Η θεωρία των δύο άκρων ξεπλένει τον φασισμό του ΕΛΑΜ

Η Αννίτα Δημητρίου, στους μήνες που ανέλαβε την εξουσία, επέδειξε ένα ηγετικό προφίλ, συναινετικό και συνενωτικό, και οδηγεί με προσοχή τη μεγάλη παράταξη της Δεξιάς, που δείχνει να την ελέγχει. Αγωνίζεται να την κρατήσει ενωμένη, παρά τα εσωτερικά προβλήματα. Έχει διατυπώσει σωστές και ουσιαστικές θέσεις για το Κυπριακό και εσχάτως απέφυγε την παγίδα της πρόσκλησης του ΠτΔ για συμμετοχή του Συναγερμού στην κυβέρνηση. Ωστόσο, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η αναφορά της στα δύο άκρα, εννοώντας την ακροδεξιά και την ακροαριστερά, όταν σχολίαζε τα έκτροπα στη Χλώρακα. Το τι σημαίνει ακροδεξιά, το γνωρίζουμε όλοι: Είναι όλα τα φασιστοειδή που ενδεδυμένα τον μανδύα του πατριωτισμού έχουν οργανωθεί υπό το ΕΛΑΜ και προβαίνουν σε βιαιοπραγίες, βανδαλισμούς και άλλες εγκληματικές πράξεις. Αποτελούν την επέκταση της Δεξιάς, τυγχάνουν της συμπάθειάς της και πολύ συχνά στις εκλογές λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία ψήφων. Είναι δύσκολο για κάποιον να μην συνδέσει τη στάση της ΠτΒ με την εκλογική εξάρτηση των δύο κομμάτων. Ο καινοφανής όρος «ακροαριστερά» πραγματικά ξενίζει και εμβάλλει σε υποψίες ότι πίσω του κρύβονται σκοπιμότητες. Παραπέμπει σε ακραίες συμπεριφορές, αλλά τέτοιος όρος για την Κύπρο δεν υφίσταται.

Είναι γεγονός ότι η Αριστερά έχει πολλές αποχρώσεις. Στην Κύπρο έχουμε τους διανοούμενους, την παραδοσιακή κομμουνιστική Αριστερά, τους κάθε λογής αριστερίζοντες, τους συμπαθούντες τον πρώην σοβιετικό κομμουνισμό, τον κινεζικό ακόμη και τον βορειοκορεάτικο. Κυρίαρχη ιδεολογία σε όλες αυτές τις πτυχές της Αριστεράς είναι η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όλες αυτές οι τάσεις εκφράζουν τις απόψεις τους με διαλεκτική ανάλυση, επιχειρήματα, μανιφέστα και διαδηλώνουν με ειρηνικές πορείες χωρίς να ενοχλούν κανένα. Ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί αριστεροί, όπως οι νοσταλγοί του Στάλιν εκδηλώνουν τις θέσεις τους ειρηνικά και ουδέποτε χρησιμοποιούν βία. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί τους και αυτό είναι άλλωστε το βασικό συστατικό της δημοκρατίας, η ελεύθερη επιλογή. Στις πορείες τους δεν κρατούν λοστούς ή σιδηρογροθιές, δεν καλύπτουν τα πρόσωπά τους με μαύρες κουκούλες, δεν σκορπούν τον τρόμο, δεν επιτίθενται σε όσους διαφωνούν μαζί τους και δεν καταστρέφουν περιουσίες. Οι πορείες τους είναι τόσο ήσυχες, που συχνά μεταφέρουν και τα παιδιά τους. Αυτούς τους ανθρώπους εξισώνει η κα Δημητρίου με τους τραμπούκους της ακροδεξιάς, μιλώντας για τα «δύο άκρα». Ανυψώνει ηθικά τους μεν, δηλαδή τους ακροδεξιούς, και μειώνει αδικώντας κατάφωρα φιλήσυχους πολίτες που αντιδρούν σε πράξεις βίας ενάντια σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Αυτή η τακτική της ηγεσίας της Δεξιάς δηλώνει μιαν ανεκτική στάση απέναντι στα ακροδεξιά καρκινώματα, γίνεται για κομματικές σκοπιμότητες και τελικά αποβαίνει σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αντί η ΠτΒ να καταδικάσει απερίφραστα και με το όνομά τους τους υπεύθυνους των επεισοδίων, να στηλιτεύσει την αναποτελεσματικότητα των αρμοδίων -Αστυνομίας και Υπουργού Δικαιοσύνης- και να στραφεί ενάντια σε όσους εκτρέφουν τα θλιβερά αντικοινωνικά φαινόμενα, καταφεύγει εντελώς αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα στη θεωρία των ίσων αποστάσεων. Και επειδή μερικοί έχουν πάρει τέτοια αγωγή που να θεωρούν επιλήψιμο και αμαρτωλό ό,τι έχει σχέση με την Αριστερά, δεν δυσκολεύονται να δεχτούν τις όποιες κατηγορίες εκτοξεύονται εναντίον της.

Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι η αναφορά για τα δύο άκρα έγινε από άγνοια, ωστόσο αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο και απορρίπτεται εκ των προτέρων. Υπήρξε συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, γιατί όταν λέμε «φταίνε όλοι», όπως στην περίπτωση της Χλώρακας, σημαίνει ότι δεν ευθύνεται και δεν κατηγορείται κανένας. Αυτό είναι βέβαια μια λαϊκίστικη προσέγγιση, συνήθης στις πολιτικές πρακτικές της Δεξιάς, αφού απαλλάσσει «τα δικά μας παιδιά», ξεπλένει τα Ελαμόπουλα και χαϊδεύει τα αυτιά του κομματικού ακροατηρίου. Ανεξάρτητα ποια ήταν τα κίνητρα, η όλη υπόθεση δεν παύει να συνιστά ένα σοβαρότατο πολιτικό ολίσθημα.

Η κα Δημητρίου ως πρόεδρος της Βουλής και ως εν δυνάμει υποψήφια Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε να έχει μια πιο κρυστάλλινη θέση απέναντι σε τέτοια φαινόμενα και να κρίνει τους πολίτες δίκαια και αντικειμενικά. Διαφορετικά, η νέα φέρελπις ηγέτης της Δεξιάς δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία από τα ίδια.