστώνεται μόνο στην πρόληψη και αποτροπή σοβαρών εγκλημάτων και δολοφονιών, αλλά και στη μετέπειτα εξιχνίασή τους. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά εγκλήματα που έχουν να κάνουν με τον υπόκοσμο. Όπως έγραψε σε χθεσινό ρεπορτάζ του ο «Π», στα τελευταία 12 χρόνια, από το 2011 δηλαδή μέχρι σήμερα, 16 δολοφονίες που σχετίζονται με ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή αντίποινα μεταξύ ανθρώπων του υποκόσμου παραμένουν ανεξιχνίαστα, και αυτό δεν είναι τυχαίο και προκαλεί πολλά ερωτηματικά.

Ερωτηματικά γιατί σε άλλου είδους σοβαρά εγκλήματα η Αστυνομία μας έχει αρκετά υψηλό βαθμό εξιχνίασης και αυτό της αναγνωρίζεται. Γιατί, λοιπόν, τόση αποτυχία στα εγκλήματα του υποκόσμου;

Ναι, είναι γεγονός ότι αυτές οι υποθέσεις είναι πολύ πιο δύσκολες, είναι συνήθως «επαγγελματικές δουλειές» και ανάμεσα στον υπόκοσμο είναι βαθιά ριζωμένος ο νόμος της σιωπής. Όμως, τα ίδια ισχύουν και σε άλλες χώρες και εκεί δεν υπάρχει τέτοια αναποτελεσματικότητα.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, σε μας; Είναι θέμα ανικανότητας; Θέμα φόβου απέναντι στον υπόκοσμο ή, το χειρότερο, κατάφερε ο υπόκοσμος να διεισδύσει στους κόλπους της Αστυνομίας και να τη διαβρώσει;

Όσο και αν ακούγεται βαρύ, θεωρούμε ότι ισχύουν και τα τρία, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει, να απασχολήσει και να κινητοποιήσει άμεσα και την υπηρεσιακή και πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας, αλλά και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πριν μερικές εβδομάδες, και με αφορμή τα γεγονότα στη Χλώρακα και στο πογκρόμ της Λεμεσού, αλλά και τη σε βαθμό συνέργειας αδράνεια που επέδειξε η Αστυνομία στις ρατσιστικές και ακροδεξιές επιθέσεις εναντίον Κυπρίων και ξένων πολιτών, ο Πρόεδρος εμφανίστηκε πεπεισμένος και αποφασισμένος για την ανάγκη μεγάλων και βαθιών αλλαγών σε όλα τα επίπεδα της Αστυνομίας που θα άγγιζαν ακόμα και την υπηρεσιακή και πολιτική της ηγεσία. Έφτασε στο σημείο να κάνει επαφές για εξεύρεση αντικαταστατών. Στο τέλος, όμως, επιδεικνύοντας σε ένα ακόμη θέμα ατολμία και ευθυνοφοβία, έκανε πίσω και άφησε τα πράγματα ως έχουν.

Και σήμερα βρισκόμαστε και πάλι απέναντι σε μία Αστυνομία που δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και στερείται κάθε αξιοπιστίας. Τι θα κάνει τώρα ο Πρόεδρος; Θα συνεχίσει και πάλι να παρακολουθεί απαθώς τα γεγονότα;