Το παλαιστινιακό και οι συνειρμοί που προκαλεί για την Κύπρο

Στα μάτια πολλών πολιτικών αναλυτών, η υπόθεση της παλαιστινιακής αυτονομίας και κρατικής συγκρότησης έχει πλέον μολυνθεί από τις φρικιαστικές δολοφονίες και απαγωγές που πραγματοποιήθηκαν στο όνομά της. Παραδόξως, εάν οι Παλαιστίνιοι ανακτήσουν ποτέ το ηθικό υψηλό επίπεδο πρέπει να ελπίζουν στην καταστροφή της Χαμάς.

Τα ειδεχθή εγκλήματα της Χαμάς στο Ισραήλ έχουν δικαίως επισύρει την καταδίκη από όλο τον κόσμο. Εάν πρόκειται για πόλεμο, όπως συμφωνούν και οι δύο πλευρές ότι είναι, τότε η εσκεμμένη στόχευση αμάχων από τη Χαμάς λογίζεται μεγάλο έγκλημα πολέμου.

Ας εξετάσουμε όμως τη γενική εικόνα: όπως ήταν αναμενόμενο το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) καταδίκασε τις σκόπιμες δολοφονίες και ομηρείες Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς ως εγκλήματα πολέμου. Ταυτόχρονα όμως ο ύπατος αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ο Αυστριακός Volker Türk, δήλωσε ότι η πλήρης πολιορκία της Γάζας από το Ισραήλ είναι αντίθετη με το διεθνές δίκαιο, αφού θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των αμάχων στερώντας τους περιουσίες. Το 2006, ο πρώην Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό επειδή συνέκρινε την ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα με εκείνη της Νοτίου Αφρικής, περιγράφοντας τις συνθήκες διαβίωσης στα κατεχόμενα ως «ένα από τα χειρότερα παραδείγματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γνωρίζω». Πόσο μακριά θα φτάσει το Ισραήλ με τη δεδηλωμένη πρόθεσή του να αρνηθεί την ηλεκτρική ενέργεια, τα καύσιμα, τα τρόφιμα και το νερό στα δύο εκατομμύρια πολίτες της Γάζας, πολλοί από τους οποίους είναι παιδιά, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι ότι τα βάναυσα εγκλήματα της Χαμάς δεν δίνουν το δικαίωμα στο Ισραήλ να λιμοκτονεί παιδιά.

Η υπερορθόδοξη κυβέρνηση του Νετανιάχου εμπλέκεται σε μια φρενήρη εκστρατεία για να εποικίσει τα παλαιστινιακά εδάφη που καταλήφθηκαν κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών του 1967. Στόχος είναι να πραγματοποιηθεί το «Eretz Israel», το Μεγάλο Ισραήλ της Βίβλου, από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ιορδάνη που είναι το όνειρο της σιωνιστικής Ακροδεξιάς. Ο Νετανιάχου συνεχίζει την πολιτική του εποικισμού στη Δυτική Όχθη, σε πείσμα του διεθνούς δικαίου. Ενώπιον του Αμερικανικού Κογκρέσου το 2011 προκάλεσε ήδη τις αραβομουσουλμανικές χώρες και τη διεθνή κοινότητα. Στην ομιλία του, επανέλαβε ότι το Ισραήλ προσάρτησε το αραβικό τμήμα της Ιερουσαλήμ για την αιωνιότητα, ότι το εβραϊκό κράτος σκόπευε να συνεχίσει τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης και ότι ακόμη και μια περιορισμένη επιστροφή στο Ισραήλ των Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν το 1948 αποκλείεται. Επιπλέον, ο Νετανιάχου είχε απορρίψει τις Συμφωνίες του Όσλο επειδή απαιτούσαν από το Ισραήλ να αποσυρθεί από τα εδάφη που είχε καταλάβει μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Υπό την προστασία του βέτο των ΗΠΑ, το Ισραήλ έχει εγκαταστήσει περίπου 700.000 Εβραίους έποικους στη Δυτική Όχθη και στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ. Οι οικισμοί, παράνομοι βάσει του διεθνούς δικαίου, καλύπτουν πλέον σχεδόν το 50% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης.

