Να αφεθούμε στη μοίρα μας

Πολλοί αμφιβάλλουν αν τέθηκε το Κυπριακό κατά τη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Τουρκίας, Γιώργου Γεραπετρίτη και Χακάν Φιντάν στην Άγκυρα. Μεγαλύτερη ακόμα δυσπιστία υπάρχει για τη στάση που τήρησε, αναφορικά με το Κυπριακό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη συνάντησή του στη Νέα Υόρκη με τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν. Το Κυπριακό αναμφίβολα τέθηκε, αυτό όμως που αμφισβητείται είναι ο τόνος με τον οποίο τέθηκε και αν ο Έλληνας Πρωθυπουργός το έθεσε ως κόκκινη γραμμή για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ότι το Κυπριακό τέθηκε και στις δύο συναντήσεις. Όμως, γιατί να είναι πρώτιστο εθνικό θέμα και κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο ομότιμος καθηγητής, πρώην υφυπουργός, Χρήστος Ροζάκης. «Η Κύπρος έχει χάσει ευκαιρίες να λύσει το πρόβλημα και φυσικά δεν μπορούμε να περιμένουμε χιλιάδες χρόνια προτού εμείς χωρίς την Κύπρο λύσουμε τα προβλήματα με την Τουρκία. Μοιραία, αυτό είναι ένα δεδομένο, που λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι ένα δεδομένο το οποίο αναμφίβολα παίζει ρόλο. Μην ξεχνάτε ότι η Κύπρος έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες τουλάχιστον για να λύσει το πρόβλημά της», ανέφερε ο κ. Ροζάκης. Δυστυχώς, οι μεγάλες αλήθειες δεν μας αρέσουν και σίγουρα ο κ. Ροζάκης θεωρείται από πολλούς φωστήρες εδώ στην Κύπρο, ενδοτικός, φιλότουρκος και όλα τα συναφή που το «πατριωτικό μέτωπο» αποδίδει σε όποιον τολμά να πει τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη.

Aν ο Έλληνας Πρωθυπουργός έθεσε τη λύση του Κυπριακού ως κόκκινη γραμμή, για τα ελληνοτουρκικά, τότε χωρίς αμφιβολία έχει εγκληματήσει απέναντι στον ευρύτερο Ελληνισμό. Είναι καιρός να το αντιληφθούμε ότι αποτελούμε ένα μικρό μέρος του Ελληνισμού και δεν μπορεί ένα ολόκληρο έθνος να είναι δέσμιο και να πληρώνει κόστος για τα καπρίτσια, τις τσάπα μαγκιές και τους πολιτικούς τσαρλατανισμούς του κάθε Κύπριου πολιτικάντη. Σίγουρα πολλοί προβάλλουν το επιχείρημα ότι εφόσον η Ελλάδα ευθύνεται για την τουρκική εισβολή, τότε είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τα θέλω μας και τις πολιτικές μας. Αυτή η αντίληψη επικρατεί δυστυχώς και στον ελλαδικό πολιτικό κόσμο. Πλην του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όλοι φοβούνταν και φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τις εκάστοτε κυπριακές κυβερνήσεις. Ξεχνούν, βέβαια, ότι η Κύπρος διχοτομήθηκε για δεύτερη φορά το 1974 μετά το άφρον πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Η πρώτη διχοτόμηση, με τη δημιουργία των τουρκικών θυλάκων, έγινε το 1963, και υπεύθυνοι ήμασταν εμείς και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ελληνική Χούντα και η ΕΟΚΑ Β σίγουρα ευθύνονται για την εισβολή, όμως όλα αυτά δημιουργήθηκαν με αρχή τις καταστροφικές πολιτικές του εθνάρχη.

Πρώτιστος εθνικός στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη θα πρέπει να είναι να αξιοποιήσει το παρόν θετικό κλίμα που διαφαίνεται με την Τουρκία και εμείς εδώ στην Κύπρο, αν θέλουμε να συνεχίσουμε συμπεριφορές όπως του 2004 και του 2017, τότε ας αφεθούμε στη μοίρα μας.

Έχει ακόμα υποχρέωση να «ξεπλύνει» τις ευθύνες του κόμματός του, και κυρίως του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος μηδένισε τη Συμφωνία του Ελσίνκι του Δεκεμβρίου του 1999 και συμπεριφέρθηκε ως περιοδεύων τουρίστας στην κρισιμότατη διάσκεψη στο Μπούργκενστοκ, τον Μάρτιο του 2004, παρά ως ο ηγέτης του εθνικού κέντρου, με αποτέλεσμα το ναυάγιο. Αν τότε υπήρχε πίεση και από την ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσαν τα πράγματα να έπαιρναν άλλη τροπή, κάτι που θα βοηθούσε τις σχέσεις Ελλάδος - Τουρκίας.

Τα δείγματα γραφής του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνουν ότι πάνω απ’ όλα θέτει τα συμφέροντα του Ελληνισμού και κωφεύει στις σειρήνες της ε/κ αδιαλλαξίας, τους μακροχρόνιους και τις προτάξεις. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα το τραβήξει μέχρι τέλους. Ο σημερινός Κύπριος Πρόεδρος φαίνεται να συνεργάζεται πλήρως και να αντιλαμβάνεται ότι τυχόν λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών θα επενεργήσει ως καταλύτης για λύση του Κυπριακού.

Μπορεί οι θέσεις της άλλης πλευράς να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, κυριαρχική ισότητα και δύο κράτη, αλλά η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πηδάλιο της Ελλάδος και η προεδρία Νίκου Χριστοδουλίδη, αν βέβαια συνεχίσει τις μέχρι τώρα ορθές του ενέργειες, μπορεί να ανοίξει ένα μικρό, πολύ μικρό, παράθυρο ελπίδας για λύση και επανένωση.

Το γεγονός ότι ο τέως Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης αποτελεί πλέον παρελθόν, ως ένα κακό όνειρο που πέρασε, είναι ακόμα μια θετική συγκυρία. Ο «πλασιέ» της λύσης δύο κρατών έχει φύγει και αν σταματήσει άμεσα η ανάμειξή του στα πολιτικά δρώμενα και η επιρροή του στον νέο Πρόεδρο, τότε ο διεθνής παράγοντας, ΟΗΕ και ενωμένη Ευρώπη, θα πεισθούν ότι πράγματι στόχος μας είναι η επανένωση της πατρίδας μας.

Παράλληλα με τα ελληνοτουρκικά, που θα πρέπει να είναι ο πρώτιστος εθνικός στόχος, και με δεδομένη τη διεθνή αξιοπιστία του Έλληνα Πρωθυπουργού, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις εκείνες για μια νέα ευκαιρία για τη μαρτυρική μεγαλόνησο.

Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι θα σταματήσουμε τους εθνικούς τσαρλατανισμούς, τις ιδιοτελείς πολιτικές, τις οικονομικές και άλλες εξαρτήσεις και θα αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για απαλλαγή από την κατοχή, συνεργαζόμενοι, ουσιαστικά και όχι για το θεαθήναι, με την ελληνική κυβέρνηση.

Το τρένο των ελληνοτουρκικών διαφορών οδεύει προς τον σταθμό της λύσης. Από εμάς εξαρτάται αν θα είμαστε συνεπιβάτες ή αν θα παραμείνουμε ξεχασμένοι σε κάποιον άγνωστο και μακρινό σταθμό, χωρίς πυξίδα, στόχους και προορισμό.