Εδώ είναι Κύπρος και θα παραμείνει Κύπρος

Κατά τη γνώμη μας, πρέπει πρώτα να κοιτάξει κανείς ποιος υπέβαλε το παράπονο για να καταλάβει γιατί είναι τόσο σημαντική η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου σε αυτή την υπόθεση. Ο Ταγίπ Έρντογαν υπέβαλε το παράπονο. Ο τελευταίος δικτάτορας της Μέσης Ανατολής. Και ο απόλυτος κυρίαρχος της Τουρκίας αυτή τη στιγμή. Σκεφτείτε το. Μπορεί να ρίχνει στη φυλακή με ένα νεύμα του όλους όσους δεν του αρέσουν στην Τουρκία. Μάλιστα μπορεί να τους στερεί την ελευθερία τους μια ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν πολιτικοί κατάδικοι που δεν θα μπορέσουν να δουν το φως της μέρας ξανά ενόσω εκείνος δεν πεθαίνει ή δεν ανατρέπεται. Παρά ταύτα, ακόμα δεν μπορεί να μας αναγκάσει να κάνουμε όλα όσα θέλει στη χώρα μας την οποία κρατάει κάτω από την κατοχή του. Ακόμα δεν μπορεί να κυριαρχήσει στο δικαστήριό μας. Μπορεί σε αυτό το δικαστήριο να υπάρχουν δικαστές που υποκύπτουν στις πιέσεις του. Όμως, έχουμε και δικαστές που έχουν ελεύθερη συνείδηση και δεν φοβούνται τέτοιες πιέσεις. Επιπλέον, υπάρχουν νόμοι τους οποίους θεσπίζουν έχοντας την έγνοια να παρουσιαστούν δημοκρατικοί. Δεν μπορούν να εμποδίσουν τους δικαστές να λαμβάνουν αποφάσεις κοιτάζοντας αυτούς τους νόμους. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να είσαι και φασίστας και να φαίνεσαι και δημοκρατικός. Φυσικά, δεν αρέσει και πολύ στον Έρντογαν να μην μπορεί να κάνει εδώ αυτά που κάνει στην Τουρκία. Για παράδειγμα, αν και συμπεριφέρεται ως τρομοκράτες σε συμπατριώτες μας στους οποίους δεν επιτρέπει να εισέλθουν στη χώρα του επειδή απειλούν την ασφάλεια της Τουρκίας, δεν μπορεί να τους συλλάβει εδώ. Μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις γι’ αυτούς για τη δική του χώρα, όμως στην Κύπρο δεν μπορεί να τους αγγίξει. Δεν μπορεί να πει στην αστυνομία μας «συλλάβετέ τους, απειλούν την ασφάλειά μου». Μπορεί ο Ταγίπ Έρντογαν να ελέγχει όλους τους δικαστές στην Τουρκία, όμως ακόμα δεν μπορεί να το κάνει αυτό στην Κύπρο.      

Δεν υπήρχε ομοφωνία στην απόφαση που έλαβαν οι δικαστές στο χθεσινό μας δικαστήριο. Στο συμβούλιο του Ανώτατου Δικαστηρίου που αποτελείται από τρεις δικαστές υπήρχαν δύο διαφορετικές αποφάσεις. Ο ένας δικαστής διάβασε τη δική του απόφαση επειδή δεν συμφωνούσε με τη γνώμη των άλλων δύο δικαστών. Και αυτό διήρκεσε μια ώρα. Θεώρησε λανθασμένη την απόφαση του πρωτοδικείου που είχε λάβει αθωωτική απόφαση για εμάς. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου και ο άλλος δικαστής, παρά το γεγονός ότι δεν θεώρησαν πως είχαμε δίκαιο σε κάποια θέματα, ενέκριναν την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για εμάς. Διότι σύμφωνα με την απόφασή τους, η Εισαγγελία δεν μπόρεσε να αποδείξει τους ισχυρισμούς της. Τι δεν μπόρεσε να αποδείξει η Εισαγγελία; Τον ισχυρισμό περί διασάλευσης των σχέσεων της κοινότητάς μας με την Τουρκία. Οι δικαστές ανέφεραν ότι δεν προκλήθηκε κάτι τέτοιο λόγω των δημοσιευμάτων της εφημερίδας μας που ασκεί αντιπολίτευση τόσα χρόνια, δηλαδή ότι δεν υπήρξαν γεγονότα τα οποία στηρίζουν αυτό τον ισχυρισμό. Στο τέλος κερδίσαμε με δύο ψήφους έναντι μίας. Έχασε ο Έρντογαν. Έχασε για δεύτερη φορά. Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι καταχώρισε την ίδια υπόθεση σε δικαστήριο στην Άγκυρα και διασφάλισε την επιβολή ποινής φυλάκισης ενός έτους εκεί. Έτσι διαπεράστηκε το τείχος του φόβου που δημιουργήθηκε μέσα στην κοινότητά μας έναντι του Έρντογαν. Ενισχύθηκε η πίστη ότι θα κερδίσουμε σε περίπτωση που αντισταθούμε, έστω και αν απέναντί μας βρίσκεται ο Έρντογαν.      

Έστω και αν βρισκόμαστε υπό κατοχή, οι νόμοι μας στέκονται εμπόδιο στον κατακτητή. Το είχαμε δει και προηγουμένως αυτό. Τότε δικαζόμασταν στο Στρατοδικείο. Και ήταν στρατιωτικός τον οποίο διόρισε η διοίκηση των δυνάμεων ασφαλείας ο πρόεδρος του δικαστηρίου. Υποβάλαμε ένσταση. Υποστηρίξαμε ότι δεν θα μπορούσε να είναι δικαστής κάποιος τον οποίο δεν διόρισε το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο. Μεταφέραμε το θέμα στο Συνταγματικό Δικαστήριο. Συνήλθε το δικαστήριο. Εξέτασε την υπόθεση. Και μας δικαίωσε. Όταν ο τότε πρόεδρος σου Συνταγματικού Δικαστηρίου, Σαλίχ Νταγίογλου, βγήκε από την αίθουσα και πήγε στο γραφείο του μετά την απόφαση, χτύπησε αμέσως το τηλέφωνό του. Στο τηλέφωνο ήταν ο διοικητής των δυνάμεων ασφαλείας στρατηγός Γκαλίπ Μεντί. Είπε το εξής στον Νταγίογλου: «Δεν αναγνωρίζω την απόφασή σου». Και αν θέλετε την αλήθεια, δεν την αναγνώρισε. Για έναν χρόνο δεν άλλαξε ο στρατιωτικός δικαστής, παρά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Όμως, στο τέλος ο στρατηγός άλλαξε γνώμη.   

Αν και βρισκόμαστε υπό κατοχή, πρέπει να χαιρόμαστε επειδή υπενθυμίσαμε στον κατακτητή μας ότι εδώ είναι Κύπρος και όχι Τουρκία. Δεν πρέπει να είναι η τελευταία μας νίκη αυτή. Ό,τι και αν κάνουν. Εδώ είναι Κύπρος και θα παραμείνει Κύπρος.