Η βία από μόνη της δεν θα φέρει την ειρήνη

Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου ξύπνησα στο Τελ Αβίβ από τον ήχο των συναγερμών. Γράφω αυτά τα λόγια 20 ημέρες μετά από εκείνο το καταραμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια του οποίου σφαγιάστηκαν πολλές εκατοντάδες άνθρωποι του λαού μου, και εννέα χρόνια αφότου στάλθηκα να πολεμήσω τη Χαμάς μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, το 2014.

Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 20 μου χρόνια, στρατιώτης στη μονάδα ειδικών δυνάμεων Nahal, να κάνω εκείνα τα σουρεαλιστικά πρώτα βήματα στη Γάζα, ένα μέρος που, μέχρι τότε είχαμε δει μόνο στις ειδήσεις. Είχαμε ελάχιστη γνώση για το πώς ήταν η Γάζα. Η αποστολή μας ήταν να κατακτήσουμε τη συνοικία Al-Burrah της Beit Hanoun και να καθαρίσουμε τη γειτονιά από τους τρομοκράτες, υποστηρίζοντας παράλληλα τις μηχανικές δυνάμεις που είχαν σταλεί για να καταστρέψουν τα τούνελ της Χαμάς.

Δεν είχα δει ποτέ τις IDF να χρησιμοποιούν τόσο έντονη δύναμη πυρός. Δεδομένου ότι ο ισραηλινός στρατός είχε διατάξει τους πολίτες να εγκαταλείψουν τη γειτονιά, όποιος παρέμενε ήταν - έτσι μας είπαν - πράκτορας ή υποστηρικτής της Χαμάς και επομένως νόμιμος στόχος. Δεν αμφισβήτησα τις εντολές που μου έδιναν- ανησυχούσα πολύ για το αν θα έβγαινα ζωντανός.

Καταλάβαμε άδεια σπίτια των οποίων οι κάτοικοι είχαν φύγει, αφήνοντας πίσω τους ίχνη κανονικής ζωής, όπως οικογενειακές φωτογραφίες και σχολικά βιβλία. Μια ομάδα συνάντησε μια 10μελή παλαιστινιακή οικογένεια, κανένας από τους οποίους δεν ήταν τρομοκράτης. Σταδιακά γινόταν όλο και πιο δύσκολο να πιστέψουμε ότι βρισκόμασταν σε πεδίο μάχης.

Οι εμπειρίες μου στη Γάζα με οδήγησαν σε ένα σαφές συμπέρασμα: πρέπει να πιέσουμε για μια συμφωνία με τους Παλαιστίνιους που θα βάλει τέλος στην κατοχή και την πολιορκία της Γάζας. Η ζωή στη Γάζα δεν είναι βιώσιμη. Έμεινα έκπληκτος με το πώς η κοινωνία μας αρνείται να προβληματιστεί για την κατάσταση στη Γάζα. Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια γιατί πολέμησα στη σύγκρουση του 2014, αφού αν ακολουθούσε πολιτική δράση θα απέτρεπε την επόμενη. Οι ηγέτες μας μάς είπαν ψέματα ότι θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε και να περιορίσουμε αυτή τη σύγκρουση χωρίς ποτέ να χρειαστεί να τη λύσουμε. Για αυτούς τους λόγους βυθίστηκα στον ακτιβισμό. Ήταν σαφές για μένα ότι η Γάζα ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που περίμενε να εκραγεί. Όπως κάθε χώρα στον κόσμο, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα - και μάλιστα την ευθύνη - να προστατεύει τους πολίτες του. Γι' αυτό επέλεξα να γίνω στρατιώτης. Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τη στρατιωτική μας δύναμη για να εκδικηθούμε και πρέπει να θεωρήσουμε ως στόχο μας να επιτιθέμεθα μόνο σε στρατιωτικούς στόχους κρατώντας τις παράπλευρες απώλειες στο ελάχιστο. Τώρα μια άλλη χερσαία εισβολή υποτίθεται ότι θα λύσει το πρόβλημα «μια για πάντα». Έχουν περάσει εννέα χρόνια και πέντε στρατιωτικές εκστρατείες από τότε που ήμουν στη Γάζα, και τα ίδια λάθη γίνονται ξανά και ξανά. Μια στρατιωτική απάντηση δεν μπορεί, από μόνη της, να φέρει ασφάλεια. Φοβάμαι ότι οι απερίσκεπτες πολιτικές που μας οδήγησαν σε αυτή την κρίση θα συνεχίσουν να υπαγορεύουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης σε αυτόν τον πόλεμο.

Σήμερα δεν είμαι πλέον μαχητής. Έχω γίνει ακτιβιστής κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και υπέρμαχος της ειρήνης. Η σημερινή μου μάχη είναι ιδεολογική, μια μάχη ενάντια στους εξτρεμιστές μέσα στην κοινωνία μας που υποδαυλίζουν τη διαμάχη και το μίσος. Μαζί με τους Παλαιστίνιους εταίρους, προσπαθούμε να μεταφέρουμε την επείγουσα ανάγκη τερματισμού της κατοχής και επίτευξης μιας πολιτικής συμφωνίας. Τώρα, θέλω να είμαι αυτή η φωνή της λογικής για τους στρατιώτες που στέλνονται σε έναν ακόμη πόλεμο. Η στρατιωτική βία δεν θα επιλύσει αυτό το πρόβλημα αν δεν συνδυαστεί με μια πολιτική λύση που θα προσφέρει ελπίδα, τόσο στους Παλαιστίνιους όσο και στους Ισραηλινούς.

Πηγή: The Guardian

*Ο Ariel Bernstein είναι ερευνητής για τη ΜΚΟ Breaking the Silence, τη ΜΚΟ των Ισραηλινών βετεράνων κατά της κατοχής