Εκείνοι που είναι βέβαιοι ότι δεν θα έρθει η σειρά τους

Πρώτα μου στέλνουν την αστυνομία μας. Επιδίδει την αγωγή που καταχωρίστηκε εναντίον μου στην Άγκυρα. Θέλει να πάρει κατάθεση. Λέω ότι απορρίπτω τις κατηγορίες. Υπογράφω. Και φεύγει. Ύστερα δεν ξέρω τι θα κάνουν. Θα στήσουν δικαστήριο. Θα με δικάσουν μόνοι τους ερήμην μου. Θα τελειώσουν και θα αποφασίσουν σε μια δικάσιμο; Και αυτό δεν το ξέρω. Δεν θα μου δώσουν απολύτως καμία άλλη ενημέρωση. Δεν θα στείλουν κλήτευση για την ημέρα της ακρόασης. Γιατί; Μήπως δεν υποχρεούνται να μου το γνωστοποιήσουν; Ή μήπως είναι τόσο βέβαιοι ότι δεν θα πάω; Μήπως δεν πρέπει να το γνωστοποιήσουν, έστω και αν είναι βέβαιοι; Ποιος ξέρει; Ίσως πάω! Σίγουρα είναι βέβαιοι και για το ότι δεν θα προσλάβω δικηγόρο. Διότι θα διορίσουν και έναν δικηγόρο για εμένα. Ούτε ξέρω, ούτε γνωρίζω εκείνον τον δικηγόρο. Δήθεν με υπερασπίζεται, λέει. Εκείνος ο δικηγόρος θα θέλει και χρήματα από εμένα μετά. Θα στείλει και μια συστημένη επιστολή. «Σας υπερασπίστηκα, πληρώστε με αυτό το ποσό», θα πει, «αν δεν πληρώσετε θα γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες για εσάς». Αυτά είναι πολύ πληκτικά. Είναι πληκτικά ακόμα και να τα περιγράφεις. Έχω τουλάχιστον ακόμα δύο υποθέσεις που περιμένουν στη σειρά στα δικαστήρια της Άγκυρας. Δεν έχω πρόθεση να πάω στην Τουρκία. Αν πάω, τι θα γίνει; Σίγουρα θα με συλλάβουν. Δεν θα με στείλουν πίσω, όπως τους άλλους. Τι όνειρα έκανα όμως; Θα ήθελα να επιβιβαστούμε σε ένα αεροπλάνο και να πάμε πενήντα άτομα ως ανεπιθύμητα πρόσωπα. Να μας στείλουν πίσω ομαδικά. Ίσως να γίνει είδηση στη New York Times, τον Guardian, τη Le Monde. Τι περισσότερο μπορούν να κάνουν επειδή δεν εφάρμοσα τις αποφάσεις του δικαστηρίου στην Άγκυρα; Οι δικοί μας δούλοι εδώ δεν μπορούν προς το παρόν να εκδώσουν στην Τουρκία τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κύπριους. Όμως, αν συνεχιστεί αυτή η έλλειψη αντίδρασης έναντι αυτών των πρακτικών της Άγκυρας, θα το κάνουν και αυτό στο μέλλον.            

Ναι, υπάρχει βουβαμάρα και αδράνεια εδώ. Δεν περιμένω περισσότερα επειδή ξέρω ότι η αντιπολίτευση είναι νεκρή. Είναι κάτι που γίνεται πρώτη φορά στην ιστορία μας η εκδίκαση ενός δημοσιογράφου στην Άγκυρα και η καταδίκη του σε φυλάκιση. Όμως, τι σημασία έχει; Το περνάνε στο ντούκου και αυτό. Άλλωστε, πάρα πολλοί από αυτούς βρίσκουν το φταίξιμο σε εμένα, όχι στην Άγκυρα. «Ας μην τα έγραφε», λένε. Κάποιοι έτσι έλεγαν και όταν μας πετροβολούσαν. Έκοψαν τον λογαριασμό σε εμάς, όχι σε εκείνους που μας πετροβόλησαν. Καταφέρνουν να εμφανίζονται ως αντιπολίτευση και χωρίς να γράφουν. Εγώ δεν τα καταφέρνω, δεν γίνεται να μην γράφω. Αναφέρονται στην πείνα, στη φτώχεια, στην αναισθησία της διοίκησης. Παραπονιούνται για την ακρίβεια της ζωής. Για τον κομματισμό. Για τις κενές θέσεις χωρίς εξέταση. Για τις δουλειές με μέσον και λοιπά. Δεν κατηγορούν την Άγκυρα, αλλά πάντα τους εδώ δούλους της. Εγώ σώνει και καλά θα γράψω ότι η εισβολέας και κατοχική Τουρκία ευθύνεται για τα πάντα εδώ. Ε, μήπως έχουν άδικο οι άνθρωποι να λένε «ας μην τα έγραφε και αυτός»;  

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με στήριξαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την καταδίκη μου σε φυλάκιση στην Άγκυρα για δεύτερη φορά. Και κάποιοι ρωτούν τα πολιτικά κόμματα και τις οργανώσεις, αν έχουν να πουν κάτι πάνω σε αυτό το θέμα. Έχω μια φιλική συμβουλή να τους δώσω. Μην τους ρωτάτε. Ακόμα δεν βαρεθήκατε να περιμένετε να δακρύσει ένας πεθαμένος; Απέναντί μας υπάρχει ο Ταγίπ Ερντογάν σε αυτές τις δίκες. Αν υπάρχει ο Ερντογάν, θα το βουλώσετε να περάσει. Αν ήταν ο Τατάρ, έστω, θα χαστουκιζόταν και το μάγουλό του και ο πισινός του. Ποιος όμως χαστουκίζει τον Ερντογάν; Ποιανού το χέρι θα σηκωθεί; Εκείνοι που δονούν τις πλατείες λέγοντας μην σωπαίνεις, όσο σωπαίνεις θα έρθει και η δική σου σειρά, φαίνονται πολύ βέβαιοι ότι δεν θα έρθει ποτέ η δική τους σειρά. Ελπίζω να μην έρθει. Αν είναι ευτυχισμένοι έτσι, ας είναι ευτυχισμένοι. Η κοινότητα τέλειωσε, αναλώθηκε. Δεν κατέστη δυνατόν να ενωθεί ξανά η διαιρεμένη Κύπρος. Χάθηκε η χώρα. Ποιος σκοτίστηκε! Να μην πάθει κακό η ζωή μόνο…