Σε τι διαφέρει, λοιπόν, το όραμα του Νετανιάχου για επέκταση του Ισραήλ από εκείνο του Ερντογάν για την Τουρκία που προβάλλει τη «Γαλάζια Πατρίδα» ως υπόβαθρο γεωπολιτικών διεκδικήσεων; Σε τι διαφέρει ο εποικισμός στην κατεχόμενη Κύπρο στην οποία έχουν μεταφερθεί 500.000 έποικοι (επίσημα στατιστικά δεν υπάρχουν) και ελέγχεται από την Τουρκία και πραγματοποιείται με συστηματικό και μεθοδικό τρόπο, με αποκλειστικό σκοπό να αλλοιώσει τον δημογραφικό χαρακτήρα της Κύπρου από τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης; Δυστυχώς σε τίποτα. Ο εποικισμός αποτελεί έγκλημα πολέμου το οποίο διαπράττουν σε βάρος της ΚΔ και της Παλαιστίνης η Τουρκία και το Ισραήλ αντίστοιχα. Οι λαοί της Κύπρου και της Παλαιστίνης είναι επομένως ομοιοπαθείς.

Ένα άλλο σημαντικό γεγονός είναι ότι μέσα σε 30 χρόνια οι μουσουλμάνοι -εκτός αν εκδιωχθούν με τη βία- θα είναι διπλάσιοι από τους Εβραίους μεταξύ της Μεσογείου και της Ιορδανίας, συμπεριλαμβανομένων του Ισραήλ και της Δυτικής Όχθης και της Γάζας. Αυτή η κατά κύριο λόγο μουσουλμανική περιοχή θα περικυκλωθεί το 2050 από μουσουλμανικά κράτη που θα έχουν 180 εκατομμύρια κατοίκους. Η μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξη του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους δεν είναι το Ιράν, αλλά τα δημογραφικά στοιχεία. Υπάρχει όμως και μια δημογραφική βόμβα και στα θεμέλια της Κύπρου που τείνουμε να αγνοούμε. Υπολογίζεται ότι σε 30 χρόνια ο πληθυσμός της «ΤΔΒΚ» θα είναι διπλάσιος από τον δικό μας: όχι μόνο υπάρχει μια συνεχής εισροή εποίκων στα κατεχόμενα αλλά επιπλέον το ποσοστό γεννήσεων των μουσουλμάνων από την Τουρκία είναι υψηλότερο από το εκείνο στην ΚΔ.

Είναι αδύνατον να μπορέσει η Παλαιστίνη να γίνει ανεξάρτητο κράτος. Σε τέτοια περίπτωση θα συνεπαγόταν σημαντικές μεταφορές πληθυσμού, οι οποίες είναι αδύνατες λόγω των εχθροτήτων που χαρακτηρίζουν το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι έποικοι από τη Δυτική Όχθη δεν θα επιστρέψουν ποτέ στο Ισραήλ χωρίς έναν τρομερό εμφύλιο πόλεμο. Οι πιθανότητες να δούμε να δημιουργούνται δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό, να ζουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα είναι πλέον σχεδόν μηδενικές. Όπως μηδενικές είναι οι πιθανότητες να λυθεί το κυπριακό ενόσω η Τουρκία επιμένει στην κυριαρχική ισότητα της «ΤΔΒΚ». Επομένως, τα προβλήματα στην περιοχή μας δεν θα μειωθούν, αλλά θα γίνουν πιο έντονα τα επόμενα χρόνια. Πώς μπορούμε να φανταστούμε την εγκαθίδρυση διαρκούς ειρήνης σε τέτοιες συνθήκες;