Στα σχολεία γεμώσαμε ξένους. Κάθε ράτσας. Από την Ανατολή αλλά και από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία κ.λπ. Οι γονιοί τους δουλέφκουν σε φάρμες, άλλοι βάφουν σπίθκια, πλυνίσκουν αυτοκίνητα στις αυλές τους για 5 ευρώ, πουλούν πλαστικές καρέκλες και χαλιά, κλέφκουν ξύλα τζιαι κάζια που τες αυλάες, του Σωτήρη εκόψαν του τα ρόθκια.
Γιατί δεν πάνε σπίτι τους; Γιατί παίρνουν επιδόματα χωρίς να κάμνουν τίποτε; Γιατί τρώνε σκόρτο; Πόσο συχνά λούνουνται; Γιατί δεν τρώσιν σιοίρον τζιαι πετάσσουν το χαμ που το σάντουιτς; Γιατί κάμνουν Ραμαζάνι, εν πελλοί; Η δική μας η νηστεία έν' καλλύττερη.
Μας πιάνουν τες δουλειές. Ζιουν 10-10 σε σπίθκια χαλαμάντουρα. Πού βρίσκουν τα ριάλια τζιαι αγοράζουν σιταροπούλα που τον δρόμο; Γιατί κάποιοι οδηγούν BMW; Ποιος τους το σάζει; Γιατί οι παραπάνω σάζουν τα παλιόσπιτα μόνοι τους; Γιατί φορούν μαντίλα κάποιες μουσουλμάνες; Οι τσιγγάνοι κλέφκουν μωρά;
Έν' οι τελευταίοι μαθητές στην τάξη. Εν θέλω τον Αχμέτ στην τάξη μου. Η μάμα τηλεφωνά για να μετακινήσουν σε άλλο τμήμα την κόρη της την άριστη. Η διευθύντρια αρνείται.
Με τρόπο και ευγένεια. Η μάμα καταγγέλλει την στο υπουργείο. Ξέρει τον επιθεωρητή τον… (να μην πεις). Ο φίλος μας επεμβαίνει, ο Αχμέτ μετακινείται. Η μάμα έκαμε ό,τι ήθελε.
Στην απέναντι τάξη, ο κύριος Θάνος τους μιλά για ρατσισμό. Είναι μέσα στην ύλη του. Τον ακούνε 3 από τους 25. Οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, τα ξέρουν. Ο κύριος Θάνος ιδρώνει κάθε χρονιά από απελπισία. Τι πάει λάθος; ρωτά και ξαναρωτά και κανένας δεν μπορεί να του απαντήσει. Μεν ασχολείσαι κύριε, του απαντά μια ευαίσθητη μιτσιά.
Στο διάλειμμα, πολλοί μαθητές σκοτώνονται στην κυριολεξία με τις συμμορίες των ξένων. Για τη θέση στην καντίνα, για τη θέση στο παγκάκι, επειδή ο Μοχάμετ είδεν την πιο ωραία του σχολείου. Ξύλο και βρισιές ακούς καθημερινά σχεδόν σε όλα τα κυπριακά σχολεία. Οι καθηγητές που εφημερεύουν στα μακρινά κομμάτια των αυλών κουβαλούν μαζί τους πυροσβεστήρες και το πλήκτρο ένα του τηλεφώνου τους το έχουν κανονισμένο να πιάνει απευθείας τη γραμματεία ή τον βοηθό διευθυντή.
Μόνο οι τρελοί θέλουν να γίνουν βοηθοί διευθυντές. Και όμως, γίνονται γιατί δεν ξέρουν από την αρχή τι τους περιμένει για 200 ευρώ έξτρα. Η αύξηση πάει και στη σύνταξη και με αυτή τη σκέψη απαλύνουν την αμφιβολία. Οι βοηθοί διευθυντές του κυπριακού σχολείου είναι η πιο λυπημένη κατηγορία του κυπριακού σχολείου. Εννοείται οι καθαρίστριες έν' πολλά πιο χαρούμενες, αν και πολλές φορές σκουπίζουν αίματα...
Η εκπαίδευσή μας απέτυχε παταγωδώς να φαντάζει πολυπολιτισμική. Και η λέξη η ίδια είναι δύσκολο να ειπωθεί, πόσω μάλλον να εφαρμοστεί. Με κάποιο όραμα τέλος πάντων. Ο άνθρωπος υποτίθεται μπορεί να έχει πολλά οράματα.
Να τους πάρεις σπίτι σου, γράφει ο παπάς της Άντριας στον κουμπάρο του. Κάμνει τζιαι βιτεούθκια με τις χιτλερικές απόψεις του πας στο βουνό την πρώτη Κυριακή της φάσσας. Τα like πουκάτω, απίστευτα πολλά. Η κόρη του πάει πρώτη γυμνασίου. Ευαίσθητη κορούα, μάλλον επήρεν που την μάμα της την ταλαιπωρημένη, κάποιοι λαλούν τζιαι δαρμένη.
Το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου επεξεργάζεται σχέδιο αποτροπής των εκτρόπων της πρώτης μέρας. Ύστερα θα έχουμε τα έκτροπα των γιορτών, των Χριστουγέννων, του Πάσχα, της αποφοίτησης. Ο κύριος Πάνος πάει στο σχολείο με έναν κάτσαρον. Του το χτέρνουν κάθε μήνα. Πέρσι, του ζωγράφισαν έναν αγκυλωτό σταυρό. Πολλά θρανία και τοίχοι τον έχουν πάνω τους. Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά νομίζω τα πιο πάνω είναι αληθινά, έννεν; Και φουντώνουν οι μορφές και τα είδη της κυπριακής παράνοιας. Αυτής της τόσο καθαρής παράνοιας. Μέσα της καμιά ξένη ευρωπαϊκή ιδέα δεν χωρά. Κανένας ειδικός δεν θα κατανοήσει πραγματικά το περίεργο φαινόμενο ο πρόσφυγας να δέρνει έναν άλλο πρόσφυγα. Και για να γλυτώσουμε όπως τον αλουπό, μόλις τα βρούμε δύσκολα, συγκαλούμε Εθνικό Συμβούλιο. Η νέα στρατηγική έρχεται. Όπως εκείνη η ευρωπαϊκή προσωπικότητα kinder έκπληξη.
