Νέα προδοσία

Με έναν Πρόεδρο ο οποίος μας «τρέλανε» με την εμπλοκή της Ευρώπης στο Κυπριακό χωρίς ο ίδιος να δηλώνει ευθαρσώς ότι αποδέχεται τη ΔΔΟ με πολιτική ισότητα και την Ευρώπη ουσιαστικά να αποφεύγει να τοποθετηθεί γνωρίζοντας τα «κολπάκια» μας, τις εμπειρίες του 2004 και του Κραν Μοντανά βρισκόμαστε στο μηδέν και στα πρόθυρα της νέας προδοσίας των δύο κρατών. Επιστρέφουμε στη μέγιστη προδοσία του 1974 για ακόμα μια χρονιά. Αλλά, φευ, με προοπτική επανάληψης της τραγωδίας από τους άτσαλους και προδοτικούς χειρισμούς στο Κυπριακό να μας ξυπνούν συνειρμούς ακόμη μιας προδοσίας με την εξαφάνιση του κυπριακού ελληνισμού από τα πάτρια εδάφη στο μέλλον. Αλλά ας επανέλθουμε στη μεγάλη συμφορά που προκάλεσαν η προδοτική χούντα και τα εδώ της ΕΟΚΑ Β΄ ανδρείκελά της. Προσπάθησα πολύ να μην επανέλθω στα του πραξικοπήματος αλλά δεν τα κατάφερα να μην μνημονεύσω τη χείριστη μέρα προδοσίας που έχει ζήσει η Κύπρος από τα «γεννοφάσκια» της και η οποία έφερε τους βάρβαρους στην πατρίδα μας. 15 Ιουλίου 1974. Μνήμες του «άθλου» της χούντας και των ανδρείκελων της ΕΟΚΑ Β΄. Προδοσία! Τι άλλο μπορεί να είναι όταν πραξικοπηματίες καταλύουν το κράτος ανοίγοντας την κερκόπορτα για την έλευση των βαρβάρων οι οποίοι κατέχουν τη μισή μας πατρίδα εδώ και 49 χρόνια. Η 15η Ιουλίου είναι ημέρα που «γιορτάζουμε» το πρελούδιο της καταστροφής με μια σημαντική μερίδα του λαού μας να μην γνωρίζει τι πραγματικά έγινε εκείνη τη μαύρη μέρα του Ιούλη. Πιστεύω ότι είναι χρέος μας χωρίς μισόλογα και γενικότητες να κάνουμε γνωστή όλη την αλήθεια με λεπτομερή ανάλυση του χρονικού της προδοσίας γιατί ας μην ξεχνάμε ότι λαοί που αγνοούν την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφάνεια. Το ξεκίνημα άρχισε την αποφράδα εκείνη μέρα και η μισή σχεδόν Κύπρος βρίσκεται κάτω από την μπότα του κατακτητή.

Σαράντα εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε και ο λαός απελπισμένος -ιδίως ο προσφυγικός κόσμος- από την αποτυχία για έναν έντιμο συμβιβασμό μέσα από μια σειρά σχεδίων που πάντοτε απορρίπταμε πριν καν τα «διαβάσουμε» ανέπτυξε μια παθητική στάση ωχαδελφικών συνδρόμων με την αδιαφορία του να φτάνει στο ζενίθ. Και φτάσαμε στο 2004 με τη ΜΗ διαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν και τα «κλαψουρίσματα» για απόρριψή του. Η μόρφωση που έγινε παραμόρφωση γέννησε τέρατα μέσα από την απομόνωση των δύο κοινοτήτων με σύνδρομο «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», γίναμε μάρτυρες ενός, ευτυχώς, «λεκτικοσυναισθηματικού» εμφύλιου πολέμου με αποκορύφωμα την κατασκευή πατριωτών και προδοτών με την κάθε πλευρά να δικαιολογεί τον θετικό τίτλο που ίδια απένειμε εις εαυτήν.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, πολλές φορές και μέσα από πικρές εμπειρίες -«ουδέν κακόν αμιγές καλόν»- βγαίνει κάτι καλό. Είμαι σίγουρος ότι οι πολίτες στη μεγάλη τους πλειοψηφία, υποστηρικτές και των δύο τάσεων, έχουν αντιληφθεί ότι η διαιώνιση της παρούσας απαράδεκτης κατάστασης οδηγεί σε λύση τη μόνιμη διχοτόμηση. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα για το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι για επανένωση με ένα λαό ενωμένο -όχι έρμαιο αποφάσεων της όποιας «πάλι με χρόνια με καιρούς» κλίκας διχοτόμων, ψευτοπατριωτών και εραστών της μη λύσης- που πρέπει να απαλλαγεί από τα σύνδρομα των ναι και όχι του δημοψηφίσματος και να κάνει μια καινούργια αρχή με γνώμονα το συμφέρον της Κύπρου μέσα πάντα σε ρεαλιστικά πλαίσια μη αγνοώντας την ευρωπαϊκή «περιρρέουσα» κατάσταση που δεν πρέπει ο καθένας να ερμηνεύει κατά το δοκούν. Είμαστε σίγουροι ότι με μια συμβιβαστική φόρμουλα μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά για μια νέα φρέσκια προσπάθεια επανένωσης της πατρίδας μας. Δυστυχώς ο βίος του Προέδρου δεν μας ενθαρρύνει για λύση.

Τα περιθώρια στενεύουν. Η διχοτόμηση καραδοκεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Επιτέλους ας κλείσουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες της διχοτόμησης με ένα μικροσκοπικό ελληνικό κρατίδιο που ουσιαστικά προτείνει καμουφλαρισμένα ο δήθεν ενδιάμεσος χώρος και οι ακραίοι Ελληναράδες. Είναι λοιπόν επιτακτικό όλες οι προοδευτικές δυνάμεις να πορευτούμε για την επανένωση της πατρίδας μας με μια win-win λύση στο πλαίσιο της ΔΔΟ με πολιτική ισότητα.

* ΒΑ, ΜΑ, PhD πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού