Το μικρό πορτοφολάκι

Και στο μικρό πορτοφολάκι φύλαγε η γιαγιά στα τελευταία της ό,τι πιο πολύτιμο είχε για να μπορεί να επισκεφτεί την κόρη της στην Αυστραλία. Ό,τι πιο πολύτιμο, μια ανάμνηση, την κόρη της που έφυγε στα ξένα… και αυτή λίγο πάνω από τα 90 μπερδεμένη ανάμεσα στις αναμνήσεις, την πραγματικότητα και τη φαντασία, αυτά που γεννούσε το γερασμένο της μυαλό από την αρρώστια, κρατούσε σφιχτά το πορτοφολάκι και το επιδείκνυε στην κόρη της, την προτελευταία… «Κοίτα κόρη μου… θα πάω Αυστραλία, έχω λεφτά» και μέσα στο πορτοφολάκι σαν το άνοιγε ένα χαρτί από πατατάκια, παλιό μικρό σκουπίδι, αντιπροσώπευε για τη γιαγιά την ελπίδα ότι θα πάει στην κόρη της στην Αυστραλία.

Και η γιαγιά έφυγε, πάνε τριάντα χρόνια, μα το πορτοφολάκι της ελπίδας απέμεινε στην κόρη να θυμάται τη λόξα της γιαγιάς που στα τελευταία της ξεχνούσε ποια ήταν και τι έκανε, μα κρατούσε ανάμνηση βαθιά για την κόρη της που έφυγε στην Αυστραλία. Και μέσα στο πορτοφολάκι το σκουπίδι από τα πατατάκια πήρε το χρώμα της ελπίδας και του πόθου της να την έχει κοντά της. Και η προτελευταία κόρη την είπε την ιστορία στον γιο της που κι αυτός δεν έδωσε και αρκετή σημασία γιατί ήταν πολυάσχολος, έριξε μια ματιά στο πορτοφόλι, ίσως να περίμενε κάτι παραπάνω από ένα σκουπίδι μέσα, συνέχισε τις έγνοιες του…

Τα χρόνια πέρασαν και η κόρη η προτελευταία έφυγε και αυτή. Ανάμεσα στα αντικείμενα που μαζεύτηκαν, από το σπίτι το παλιό, τα ρούχα που πετάχτηκαν, τα στρώματα που άλλαξαν, και ένα σωρό άλλα πολλά, το μικρό πορτοφολάκι βρισκόταν σε ένα συρτάρι κομοδίνου. Μαζεύτηκε τελευταίο μαζί με ευχές για περαστικά που άφησε η πρώτη εγγονή (της προτελευταίας κόρης) πάνω στο κουρτινόξυλο, μαζί με δωράκια κ.λπ. Το πορτοφολάκι της γιαγιάς, γεμάτο αναμνήσεις από τη μάνα πέρασε στα χέρια της επόμενης γενιάς και φυλάχτηκε σε ένα άλλο συρτάρι μαζί με ένα μαγνητάκι μικρό σαν μανιτάρι ανάποδο, ένα μέτρο πλαστικό της ράφτρας, ασήμαντα αντικείμενα, συγκεντρωμένες θύμησες μιας ζωής.

Οι αναμνήσεις της γιαγιάς γίνανε αναμνήσεις της κόρης και τώρα του γιου που κρατά το μικρό πορτοφολάκι, του είναι άχρηστο, ξέρει ότι με αυτό δεν πάει Αυστραλία, ούτε πουθενά αλλού μα ταξιδεύει με τον νου του στη μάνα του και στη γιαγιά, στα καμώματα και τις έγνοιες των ανθρώπων, κρατά μαζί του κάτι από το παρελθόν του, κρατά μαζί του αυτά που τον μεγάλωσαν.

Και είναι ο άνθρωπος μηδέν στον χρόνο, φεύγει χάνεται και δεν μένει τίποτα. Μπροστά στην αιωνιότητα του σύμπαντος μηδέν, μια σταλιά, 70-80 χρόνια με το ζόρι και αν… Μα μένουν ένα-δύο πράγματα να θυμάται ο καθένας μέσα στην αποκλειστικότητα της ύπαρξής του.