Οι διάνοιες

Θαυμάζω τον εξής διάλογο που έγινε ανάμεσα σε δύο διάνοιες. Ανάμεσα στον Άλμπερτ Αϊνστάιν και τον Τσάρλι Τσάπλιν. Λέει το εξής ο Αϊνστάιν στον Τσάπλιν: «Αυτό το οποίο εκτιμώ πιο πολύ στην τέχνη σας είναι η παγκοσμιότητα. Δεν λέτε έστω και μία λέξη, όμως όλος ο κόσμος σας καταλαβαίνει». Μήπως θα έμενε ποτέ από κάτω ο Τσάρλι Τσάπλιν; Ταίριαξε αμέσως την απάντηση: «Σωστά. Όμως, η δική σας μεγαλοπρέπεια είναι μεγαλύτερη. Όλος ο κόσμος σας θαυμάζει, όμως κανείς δεν καταλαβαίνει απολύτως τίποτα από αυτά που λέτε».

Δεν έχουμε κάποια διάνοια εδώ που θαυμάζεται παρά το γεγονός ότι δεν γίνονται κατανοητά εκ μέρους κανενός αυτά που λέει. Οι πολιτικοί μας μιλούν συνεχώς, όμως δεν έχουν τόσο λαμπρές ιδέες ώστε να μην γίνονται κατανοητές. Μόνο τι γίνεται κάποτε; Ένας δημοσιογράφος κάνει μια συνέντευξη με έναν πολιτικό. Τα γράφει όπως του τα λέει. Και ύστερα ακολουθεί μια δήλωση από εκείνο τον πολιτικό. «Δεν το είπα αυτό. Λάθος έγινε αντιληπτό». Ιδού, έτσι είναι οι διάνοιες που εκτρέφουμε. Μήπως έχουμε κάποια διάνοια που γίνεται κατανοητή παρά το γεγονός ότι δεν μιλάει καθόλου και τυγχάνει θαυμασμού, όπως τον Τσάρλι Τσάπλιν; Και από αυτό δεν έχουμε! Μιλούν πολύ όλοι εδώ σε εμάς. Προηγείται η γλώσσα, όχι οι ενέργειες του λαού. Υπάρχουν μπόλικες ομιλίες, όχι πράξεις. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τι λένε τώρα. Θα ανοίξουν τούνελ στα βουνά του Πενταδακτύλου, λένε. Επιπλέον, θα φτιάξουν και ένα τελεφερίκ, λένε. Ας υπολογίζει ο αδελφός μας ο Γιώργος τις περιουσίες που αγόρασαν οι ξένοι στην κατεχόμενη περιοχή. Εμείς στεκόμαστε ώρες στο οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου. Η ουρά συναγωνίζεται με την ουρά που υπήρχε κάποτε στα McDonald’s στη Μόσχα. Κάνει ζέστη, πολλή ζέστη. Βρίζουμε, βλαστημάμε εκείνους που μας ταλαιπωρούν. Πόσο υπομονετικοί άνθρωποι είναι τελικά τούτοι οι Κύπριοι... Εμείς. Εσείς. Όλοι μας. Πόσο ακόμα θα αντέξουμε αυτή τον εξευτελισμό, αυτή την προσβολή; Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει να αγαπώ; λες ποιητή. Μην αγαπάς! Κανένα μισό της μην αγαπάς. Δεν έμεινε χαΐρι σε κανένα από τα δυο! Κοίτα. Ο Διογένης ήρθε από την Αθήνα. Μέρα μεσημέρι ψάχνει άνθρωπο στους δρόμους κρατώντας ένα φανάρι. Αν δεν μπόρεσε να βρει στην Αθήνα αυτό τον άνθρωπο, να μην τον ψάχνει μάταια εδώ. Εδώ δεν θα μπορέσει ποτέ να τον βρει!

Μιλά ο Αϊνστάιν. Κανείς δεν καταλαβαίνει. Μιλά ο Τατάρ. Όλοι καταλαβαίνουν. Είτε γελούν είτε βρίζουν. Ένας γελοιογράφος κάνει μια γελοιογραφία. Ένας τεράστιος κώλος χέζει στο στόμα ενός λαού. Βρέχει σκατά από αέρος. Ο λαός νομίζει ότι βρέχει αφθονία. Περηφανεύονται λέγοντας «μας ζηλεύει ο κόσμος».

Θαυμάζω και εγώ τον Τσάπλιν, όπως ο Αϊνστάιν. Τι θαυμάσιο πράγμα που είναι να μαγεύεις τους πάντες χωρίς να μιλάς καθόλου. Βαρέθηκα αυτό τον θόρυβο. Ο θόρυβος είναι πολύς. Ενοχλεί τα αφτιά μας. Βαρέθηκα προ πολλού αυτό τον θόρυβο, όχι τώρα. Τον θόρυβο «διχοτόμηση ή θάνατος». Τον θόρυβο «τα πήραμε με αίμα, δεν τα δίνουμε στο τραπέζι», Τον θόρυβο «εμείς είπαμε ναι και εκείνοι είπαν όχι». Τον θόρυβο «ίσο κυρίαρχο κράτος». Τις νύχτες άρχισε να μην έρχεται ύπνος. Τότε κατάλαβα ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους πετεινούς και τους πολιτικούς. Όταν λαλούν οι πετεινοί, ο λαός ξυπνά. Όταν λαλούν, οι πολιτικοί κοιμάται. Βαρέθηκα και τον θόρυβο «ενότητα, αγώνας, αλληλεγγύη». Είναι ψέμα! Ούτε ενότητα υπάρχει, ούτε αγώνας, ούτε αλληλεγγύη. Ουσιαστικά είμαστε σαν φαντάσματα μέσα σε μια βουβή ταινία. Αυτός ο θόρυβος δεν είναι τίποτε άλλο πλέον εκτός από παράσιτα. Υπάρχουν κάποιοι που λυπούνται ότι δεν θα μπορέσουν να δουν το τέλος αυτής της ταινίας, καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά του τελευταίου τέταρτου της ζωής. Μην λυπάστε. Δεν έχει τέλος αυτή η ταινία. Διότι κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή…