Βουλή, κόμματα, δανειολήπτες

Αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες αναφορικά με τις εκποιήσεις δείχνουν ανάγλυφα την τριτοκοσμική μας μιζέρια. Επιβεβαιώνουν την άποψη που διατύπωσα πλειστάκις για ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να επεξεργαστεί λύσεις σε καυτά κοινωνικά προβλήματα. Πριν προχωρήσω όμως, μερικές θεμελιακές θέσεις για να μην ξεφύγει η συζήτηση, όπως συνήθως γίνεται. Πρώτον, αυτός που δανείζεται οφείλει να πληρώσει και να εξοφλήσει το δάνειό του. Δεύτερον, η τράπεζα και ο κάθε δανειστής δικαιούται να εισπράξει το ποσό που εδάνεισε συν λογικό τόκο και λογικά έξοδα. Τρίτον, η τράπεζα και ο κάθε δανειστής οφείλει να λάβει μέτρα για είσπραξη του λαβείν του μέσα σε εύλογο χρόνο. Και τέλος, σε κανένα ευνομούμενο κράτος δεν μπορεί να επιτραπεί στις τράπεζες και τον οποιοδήποτε δανειστή να συμπεριφέρεται σαν στυγνός τοκογλύφος. Πέραν των θεμελιακών αυτών θέσεων, μια προσωπική μου ιστορία απόλυτα σχετική με το θέμα μας. Ένα – δύο χρόνια πριν την εισαγωγή του ευρώ, αποφάσισα να αγοράσω ένα διαμέρισμα για τη μικρότερή μου κόρη. Συμφώνησα την τιμή με τον κατασκευαστή. Έκαμα τη σκέψη να συνάψει η κόρη μου ένα δάνειο της τάξης των 50.000 λιρών, αντί να το ξοφλήσει εξολοκλήρου ο μπαμπάς. Πήγα λοιπόν στην τράπεζά μου και ζήτησα από τον διευθυντή 50.000 λίρες δάνειο για την κόρη μου, με εξασφάλιση τη δική μου εγγύηση. Ο τραπεζίτης με είδε με ένα περίεργο χαμόγελο και μου είπε «μόνο 50.000;». «Τόσα θέλουμε», του απαντώ. Και τότε με μοναδική απλότητα, μου λέει: «Γιατί δεν παίρνετε 200.000 λίρες για να 'χετε». Ναι, 200.000 λίρες έτσι για να 'χουμε! Με ευγένεια του είπα πως θέλουμε μόνο 50.000 λίρες δάνειο και αυτό έγινε. Φαντάζομαι πόσο απλοϊκοί άνθρωποι βρέθηκαν με δάνεια μεγάλα κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Πίσω τώρα στο χρεοκοπημένο πολιτικό μας σύστημα. Το πρόβλημα των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων (ΜΕΔ) είναι σύνθετο και πολύπλοκο. Λύσεις εύκολες δεν υπάρχουν. Τα κόμματα δεν διαθέτουν την απαιτούμενη τεχνοκρατική υποδομή για να επεξεργαστούν λύσεις νομικά ισχυρές και οικονομικά βιώσιμες. Μόνο η κυβέρνηση έχει αυτή τη δυνατότητα. Τα κόμματα της συμπολίτευσης αντί να στραφούν προς την κυβέρνηση και να απαιτήσουν από αυτήν την επεξεργασία εφικτών και βιώσιμων λύσεων, παίζουν αισχρά πολιτικά παίγνια. Καταθέτουν προτάσεις νόμου και ύστερα τις καταψηφίζουν! Ψάξτε σε όλη την Αφρική νοτίως της Σαχάρας και αν βρείτε παρόμοια φαινόμενα, σας κάνω το τραπέζι στο πιο ακριβό εστιατόριο του τόπου!! ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ ίσως να καταφεύγουν στα κόλπα αυτά επειδή γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να επεξεργαστεί βιώσιμες λύσεις και θα συνεχίσει τα ευχολόγια. Λίγα λόγια και για τον ΔΗΣΥ. Ασφαλώς σαν κόμμα αντιπολίτευσης καλά κάνει και ασκεί κριτική στην κυβέρνηση. Όμως για το πρόβλημα των ΜΕΔ έχουν και οι τράπεζες μεγάλες και ασήκωτες ευθύνες. Και πρέπει να πιεσθούν να τις αναλάβουν. Εν ονόματι της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, δεν πρέπει οι τράπεζες και οι εταιρείες που αγόρασαν από τις τράπεζες τα ΜΕΔ να θωπεύονται από τον Δημοκρατικό Συναγερμό και την ηγεσία του. Το μοντέλο της κατανάλωσης που έχει επιβληθεί και η κυριαρχία της οικονομίας πάνω στην κοινωνία έχουν ως συνέπεια αυτό που υποστηρίζει ο Πασκάλ Μπρουκνέρ: «Ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός έγινε το υπέρτατο ιδεώδες του δυτικού πολιτισμού και ο πλούτος έχει μετατραπεί σε μια ανελέητη θεότητα». Επιπλέον αυτού, οι «καρποί του καπιταλισμού» δεν είναι μόνο μοιρασμένοι άδικα, αλλά ταυτόχρονα και δηλητηριώδεις. Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της γης πεθαίνει «για λίγο νερό, λίγο ψωμί και λίγα φάρμακα». Το 0,1% του πληθυσμού της γης κατέχει τόσα όσα κατέχει το 99,9%. Δυστυχώς, οι βουλευτές του ΔΗΣΥ φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η κατηφορική πορεία της χώρας μας καθορίστηκε κι από μια οικονομική «ελίτ», αποτελούμενη από ανθρώπους που στη μεγάλη τους πλειοψηφία κυριαρχούσαν οι αξίες του εύκολου πλουτισμού, της απληστίας, της διαπλοκής, του ατομικισμού, της αλαζονείας, της «αρπαχτής», της ίντριγκας, του lifestyle και της χλιδής. Τα τελευταία 30 χρόνια αναδείχθηκε -κυρίως σε συνεργασία, σε αλληλεξάρτηση και σε διαπλοκή με την πολιτική «ελίτ»- μια νέα τάξη νεόπλουτων τραπεζιτών, επιχειρηματιών και επαγγελματιών, των οποίων βασικές επιδιώξεις δεν ήταν η υγιής επιχειρηματικότητα, η ανταγωνιστικότητα, η ανάπτυξη της οικονομίας και η ισχυροποίηση της χώρας στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά το βραχυπρόθεσμο κέρδος και ο γρήγορος πλουτισμός. Τα παραδείγματα νομίζω περιττεύουν. Απλή αναφορά στον Βγενόπουλο και στα «χρυσά» διαβατήρια νομίζω αρκεί. Αυτές οι οικονομικές «ελίτ» που αναδείχθησαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μαζί με μια κάστα ανικάνων επαγγελματιών πολιτικών περιθωριοποίησαν τα όποια –λιγοστά– στοιχεία της παραδοσιακής αστικής τάξης υπήρχαν και οδήγησαν τη χώρα σε εφιαλτικές περιπέτειες και την κοινωνία σε αδιέξοδο. Οι τράπεζες είχαν κυρίαρχο ρόλο στο σκηνικό του «άρτου και των θεαμάτων» που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα των ΜΕΔ. Αυτές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό στο να οδηγηθούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στην πρόσκαιρη και περιττή κατανάλωση αλλά και στα τεράστια δάνεια. Για πολλά ΜΕΔ οι ευθύνες των τραπεζών είναι μεγαλύτερες από εκείνες των δανειοληπτών. Η πολιτική του ΔΗΣΥ μου φαίνεται μονόπλευρη. Γιατί προστατεύει πέραν του δεόντως τις τράπεζες, κάτι που θα οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους στη μιζέρια.