Τελικά αγαπώ

Πού ήμασταν και πού ήρθαμε. Δεν πήγαμε μπροστά. Πίσω πήγαμε. Ήμασταν αισιόδοξοι. Γίναμε απαισιόδοξοι. Είχαμε ελπίδα. Πέσαμε σε απελπισία. Θυμάμαι τον Κωστή Αχνιώτη. Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που χάθηκε αυτή η γεμάτη αγώνα καρδιά. Θυμάμαι τη Λένα Μελανίδου, η οποία έδωσε αίμα και ψυχή στη δικοινοτική χορωδία. Το περιστέρι της ειρήνης της Κύπρου. Και εκείνη λείπει πλέον από ανάμεσά μας. Εκείνοι που πάλεψαν κάνοντας τη νύχτα μέρα για να σταματήσει ο πόνος αυτού του πονεμένου νησιού. Πέταξαν και έφυγαν πολλά περιστέρια. Κι εμείς ακόμα προσπαθούμε συνεχώς σαν τρελοί. Μας ψυχοπλακώνει να σκεφτόμαστε το μέλλον. Εφιάλτες πλακώνουν τις νύχτες. Έχουμε δύο χρόνους. Ένα χθες, ένα σήμερα. Σαν να μην έχουμε αύριο. Ζούμε το σήμερα σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο. Άραγε είχε δίκιο ο Ιησούς που έλεγε «άσε για το αύριο την έγνοια του αύριο, αρκεί για σήμερα η έγνοια του σήμερα»; Οι εποχές περνούν και φεύγουν χωρίς να τις αντιληφθούμε. Φθινόπωρο στον κήπο. Οι τελευταίες μέρες του Οκτώβρη. Ακόμα γυρίζει με κοντά παντελόνια ο κόσμος. Στη δε Μόσχα πέφτει το πρώτο χιόνι στη γη τον Οκτώβριο. Αγαπούσα πολύ το πρώτο χιόνι. Είναι ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ το ποίημα «Τελικά αγαπώ». Πολύ λυρικό ποίημα. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο δεν αντιλαμβάνονται και πολύ αυτό το ποίημα του Ναζίμ οι πλατιές μάζες. Τον θυμούνται πιο πολύ με τα αγωνιστικά του ποιήματα. Όμως, κατά την άποψή μου, είναι πολύ πιο ωραία από αυτά τα λυρικά του ποιήματα. «Τελικά αγαπώ τον ουρανό, είτε είναι συννεφιασμένος είτε χωρίς σύννεφα», λέει.

«Τελικά αγαπώ το ποτάμι»…

«Τελικά αγαπώ τα δέντρα»…

«Τελικά αγαπώ τους δρόμους»…

«Τελικά αγαπώ τη βροχή»…

«Τελικά αγαπώ τα σύννεφα»…

«Τελικά αγαπώ τον ήλιο»…

«Τελικά αγαπώ τη θάλασσα»…

«Τελικά αγαπώ το θεοσκόταδο»…

Σαν να έχει πρόσφατα αντιληφθεί πόσα πολλά πράγματα αγαπά σε αυτόν τον κόσμο. Είναι εξήντα χρονών. Στο τρένο Πράγα - Βερολίνο. Δίπλα στο παράθυρο. «Παρακολουθώντας τη γη σαν να έχει βγει σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή». Μια αγάπη που προκάλεσε μελαγχολία στον ποιητή, ο οποίος αφότου άφησε πίσω του τα εξήντα χρόνια της ζωής του, είπε «η ζωή μας είναι λιγάκι μεγαλύτερη από εκείνη του αλόγου και μικρότερη από αυτήν που μπορεί να χωρέσει εκείνη του κόρακα».         

Όταν γυρίζουμε και κοιτάμε προς τα πίσω, μας προκαλεί μελαγχολία και η ζωή μας που περνάει σε αυτό το νησί. Στοιβάξαμε πολύ πόνο, πολύ. Έγνοια εντός όλων. Μια θλίψη επειδή θα φύγουν χωρίς να μπορέσουν να δουν την ημέρα που θέλουν πολύ, που νοσταλγούν πολύ. Ένα νησί στο οποίο δεν μπόρεσε να εκπληρωθεί ακόμη και η τελευταία επιθυμία των ανθρώπων. Θέλει να ταφεί στο χωριό του. Έστω και αν είναι ένα νεκροταφείο στο οποίο σκέπασαν αγριόχορτα τις σπασμένες ταφόπετρες, δεν μπορούμε να τον θάψουμε εκεί. Δεν δίνεται άδεια! Άλλωστε, το χωριό του δεν είναι το χωριό που ήξερε. Άλλαξε και το όνομά του. Και οι χωριανοί. Έτσι θάφτηκε στον Άγιο Σέργιο ο θείος Σαλίχ από τον Άγιο Θεόδωρο. Έτσι θάφτηκε πολύ μακριά από τον Γερόλακκο ο Σπύρος Χατζηγρηγορίου από τον Γερόλακκο.       

Όμως, πρέπει να το ομολογήσουμε. Σε αυτόν τον καιρό που πέρασε διαφθαρήκαμε, εκφυλιστήκαμε, γίναμε αδιάφοροι. Μας έφεραν σε ένα τέτοιο χάλι που αρχίσαμε να μισούμε ο ένας τον άλλο. Δεν αναφέρομαι στα αισθήματα των δύο κοινοτήτων μεταξύ τους. Αναφέρομαι στο μίσος του Τούρκου για τον Τούρκο και του Έλληνα για τον Έλληνα. Φθόνος. Ζήλια. Κακεντρέχεια. Πνιγμένοι ώς τα μπούνια, μέχρι τον λαιμό. Είμαστε σαν στην ιστορία εκείνης της γυναίκας που παρακαλούσε τον Θεό κάθε βράδυ να εισακουστούν οι επιθυμίες της. Στο τέλος, λέει, ήρθε ο άγγελος για βοήθεια. «Ζήτησέ μου ό,τι θέλεις», της είπε, «όμως μην ξεχνάς πως ό,τι δώσω σε εσένα, θα δώσω τα διπλάσια στον γείτονά σου». «Τότε βγάλε μου το ένα μάτι», είπε η γυναίκα!     

Αυτοί είναι κακοί καιροί. Πολύ κακοί. Δεχτήκαμε την ελπίδα, μόνο την ελπίδα, όμως θεώρησαν πως είναι πολύ για εμάς ακόμα και αυτό. Ξέρουμε πως μόνο μία φορά λούζεται κανείς σε κάποιο ποτάμι. Όμως, εμείς ακόμη δεν μπορέσαμε να βουτήξουμε σε εκείνο το ποτάμι!