Ημερολόγιο νοσοκομείου

Αρχικά δεν έδωσα καμία σημασία στον πόνο που άρχισα να νιώθω τα μεσάνυκτα στην κοιλιά. Μου φάνηκε σαν ένας προσωρινός απλός πόνος. Όμως, ο πόνος αυτός ολοένα και δυνάμωνε. Και δυνάμωσε τόσο πολύ που άρχισε να γίνεται ανυπόφορος πλέον. Άρχισα να σφαδάζω. Και πάλι όμως δεν δεχόμουν να πάω στον γιατρό, στο νοσοκομείο. Έρχονταν στη σκέψη μου όργανα τα οποία δεν ήθελα να δω και δωμάτια νοσοκομείου στα οποία δεν ήθελα να πλαγιάσω. Όμως, στο τέλος δεν μπόρεσα να αντέξω περισσότερο. Έπαψα να αντιστέκομαι και ξεκινήσαμε. Ήταν 5.00 η ώρα το πρωί. Ξημέρωνε.

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά, σε μια οικογένεια στην οποία δεν κατέφευγαν ποτέ στον γιατρό όσοι υπέφεραν από πονοκεφάλους, τσίμπημα μέλισσας ή κουνουπιού ή από προβλήματα όπως διάρροια και εμετός. Δεν θυμάμαι ποτέ να καταφύγαμε στον γιατρό λόγω πονοκεφάλου ή κοιλόπονου. Στο σπίτι υπήρχαν πρακτικές μέθοδοι των γριών για να θεραπευτούν αυτά. Γι’ αυτό δεν είχαμε και πολύ να κάνουμε με χάπια. Περνούσε το όνομα μόνο δύο χαπιών. Των Aspro και των Alka Seltzer. Πίεση. Ζάχαρο. Χοληστερόλη. Για όλα αυτά ενημερωθήκαμε μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Ήμασταν τυχεροί. Το τμήμα επειγόντων περιστατικών ήταν άδειο. Φανταζόμουν ότι μόλις μπαίναμε μέσα θα έκαναν κάτι για να σταματήσουν αμέσως τον πόνο μου που είχε γίνει αβάστακτος. Δεν έγινε καθόλου έτσι. Πρώτα έκαναν υπέρηχο. Ύστερα τομογραφία. Ήταν απαραίτητο να τα κάνουν αυτά πρώτα για να μπορέσουν να προβούν σε διάγνωση. Και στο τέλος σταμάτησε ο πόνος μου όταν με συνέδεσαν σε έναν παυσίπονο ορό. Όταν πέσεις σε αυτά τα χάλια, νιώθεις πολύ καημένος και ανήμπορος σαν παιδί. Ειδικά άμα σε βάζουν σε μια αναπηρική καρέκλα και σε μεταφέρουν απ’ εκεί και απ’ εδώ, αυτή είναι η πιο απελπιστική σου κατάσταση.

Αυτό για το οποίο λυπόμουν πιο πολύ καθώς πήγαινα στο νοσοκομείο απ’ τα άγρια χαράματα ήταν το μνημόσυνο που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε στον τάφο του Ζεκί Μπεσίκτεπελι την επόμενη μέρα. Είχα πει στους φίλους «να μαζευτούμε στην εφημερίδα και να πάμε απ’ εκεί». Όμως, ιδού, από τη μια εγώ ήμουν εκείνος που έκανε την έκκληση αυτή και από την άλλη, δεν θα μπορούσα να πάω. Πέρασε ένας χρόνος από τότε που χάσαμε τον Μπεσίκτεπελι. Τι γρήγορα περνά ο καιρός, έτσι δεν είναι; Ήταν ένας γλυκύτατος επαναστάτης. Δεν παρέκκλινε καθόλου από τον δρόμο του. Δεν κλυδωνίστηκε. Δεν δίστασε καθόλου να αναφέρει πράγματα που δεν θα άρεσαν καθόλου τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά σε αυτήν τη χώρα. Δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι θα έφευγε ξαφνικά ένα τέτοιο άτομο. Ήταν πάλι ένας πολύ ζεστός Ιούλιος όπως τώρα. Επέστρεφε από τον νότο με το αυτοκίνητό του. Όμως, υπήρχε μια πολύ μεγάλη ουρά στην Κέρμια. Αποχαύνωσε τον Ζεκί ο καιρός που ήταν σαν φωτιά. Αισθάνθηκε δυσφορία. Ήταν πλέον αργά όταν έφτασαν στο νοσοκομείο. Τον φυλάξαμε στις καρδιές μας. Σφίχτηκε η καρδιά μου όταν είδα ότι υπήρξαν κάποιοι που κατάλαβαν την αξία του μετά τον θάνατό του. Ο Ζεκί ήταν άτομο που συμμετείχε σε εκλογές και στις δύο πλευρές. Όμως, ούτε στη μια πλευρά ούτε στην άλλη μπόρεσε να πάρει την αξία που δικαιούταν.

Πέρασα τρία βράδια στο νοσοκομείο. Οι φίλοι μου δεν με άφησαν καθόλου μόνο. Δεν έφυγαν καθόλου από το προσκέφαλό μου μέχρι το πρωί. Πηγαίνετε, μην περιμένετε, τους είπα. Δεν έφυγαν. Στον διάδρομο υπήρχαν πολυθρόνες. Κοιμήθηκαν σε εκείνες τις πολυθρόνες. Πάρα πολλοί φίλοι μου ήρθαν να με επισκεφτούν. Μακάρι να μην δημοσίευαν την είδηση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και σε μερικές εφημερίδες. Δημιούργησαν ανησυχία σε εκείνους που μας αγαπούσαν. Στην είδηση λέγεται «μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο» και αυτό ήταν που δημιούργησε τον ουσιαστικό πανικό. Σαν να ήρθαν στο σπίτι, με έβαλαν σε φορείο και με μετέφεραν. Όχι, δεν έγινε έτσι. Πήγα μόνος μου στο νοσοκομείο.

Αφότου σταμάτησα να πονώ, ζήτησα να μου δώσουν εξιτήριο. Επικρίνουμε έντονα το σύστημα υγείας μας, όμως αν θέλετε την αλήθεια, οι γιατροί και οι νοσοκόμες μας εργάζονται πολύ καλά εκεί. Αν διέθεταν και λίγες περισσότερες τεχνικές δυνατότητες, θα ήταν πολύ καλύτερα. Την τελευταία μέρα που θα έφευγα, είδα ξαφνικά στην πόρτα μου την υπουργό Υγείας, Ιζλέμ Γκιούρτζιαγ. Μου μετέφερε τις ευχές της για περαστικά και ρώτησε αν χρειαζόμουν κάτι. Και εγώ τη ρώτησα: «Έτσι επισκέπτεστε κάθε μέρα τους ασθενείς σας;». Μου είπε πως το κάνει συχνά αυτό.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους που μου τηλεφώνησαν, ρώτησαν για μένα, μου έστειλαν μήνυμα, θέλησαν να με βρουν και δεν μπόρεσαν. Οι πλείστοι είπαν «κράτα γερά, σε χρειάζεται αυτή η κοινότητα». Και εσάς σας χρειάζεται, φίλοι μου. Μην το ξεχνάτε.