Ο τουρισμός και τα μηνύματα που μας στέλνει

Τώρα που και η φετινή τουριστική σεζόν βαδίζει προς το τέλος της, θα πρέπει οι αρμόδιοι αλλά και εμπλεκόμενοι στην τουριστική μας βιομηχανία να κάνουν μία σοβαρή ανασκόπηση τού τι μας άφησε αυτή πίσω και κυρίως τι μηνύματα και σημάδια μας στέλνει για το μέλλον.

Και αν είναι ειλικρινείς, ρεαλιστές και όχι αιθεροβάμονες, ανεξαρτήτως αριθμών και στοιχείων που συνήθως παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν, θα πρέπει να παραδεχθούν ότι τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο περιμέναμε, ότι η «χρυσή μας κότα» άρχισε να γερνά και να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και ότι αν δεν δούμε το πρόβλημα και βρούμε και διορθώσουμε τα λάθη, κάθε χρόνο θα πηγαίνουμε όλο και χειρότερα.

Το επικεντρωμένο, για χρόνια, στο δίπτυχο «ήλιος και θάλασσα» τουριστικό προϊόν μας φαίνεται να μην ανταποκρίνεται στα σημερινά θέλω των τουριστών - κυρίως των Ευρωπαίων- που επιζητούν πολύ περισσότερα από μία ξαπλώστρα και μία βουτιά, και είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι για να παραμείνουμε ανταγωνιστικός προορισμός χρειάζεται να εμπλουτίσουμε το τουριστικό μας προϊόν με νέες δράσεις, προτάσεις και επιλογές.

Το σημαντικότερο όμως που πρέπει να αντιληφθούμε, είναι ότι ο σημερινός τουρίστας επιζητεί ποιότητα, άνεση, σύγχρονες υποδομές, υψηλές υπηρεσίες, εξυπηρέτηση, λογικές τιμές και σεβασμό. Και απεχθάνονται την κοροϊδία και την αισχροκέρδεια που αποτελούν τις μόνιμες πληγές του τουρισμού μας.

Μπορεί κάποια μεγάλα ξενοδοχεία πολυτελείας να τους προσφέρουν, αν όχι όλα, αρκετά από αυτά. Όμως, η μεγάλη μάζα των τουριστών δεν είναι αυτή των μεγάλων ξενοδοχείων, αλλά εκείνοι των χαμηλότερου κόστους ξενοδοχείων και τουριστικών καταλυμάτων. Αυτοί είναι κυρίως που κυκλοφορούν έξω και βλέπουν και κρίνουν την πραγματική εικόνα του τουρισμού μας.

Και η εικόνα αυτή είναι αποκαρδιωτική και άκρως ανησυχητική.

Τουρίστες εξαπατώνται, αφού άλλης ποιότητας καταλύματα κλείνουν και άλλα βρίσκουν όταν έρχονται εδώ. Πολύ συχνά τα καταλύματά τους μένουν κατακαλόκαιρα χωρίς νερό. Δεν τολμούν να βγουν έξω για φαγητό, γιατί για 1-2 γεύματα θα τους ζητήσουν όσα και το μισό τους πακέτο. Και αν το αποτολμήσουν, θα βρουν συνήθως μπροστά τους αγενείς και βαριεστημένους σερβιτόρους να τους πετάνε στο τραπέζι προμαγειρεμένα κρύα φαγητά και ζεστές μπίρες και άλλα ποτά, γιατί απλά «τους τέλειωσαν τα παγωμένα». Αν δε κυκλοφορούν με αμάξι, δεν θα βρίσκουν πουθενά χώρο στάθμευσης και αν παρκάρουν εξ ανάγκης όπου βρουν, θα τους περιμένει καρφιτσωμένο το πρόστιμο της τοπικής αρχής, που ποτέ δεν φρόντισε να έχει επαρκείς χώρους στάθμευσης.

Με αυτά και άλλα πολλά οι τουρίστες διαπιστώνουν κάθε λεπτό και σε κάθε βήμα τους ότι τους πήραμε για ηλίθιους και γι' αυτό και αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν.

Συνοπτικά, ναι μεν το τουριστικό μας προϊόν χρειάζεται εμπλουτισμό και ανανέωση, αλλά ούτε αυτό δεν θα βοηθήσει αν δεν αποκτήσουμε την επιβαλλόμενη κουλτούρα τουρισμού, αν δεν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον τουρίστα με τον σεβασμό που περιμένει και αν δεν αποτάξουμε, επιτέλους, από πάνω μας τη νοοτροπία της «αρπαχτής».