Ένα χαμόγελο καλοκαιρινής νύκτας

Ένα χαμόγελο καλοκαιρινής νύκτας θα μείνει ανάμνηση βεβαίως από αυτές τις μέρες που περνούν και φεύγουν. Ύστερα τα φύλλα που δεν κουνιούνται. Ένα θρόισμα νερού που έρχεται από μακριά. Ένα τραγούδι γραμμοφώνου από τα παλιά. Και ταξίδια που πήγες στο φως του φεγγαριού με την αγαπημένη σου που νόμιζες ότι θα σας χώριζε μόνο ο θάνατος. Μήπως υπάρχει δρόμος πέρα από τον έρωτα; Υπάρχει κάτι περισσότερο από το «σ’ αγαπώ» ανάμεσά μας. Ό,τι και αν είναι, ψιθύρισέ το στο αφτί μου. Έκανε λάθος ο ποιητής, ο οποίος είπε «κάθε λέξη που χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε έρωτα είσαι σαν αντικείμενο που αναποδογυρίζει ο κλέφτης». Γίνεται έρωτας χωρίς ψιθύρισμα; Στο πνεύμα του πάντα ένα ατέλειωτο πάθος. Στη δε καρδιά του ένα ιερό βουητό κοιμητηρίου. Θλιμμένες, πονεμένες, μεστές φωνές. Λεπτές φωνές. Χοντρές φωνές. Μου φαίνονται σαν να είναι ντροπή η ευτυχία. Μην τυχόν και τους πεις ότι είσαι ευτυχισμένος. Είναι και αυτό σαν να βάζεις αλάτι στην πληγή. Σε αυτό το μικρό νησί ζουν άνθρωποι οι οποίοι είναι σε αιώνιο πένθος. Θρύλοι που τους θυμούνται σαν να ήταν χθες ακόμα και αν περάσουν εκατό χρόνια και μοιρολογούν γι’ αυτούς. Έρχεται και φεύγει το καλοκαίρι. Τα φθινόπωρα. Οι βροχές. Οι γλυκιές γλώσσες που είναι χώμα. Τα γελαστά πρόσωπα. Δεν γερνούν καθόλου στο κοιμητήριο που βρίσκεται στην καρδιά σου.

Η τελευταία μας ανάμνηση είναι ένα χαμόγελο καλοκαιρινής νύκτας. Σε αμπέλια με μαύρα σταφύλια. Σε ψηλούς λόφους που κοιτάνε προς τη θάλασσα. Ακόμα λέγεται το έπος για τον Χασάν και τη Χαμπού εκεί. Ο αγαπητός Πανίκκος πιάνει και κάνει μια ταινία απ’ αυτό. Αχ Ακάμα, αχ. Αυτός ο σεβντάς είναι καρά σεβντάς. Άντε μαζευτείτε. Να ανάψουμε μια φωτιά. Να κάψουμε σε αυτήν τη φωτιά τους ιερούς υπόγειους όρκους. Απόψε να μην κοιμηθούμε στο κρεβάτι μας. Να πλαγιάσουμε κάτω από ένα πεύκο. Να πλαγιάσουμε πάνω στη στέγη όπως παλιά. Να χαϊδέψουν το πρόσωπό μας τα μελτέμια της Μεσογείου. Ένα ορκισμένο μέλος της υπόγειας οργάνωσης πεθαίνει ήσυχα στο κρεβάτι του. Κοίταξα μέσα τα μάτια του. Ακόμα και στην τελευταία του αναπνοή δεν αποκαλύπτει τα μυστικά του. Κοίταξα μέσα στα μάτια του. Είναι περήφανος; Μετάνιωσε; Καταριούνται τη σορό του οι γυναίκες που ανάβουν θυμιατό στους τάφους. Πόσοι πολλοί που δεν κλαίει κανείς για τον θάνατό τους πέρασαν απ’ αυτά τα μέρη.

Τόσα βιβλία, τόσα άρθρα. Όμως, ακόμα μου διηγούνται ιστορίες που δεν ξέρω και τώρα τις μαθαίνω. Είμαι σαν κάποιος που δεν πάτησε σε κανένα χώμα στο οποίο δεν υπάρχουν ίχνη αίματος. Κοιτάζω και κοιτάζω ακόμα εκείνο το διώροφο πλίθινο σπίτι στον Σύσκληπο. Είναι ένα μνημείο βαρβαρότητας. Μήπως είναι εύκολο να ζει κανείς με αυτές τις αναμνήσεις; Σε αυτό οφείλεται η αφηρημάδα στην ακροθαλασσιά. Σε αυτό οφείλεται η αφηρημάδα όταν φιλιόμαστε. Όλοι είμαστε κουρασμένοι από τις πονεμένες αναμνήσεις. Αγκάλιασέ με. Αγκάλιασέ με πιο σφικτά. Η Κύπρος είναι ο τόπος μας, το σπίτι μας. Να λέγονται για χρόνια οι θρύλοι μας. Χαιρετίσματα στους Χασάν και Χαμπού στον Ακάμα. Αν ακόμα και αυτή η αγάπη δεν μπόρεσε να μας κάνει ανθρώπους, δεν ξέρω τι θα μας κάνει. Να το ξέρει και ο ποιητής φίλος μου ο οποίος λέει «αυτός ο έρωτας τελειώνει εδώ και εγώ σηκώνομαι και φεύγω». Δεν τέλειωσε εκεί εκείνος ο έρωτας και κανείς δεν σηκώθηκε και έφυγε. Αντιστάθηκε και στον σταυρό και στο μισοφέγγαρο. Δεν τέλειωσε εκεί εκείνος ο έρωτας. Δεν τέλειωσε ακόμα και μετά τον θάνατο. Κείτονται ο ένας δίπλα στον άλλον πάνω σε εκείνη την κορφή.

Θα μείνει ένα χαμόγελο καλοκαιρινής νύκτας από αυτές τις βραδιές. Θα της ψιθυρίσω ντροπαλά «σ’ αγαπώ» εν μέσω αιώνιου πένθους. Θα κάνουμε έρωτα με βουνά, με κύματα, με κραυγές. Οι σφαίρες και οι βόμβες θα καταπνίξουν τους ερωτικούς ψιθύρους μας. Θα ξεπεράσουμε και το «σ’ αγαπώ» και θα φτάσουμε οπωσδήποτε σε εκείνη την ήσυχη παραλία. Θα απαλλαχτούμε τελείως γυμνοί από τη χειρότερη ανάμνηση που φορέσαμε. Θα πούμε πόσο αγαπιόμαστε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Θα το καταλάβουμε από τον χτύπο της καρδιάς μας. Δεν θα υπάρχει θέση για καμία αμφιβολία, καμία αμφιταλάντευση στο πνεύμα μας. Πάντα θα κάνουμε έρωτα σαν να ήταν η πρώτη φορά, έστω και αν είμαστε εκατό χρόνων…