Το τσαλακωμένο μομέντουμ

Όταν τον περασμένο Ιανουάριο το ΑΚΕΛ κατάφερνε, ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, να στείλει με άνεση τον Ανδρέα Μαυρογιάννη στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών και- μια βδομάδα μετά- να τον οδηγήσει δύο ανάσες από την προεδρία της χώρας (το μόνο που στάθηκε μεταξύ αυτού και της προεδρίας ήταν η συντονισμένη στήριξη από το ΕΛΑΜ την τελευταία στιγμή), το ερώτημα που τίθετο από πολλούς ήταν κατά πόσο θα κατάφερνε το κόμμα να αξιοποιήσει το μομέντουμ και να καταστεί ξανά σοβαρός παίκτης στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αν θα μπορούσε, μέσα στην ευφορία που οδήγησε η απρόσμενη για πολλούς πορεία Μαυρογιάννη- η οποία σε μεγάλο βαθμό ήταν αποτέλεσμα συγκυριών αλλά και ενός πολιτικού περιβάλλοντος το οποίο δεν καθόρισε το ίδιο- να αντιληφθεί ότι το αποτέλεσμα των προεδρικών δεν ήταν η ανατροπή αλλά η ευκαιρία και να προχωρήσει σε εκείνες τις αναγκαίες αλλαγές που θα του επέτρεπαν να λειτουργήσει με όρους και θέσεις της εποχής.

Χρειάστηκαν επτά και πλέον μήνες για να μπει το ΑΚΕΛ σε μια σοβαρή συζήτηση για ενδεχόμενες αλλαγές, τις οποίες είχε προεκλογικά- υπό το βάρος μιας προδιαγραφόμενης έβδομης σερί ήττας- προαναγγείλει ο Στέφανος Στεφάνου. Κάποιες ουσιαστικές όσον αφορά τις διαδικασίες, όπως π.χ. ότι η εκλογή του γενικού εισαγγελέα, αντί από την Κεντρική Επιτροπή, θα γίνεται από τους συνέδρους ή ότι οι έμμισθοι που θα συμμετέχουν στην Κεντρική Επιτροπή δεν θα υπερβαίνουν σε ποσοστό το 40%, που ανοίγουν κάπως το κόμμα. Κάποιες εντελώς ανούσιες. Πέραν όμως μιας ενημέρωσης ότι ετοιμάζεται συνέδριο για την οικονομία και μιας γενικόλογης αναφοράς στο οικονομικό προεκλογικό πρόγραμμα του Μαυρογιάννη, καμιά σοβαρή συζήτηση δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ως προς το τι το κόμμα πρέπει να εκφράζει. Στο περιτύλιγμα της αλλαγής δεν έχει προστεθεί κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.

Το πιο ανησυχητικό είναι πως δεν διαφαίνεται καμιά πρόθεση, λίγους μήνες πριν τις απόλυτα σημαντικές για το κόμμα εκλογές, αυτό να γίνει το επόμενο διάστημα. Στο ΑΚΕΛ συμπεριφέρονται ωσάν το αποτέλεσμα των προεδρικών να ανέτρεψε τις κομματικές ισορροπίες. Όλα, όμως, όσα το έφεραν στο 22% συνεχίζουν να υφίστανται. Άλλωστε, ο λόγος που το κόμμα επέλεξε να κατέλθει στις εκλογές με τον Δεξιό Ανδρέα Μαυρογιάννη ως υποψήφιο ήταν ακριβώς η παραδοχή της μειωμένης απήχησης που έχουν οι θέσεις του στην κοινωνία. Ενώ το 22% δεν έγινε 30% λόγω του ότι οι ανησυχίες για πολιτικές του κόμματος ξεπεράστηκαν (ο Ανδρέας Μαυρογιάννης χρειάστηκε να αποστασιοποιηθεί από το ΑΚΕΛ και να κατονομάσει τον υπουργό Οικονομικών του μετά την πρώτη Κυριακή σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί από τα ΑΚΕΛικά βαρίδια), αλλά διότι η έντονη δυσφορία για τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη έφερε κοντά ένα μεγάλο κομμάτι της εξωκομματικής Αριστεράς, που είχε αποστασιοποιηθεί, και μέρος της ευρύτερης κοινωνίας που δεν ήθελε τον Αβέρωφ Νεοφύτου και θεώρησε- και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε- ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα αποτελούσε συνέχεια της προηγούμενης 10ετίας.

