Δέσιμο Τουρκίας πίσω στο άρμα της ΕΕ;

Έχω ασχοληθεί και πιο παλιά με άρθρο μου στον «Πολίτη» για τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας που έχουν εξαιρετική σημασία για το μέλλον της πατρίδας μας. Επανέρχομαι και σήμερα επειδή το θέμα βρίσκεται στην επικαιρότητα. Η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και δέσιμο της Τουρκίας πίσω στο άρμα της ΕΕ, αφήνει μια χαραμάδα για να περάσει μια αχτίδα φωτός στο σκότος που μας περιβάλλει εδώ και 50 χρόνια. Ο Ερντογάν απαίτησε να επαναρχίσει η διαδικασία της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην ΕΕ, παρόλο που πιστεύω ότι η Τουρκία δεν ανταποκρίνεται θετικά στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις για να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ. Επίσης, κι εδώ στο καταληστευμένο ψευδοκράτος μας είναι πολλοί – κυρίως απορριπτικοί – που με αναλύσεις κατά το δοκούν αγνοούν τις δυσκολίες και κινδύνους που θα αντιμετώπιζε η χώρα μας σε περίπτωση παραμονής της Τουρκίας εκτός της ευρωπαϊκής οικογένειας. Θα προσπαθήσουμε σήμερα να αναλύσουμε τη θέση που θέτουν οι απορριπτικοί για «μπλοκάρισμα» της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν αυτή η χώρα δεν ικανοποιήσει τις απαιτήσεις μας για την ιδανική λύση που εισηγούνται, αιθεροβατώντας βεβαίως, αφού δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, υψώνοντας λάβαρα εθνικισμού χωρίς εισηγήσεις για «νούσιμη» λύση μετά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1974 εκ μέρους μας. Δεν χρειαζόμαστε βέβαια μαγικές ικανότητες για να αντιληφθούμε πόσο μεγάλο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουμε αν η Τουρκία παραμείνει ανεξέλεγκτη.

Η χώρα αυτή, η οποία ευρίσκεται με 40.000 κατοχικά στρατεύματα μέσα στα «σπλάχνα» μας, απαιτεί την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση – δεν είμαστε και τόσο σίγουροι – προσπαθώντας να προβάλει προς τα έξω μια εικόνα «αθώας περιστεράς», με υποστηρικτές και αντιπάλους της ένταξής της ανάλογα με τα συμφέροντα των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, η τάση μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται να ευνοεί το «δέσιμο της Τουρκίας πίσω από το άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωση» για ικανοποίηση όλων των «γούστων», και προπάντων της Αμερικής, που δε θα επιτρέψει ποτέ τη στρατιωτική ένωση της Ευρώπης για να μπορεί να εξασκεί τον απόλυτο έλεγχο επί του πλανήτη γη. Με αυτά τα δεδομένα, σίγουρα δεν ικανοποιούνται οι ιδεαλιστικές απαιτήσεις μας – για ενιαία κράτη, μη ομοσπονδίες και πάει λέγοντας… Γι’ αυτό πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη ότι σε περίπτωση μη επιπλοκής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και τελικής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχουμε ελπίδες για επανένωση της πατρίδας μας – αν φθάσουμε στη λύση πριν την ένταξη της Τουρκίας, σίγουρα θα υπάρχουν καλύτερες συνθήκες για εφαρμογή της λύσης – με καλύτερες προοπτικές όσον αφορά τη βιωσιμότητα της λύσης. Σε αντίθετη περίπτωση, με την Τουρκία ανεξέλεγκτη εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης η μοίρα ημών, των παιδιών και των εγγονιών μας θα ευρίσκεται συνεχώς σε κίνδυνο και θα απειλείται αιωνίως από εκφοβισμούς και παρενοχλήσεις και γιατί όχι και πιθανή επέμβαση μετά προβοκάτσιας που είναι «ψωμοτύρι» για την Τουρκία. Με άλλα λόγια, θα είμαστε εσαεί αιχμάλωτοι των ορέξεων της Τουρκίας.

Και ας μην ξεχνάμε τις συχνότατες παραβιάσεις της ελλαδικής επικράτειας από ξηράς και αέρος, και μάλιστα σε στιγμές που κρίνεται η τύχη της Τουρκίας στην ΕΕ. Τι μπορεί να επακολουθήσει σε περίπτωση μη ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ήδη έχουμε την πικρή εμπειρία στα Ίμια και δεν νομίζω να έχει αλλάξει κάτι από τότε για να μας πείσει περί στρατιωτικής επέμβασης εκ μέρους της Ευρώπης. Μπορεί μετά την καταστροφή... Και ας λένε για ευρωπαϊκό στρατό που σίγουρα είναι νατοϊκός αφού οι περισσότερες χώρες της ΕΕ είναι μέλη του ΝΑΤΟ, το οποίο είναι ο βασικός υπεύθυνος για την καταστροφή μας. Σίγουρα ευχολόγια θα έχουμε πάμπολλα, όπως αυτά που έχουμε αποθηκεύσει εδώ και 50 χρόνια από τα Ηνωμένα Έθνη.

ΥΓ. Διερωτώμαι πού βρήκαμε αυτόν τον Πρόεδρο. Επίσης, ο κόσμος διερωτάται ποιο από τα δύο είναι το ψευδοκράτος.

* ΒΑ, ΜΑ, PhD, πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού