Κι αν μία στο εκατομμύριο μιλάνε σοβαρά;

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά» Mark Twain

Τα γεγονότα στην Πύλα, που κατέδειξαν για μία ακόμα φορά την πρόθεση της Τουρκίας να μπει πλέον σε τροχιά αμφισβήτησης του status quo και επιβεβαίωσης των τετελεσμένων, σε συνδυασμό με τις νέες ρητορικές εξάρσεις του Ερντογάν, αποτέλεσαν την τέλεια αφορμή ώστε να βγουν μπροστά όσοι χρόνια τώρα έχουν κάνει σκοπό της πολιτικής τους καριέρας τη συντήρηση της υφιστάμενης κατάστασης. Να στηθούν στη σειρά για να δηλώσουν -εκ νέου- δικαιωμένοι. Υπενθυμίζοντας ότι αυτοί είχαν προ πολλού εκτιμήσει πως η Τουρκία δεν μπορεί να τυγχάνει καμίας εμπιστοσύνης, πως οι εκάστοτε τ/κ ηγεσίες αποτελούνται από εγκάθετους της Άγκυρας, και επικρίνοντας τους «αφελείς» που συνεχίζουν να θεωρούν ότι μια λύση είναι εφικτή έχοντας αυτή τη χώρα απέναντι και επιδιώκουν, με τη δική μας υπογραφή μάλιστα, να την καταστήσουν κομμάτι της χώρας. «Αυτούς κάποιοι εδώ στην Κύπρο μας λένε να τους εμπιστευτούμε», δήλωνε με στόμφο από το ΡΙΚ στέλεχος κόμματος της κυβερνητικής συμμαχίας, ενώ ένας άλλος πολιτικός του χώρου του «Κέντρου» καλούσε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσους οραματίζονται λύση «να συνειδητοποιήσουν ποιους έχουμε απέναντι». Με την ΕΔΕΚ να καλεί για μία ακόμα φορά την κυβέρνηση να δημιουργήσει κόστος στην Τουρκία αφού «η πολιτική της δεν χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια ή καλή θέληση».

Πώς όμως οι εξελίξεις στην Πύλα επηρεάζουν το Κυπριακό και τον τρόπο που θα έπρεπε να το προσεγγίζουμε; Πώς μεταβάλλουν τις πραγματικότητες όπως τις ξέραμε μέχρι σήμερα; Και με ποιον τρόπο η υπενθύμιση με ποιους έχουμε να κάνουμε διαφοροποιεί τα δεδομένα; (Δεν είναι με τους ίδιους που θα έχουμε να κάνουμε είτε λύσουμε το Κυπριακό είτε όχι;). Πότε η ανάγκη για λύση είχε να κάνει με το πόσης εμπιστοσύνης μπορεί να τυγχάνει η Τουρκία; Με το αν σέβεται ή όχι το status quo; Είναι δυνατόν όλοι αυτοί που -εδώ και χρόνια- απορρίπτουν κάθε συνθηκολόγηση και κατατάσσουν στους αφελείς όσους επιδιώκουν ακόμη λύση με αυτήν την Τουρκία να μην αντιλαμβάνονται πως δεν βρίσκεται μακριά, δεν είναι ένας εξωτερικός παράγοντας που κάποιοι επέλεξαν να καταστήσουν κομμάτι μιας μελλοντικής διευθέτησης, αλλά βρίσκεται ήδη μέσα στη χώρα; Αποτελεί τον κύριο και καθοριστικότερο παράγοντα, όπως οι ίδιοι σπεύδουν με κάθε ευκαιρία να υπενθυμίσουν, του Κυπριακού; Και πως ο μόνος τρόπος για να μειωθεί η εδώ επιρροή της είναι μέσα από μια συμφωνία; Δημιουργώντας, παράλληλα, τις συνθήκες ώστε η επιβίωση των Τ/Κ να μην εξαρτάται απόλυτα από την Τουρκία; Κανείς δεν αισθάνεται ευτυχής με την παρουσία αυτής της Τουρκίας στην περιοχή. Μπορεί όμως αυτή η ανησυχία να αποτελεί επιχείρημα για να μην αγγίξουμε το status quo ώστε να κάνουμε τα πάντα για να περιορίσουμε τις εδώ προσβάσεις της;

Αυτοί που με κάθε ευκαιρία προτάσσουν την ανάγκη να δημιουργήσουμε κόστος στην Τουρκία, πανηγυρίζουν για τις κατά καιρούς καταδίκες, προκρίνουν τερματισμό της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, είναι δυνατόν να μην βλέπουν πως το Κυπριακό δεν θα λυθεί με καταδίκες (όπως δεν λύθηκε αλλά ούτε και η πορεία του διαφοροποιήθηκε με καμία καταδίκη που πετύχαμε στο παρελθόν); Πως τα γεωπολιτικά δεδομένα είναι τέτοια που δεν μπορούν να κρατήσουν την Τουρκία για πολύ στο περιθώριο; Και να αγνοούν πως σε περίπτωση οριστικής κατάρρευσης της ευρωπαϊκής προοπτικής της ή ολικού παγώματος των σχέσεών της με την ΕΕ ο πρώτος που θα πληρώσει το τίμημα θα είμαστε εμείς; Πως, είτε εντός είτε εκτός Ευρώπης, η Τουρκία δεν θα εξαφανιστεί από την περιοχή ούτε από τον γεωπολιτικό χάρτη; Απλώς, εκτός ευρωπαϊκής επιρροής, μακριά από τη Δύση, θα καταστεί ακόμα πιο αυταρχική και ανεξέλεγκτη; Και πως ο μόνος τρόπος να περιοριστεί ο κίνδυνος πρόκλησης κρίσεων είναι μέσα από τη διατήρηση μιας ευρωπαϊκής προοπτικής η οποία θα καθιστά ασύμφορη για την Τουρκία την περαιτέρω όξυνση των σχέσεών της με τις χώρες της περιοχής και την απομάκρυνσή της από την Ευρώπη και τις αρχές της;

Κυρίως, όμως, είναι δυνατόν όλοι αυτοί που με αφορμή την Πύλα έχουν στηθεί στη σειρά πανηγυρίζοντας που για μία ακόμα φορά δικαιώνονται να μην αντιλαμβάνονται ότι οι εξελίξεις κάθε άλλο παρά τους δικαιώνουν; Αν κάτι κάνουν είναι να τους αφήνουν απόλυτα εκτεθειμένους; Διότι, πού βασίστηκε αυτή η λογική της «δεύτερης καλύτερης λύσης» που κάποιοι μέσα από τη ρητορική και τις ενέργειές τους μετά το 2004 ανήγαγαν σε πρώτη; Στο ότι τώρα ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ενώ με μία λύση, που δεν θα καλύπτει απόλυτα τις επιδιώξεις μας, μπορεί να οδηγηθούμε σε κάτι πολύ χειρότερο. Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι τα όσα παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα το μόνο που καταδεικνύουν είναι ότι εξίσου αβέβαιο είναι και το status quo; Με τη μόνη διαφορά ότι αυτό, σε αντίθεση με μια συμφωνημένη διευθέτηση, δεν παρέχει καμία δυνατότητα επηρεασμού του; Πως η διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης δεν απομακρύνει τον κίνδυνο μιας κακής λύσης αλλά την καθιστά βεβαιότητα;

Γίνεται να μην κατανοούν ότι δεν είναι η υπογραφή μας που επιβάλλει τις πραγματικότητες αλλά η ίδια η τάξη πραγμάτων; Πως τετελεσμένα μπορούν να δημιουργηθούν και χωρίς τη δική μας συγκατάθεση; Να φοβούνται την Τουρκία απέναντι, αλλά να νιώθουν άνετα με αυτήν μέσα στη χώρα; Να μην την εμπιστεύονται ως συνομιλητή, αλλά να κάνουν να πάντα για να τη διατηρούν εδώ ως κατακτητή; Και μπορεί όλα αυτά να μην προκαλούν ενόχληση στους υπόλοιπους επειδή οι ίδιοι κύκλοι, 50 σχεδόν χρόνια τώρα, μας δουλεύουν ασύστολα; Κυρίως όμως τρόμο, μήπως μία στο εκατομμύριο μιλάνε σοβαρά;

antopoly@cytanet.com.cy