Δεν τον έφερες εσύ, η χούντα τον έφερε

Στα τελευταία του, ο Ραούφ Ντενκτάς είχε διατάξει το εξής: «Ο λαός μου να με θυμάται ως το πρόσωπο που έφερε στο νησί τον τουρκικό στρατό». Όχι κύριέ μου, όχι. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις την ιστορία. Δεν έφερες εσύ τον τουρκικό στρατό στο νησί. Η χούντα τον έφερε. Η ελληνική χούντα. Να μην σε αδικήσω, προσπάθησες πολύ και εσύ, όμως δεν μπόρεσες να τους φέρεις. Δεν τα κατάφερες. Τα κατάφερε η χούντα! Ό,τι και αν έκανες δεν απέφερε κέρδος. Βάλατε βόμβες στα τζαμιά. Δεν ήρθε. Βάλατε βόμβα στο γραφείο ειδήσεων της τουρκικής πρεσβείας. Δεν ήρθε. Κάνατε προβοκάτσιες στην Κοφίνου και τον Άγιο Θεόδωρο. Δεν ήρθε. Περίμενες μάταια με το βλέμμα στον ορίζοντα. Οι ανόητοι άρχισαν να κοροϊδεύουν αυτό σου το όνειρο στο ελληνοκυπριακό ραδιόφωνο. Μέρα νύχτα έπαιζε το τραγούδι «περίμενα και δεν ήρθε». Και πάλι όμως δεν έπαψες ποτέ να σέρνεσαι πίσω από το όνειρό σου. Το όνειρό σου ήταν η διχοτόμηση. Ήταν εχθροί όσοι ήθελαν ενωμένη Κύπρο. Και έπρεπε να βγουν από τη μέση. Έπρεπε να μεγαλώσει ο καβγάς μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Γι’ αυτό χρειάζονταν περισσότερα θύματα, περισσότερο αίμα. Αν δεν ερχόταν η Τουρκία, δεν γινόταν. Γι’ αυτό το πρωί της 20^ής Ιουλίου είπες με ενθουσιασμό ότι «ο τουρκικός στρατός κάνει απόβαση στις τέσσερις γωνιές του νησιού». Η 20^ή Ιουλίου είναι η πιο θλιβερή μέρα για πάρα πολλούς ανθρώπους που ζουν στο νησί, ενώ για εσένα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα. Οφείλεις αυτή την ευτυχία σου στην ανόητη και φασιστική ελληνική χούντα. Να την ευχαριστούσες τουλάχιστον. Κατάφεραν εκείνοι σε μια μέρα αυτό που δεν μπόρεσες εσύ να πετύχεις σε τριάντα χρόνια. Δεν έλαχε σε εσένα η τιμή να φέρεις στο νησί τον τουρκικό στρατό. Σου αφαίρεσαν αυτή την τιμή. Εσύ μόνο το ονειρεύτηκες. Ενώ εκείνοι υλοποίησαν αυτό το όνειρό σου. Έστησες το άγαλμα του Ετζεβίτ εδώ. Μακάρι να έστηνες το άγαλμα του Ιωαννίδη. Η πραγματική διεύθυνση της ευχαριστίας είναι η ελληνική χούντα!     

Αξίζουν μια ευχαριστία και οι δεξιοί και αριστεροί Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι έτρεχαν πίσω από την ένωση με πείσμα και επιμονή μέχρι το 1974. Και μια ευχαριστία σε εκείνους που έπαιζαν το τραγούδι «περίμενα και δεν ήρθε» και έκαναν κέφι. Κάθε ομιλία για την ένωση ήταν ένα δώρο που σου προσφέρθηκε σε χρυσό ταψί. Ήταν ένα τούβλο που στρώθηκε για τη διχοτόμηση. Κάθε ομιλία για την ένωση ήταν μια πρόσκληση στο νησί για τον τουρκικό στρατό. Μια κοινωνία που πίστευε τυφλά στους ηγέτες της και σερνόταν πίσω τους, δυστυχώς δεν μπόρεσε να δει το μέλλον. Σε αυτό το νησί δεν υπάρχει απολύτως κανένας ηγέτης που να μνημονεύεται με σεβασμό. Ούτε Τούρκος, ούτε και Έλληνας. Συνεργαζόμενοι έσυραν στη συμφορά την Κύπρο και τους Κύπριους. Δεν είναι ικανοί να δουν το μέλλον εκείνοι που σκοτείνιασαν τα μάτια τους με μη πραγματοποιήσιμα όνειρα.   

Δεν έφερες εσύ τον τουρκικό στρατό στο νησί, όμως, παρά ταύτα εσύ ήσουν ο μόνος ηγέτης που πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά του σε αυτό το νησί. Το δικό τους όνειρο ήταν η ένωση. Δεν μπόρεσαν να το πετύχουν. Το δικό σου όνειρο ήταν η διχοτόμηση. Το πέτυχες χάρη στην ελληνική χούντα. Αφότου ήρθε ο στρατός, σύνδεσες και εσύ δρόμο από την Κερύνεια στην Ανατολία. Στοίβαξες πληθυσμό εδώ. Διένειμες τα εδάφη και τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στον πληθυσμό που έφερες. Όταν οι Τουρκοκύπριοι στεναχωρήθηκαν από αυτή την κατάσταση και άρχισαν να μεταναστεύουν από το νησί, είπες «Τούρκος έρχεται, Τούρκος φεύγει». Είναι αλήθεια ότι γεννήθηκες στο χωριό Άγιος Επιφάνειος της Πάφου, όμως έζησες εδώ με το πνεύμα της Τουρκίας. Όσο υποστήριζε την ένωση ο Μακάριος τον οποίο αποκαλούσες «Κόκκινο Παπά», τουλάχιστον τόσο πολύ υποστήριζες και εσύ τη διχοτόμηση. Οι καημένοι Κύπριοι! Δεν θέλησαν ποτέ να γίνουν αφέντες της δικής τους πατρίδας. Πάντα ήθελαν να προσφέρουν σε άλλους την πατρίδα τους.   

Όταν εκείνοι αποδήμησαν, έφυγαν με απωθημένα. Μόνο εσύ έφυγες ήσυχος, χωρίς να έχεις απωθημένα. Όμως, οφείλεις σε εκείνη την καταραμένη χούντα την ησυχία σου. Ζήτησες να σε θυμόμαστε ως «το άτομο που έφερε στο νησί τον τουρκικό στρατό»; Συγγνώμη. Δεν είναι δυνατόν. Με το ζόρι ομορφιά δεν γίνεται!