Την ίδια στιγμή δείχνουν να αγνοούν ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται στις διαδικασίες που όντως είναι απαράδεκτες για ένα κόμμα του 2023, αλλά έχει να κάνει με την έλλειψη εμπιστοσύνης που απολαμβάνει εντός κοινωνίας μετά την περίοδο 2008-2013. Με το γεγονός ότι η τριβή που είχε με την εξουσία δοκίμασε τη θεωρητική μέχρι τότε ιδεολογία του και την εξέθεσε με τρόπο οδυνηρό. Κυρίως, όμως, με αυτή τη βεβαιότητα που δημιουργεί η όλη εικόνα του, ακόμα και σήμερα, πως την επόμενη φορά που θα του δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει και πάλι θα αποτύχει. Δεν έχει σε κανένα σημείο πείσει, 11 χρόνια μετά τη διακυβέρνηση που το έθεσε στο περιθώριο, πώς η επόμενη φορά θα είναι διαφορετική; Διότι συνεχίζει ακριβώς να αντιλαμβάνεται την πολιτική και τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο.

Για να επανέλθει, όμως, το ΑΚΕΛ και να γίνει ξανά ενεργό μέρος του δημόσιου διαλόγου, δεν αρκεί το άνοιγμα στην κοινωνία. Αυτό πρέπει να έχει ως βάση τις ανησυχίες της. Την εγκατάλειψη κατάλοιπων του παρελθόντος, που δεν αφορούν κανένα πέραν των ιδίων, και την πρόταξη πολιτικών προτάσεων που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της νέας εποχής και οι οποίες θα πείθουν ως προς την ικανότητά του να κυβερνήσει. Ο αντιευρωπαϊσμός, που για μια ακόμα φορά εκφράζουν βουλευτές του με αφορμή τα γεγονότα στο Ισραήλ και τη Γάζα, η στάση που κράτησε στο Ουκρανικό και η αποχώρηση από τη Βουλή στην ομιλία του Ζελένσκι, οι θέσεις που προβάλλουν με κάθε ευκαιρία στελέχη του για την οικονομία, δείχνουν ότι σε όσες αλλαγές κι αν προχωρήσει, αν αυτές δεν αγγίξουν την ουσία των θέσεων του κόμματος, δύσκολα θα αγγίξουν την αξιοπιστία του. Το μομέντουμ έχει ήδη τσαλακωθεί και πάει από πολύ νωρίς να χαθεί.

Με τις φιλοδοξίες του Στέφανου Στεφάνου να λέγεται ότι φτάνουν μέχρι και την προεδρία της Δημοκρατίας, στο ΑΚΕΛ οφείλουν να μετρήσουν σωστά τις προτεραιότητές τους. Το διακύβευμα δεν είναι αν θα μπορέσει ο νυν γενικός γραμματέας να αναδειχθεί σε πραγματικό διεκδικητή του ύπατου αξιώματος το 2028 αλλά τι κόμμα θα είναι το ΑΚΕΛ σε 4 ½ χρόνια. Σε θέμα θέσεων και κατ’ επέκταση ποσοστών. Όταν μάλιστα στη γωνιά περιμένουν στελέχη της νέας γενιάς για να βάλουν το κόμμα σε χρονομηχανή και να το οδηγήσουν δεκαετίες πίσω. Να το «καθαρίσουν» ιδεολογικά και να το σπρώξουν στο απόλυτο περιθώριο και την απαξίωση.

antopoly@cytanet.com.cy