Η γεωγραφημένη κυρία Σοφία

Η κυρία Σοφία η γεωγράφος δεν ήταν μια συνηθισμένη καθηγήτρια. Είχε πάντα τον δικό της τρόπο ζωής και μαθήματος, και αυτά τα δύο τα συνδύαζε σχεδόν στο τέλειο. Όπως θα έπρεπε ο κάθε Κύπριος εκπαιδευτικός να έχει και να αναπτύσσει τον δικό του χαρακτήρα πέραν από τα δοσμένα των εγκυκλίων που ρομποτικά εκτελεί. Οι μαθητές περίμεναν τη μέρα και την ώρα που θα έμπαινε στην τάξη. Για τα παιδιά, η μοναδική ώρα γεωγραφίας στη βδομάδα του γυμνασίου, αποτελούσε το παυσίπονο από τα υπόλοιπα βαρετά μαθήματα, όπως τα θρυλικά αρχαία και τα άλλα. Τους μιλούσε πάντα για τα διάφορα ταξίδια που έκανε σε περασμένα χρόνια, για τη μακρινή Αμερική μέχρι τα βουνά της Μογγολίας. Τους έδειχνε τη ζωή στη φύση, την αξία της συνύπαρξης, τη μαγεία που αποκτούν τα ανθρώπινα συναισθήματα όταν παύεις να είσαι απόλυτος θεωρώντας τον εαυτό σου κέντρο της Γης. Οι επιστήμες, οι διαφορετικές φιλοσοφίες, οι θρησκείες και τα χρώματα των ατέλειωτων πολιτισμών της Ιστορίας, στο μάθημά της έδεναν με τρόπο που και την ίδια να ρωτήσεις δεν θα ξέρει να σου πει ακριβώς πώς. Διότι, για την ίδια τα πάντα ξεχωρίζουν μόνο επιφανειακά και μέσα στον πυρήνα τους ενώνονται μαγικά. « Το να μην αφήνουμε σκουπίδια στην παραλία, παιδιά, είναι το ίδιο με το να λέμε καλημέρα στους συμμαθητές μας, δηλαδή πολιτισμός». Τέτοια έλεγε στην τάξη της με έναν τρόπο κατανοητό για όλους.

Το μεγάλο της μαράζι ώς την αφυπηρέτησή της ήταν πάντα ένα: Πώς στον διάολο η γεωγραφία, ένα τόσο φανταστικό μάθημα που όλοι οι μαθητές αγαπούν, να έχει μόνο μια ώρα διδασκαλίας και στο λύκειο να εξαφανίζεται εντελώς; Την ερώτηση αυτή μάλλον κανένας δεν κατάφερε να της την απαντήσει. Μέσα στη μεγάλη της σοφία , η κυρία Σοφία στο κομμάτι αυτό παρέμεινε σε πλήρες και βαθύ σκοτάδι.

Η Σοφία αφυπηρέτησε τελευταία. Και έφυγε από μπροστά του ονόματός της το «κυρία» και επιτέλους μέσα της ξαλάφρωσε. Άλλωστε, ποτέ δεν της έκατσαν οι τίτλοι και οι τιμές. Τους βασανισμένους μαθητές τους είχε από κοντά, διότι και η ίδια στο πετσί της μέσα νιώθει το βάσανο. Εκείνης της δυσκολίας που είναι προϋπόθεση της ευκολίας μας. Πολλά παιδιά που διδάχτηκαν από την καλή αυτή κυρία έχουν στο σπίτι τους διάφορες πέτρες που τους χάριζε κατά καιρούς. Τις προσέχουν και πάντα σκέφτονται την καθηγήτριά τους που τους έμαθε να αναπνέουν έξω από τα νερά και τη συντήρηση και τον μόνιμο καύσωνα του σφικτού και δύστροπου εκπαιδευτικού συστήματος. Και μιλάμε για παιδιά που δεν γνωρίζουν τη σημασία του Τροόδους, την πανίδα της Πράσινης Γραμμής με τα ορτύκια, τις φραγκολίνες και τις αλεπούδες, τον πόλεμο που μας δίχασε. Όλα αυτά είναι στο τέλος η γεωγραφία. Με την οικονομία και τα φτερωτά ρούχα των ινδιάνων. Την αναπνοή μιας γιγάντιας σεγκόγιας στην Καλιφόρνια που κάηκε για πλάκα. Του πλαστικού παιχνιδιού των δύο ευρώ που ποτέ δεν θα ανακυκλωθεί. Με τις φωτιές των εργοστασίων στο Γέρι, την έλλειψη επιθεωρητών στο Τμήμα Περιβάλλοντος, τους κατοίκους που τους καλούν να κάτσουν σπίτι τους με κλειστές πόρτες, έλαμψε ξανά αυτή η κυρία με τα όσα πρόβλεψε και ένα απειροελάχιστο λιθαράκι παραθέτουμε εδώ εν είδει τιμής και ανάμνησης.