Και που το συζήτησαν θα αλλάξει - επιτέλους - κάτι;

Χθες στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής συζητήθηκε το θέμα με τους συνοδούς παιδιών με αναπηρία. Η συζήτηση άρχισε από τα παιδιά που λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής τους χρειάζεται να συνοδεύονται στο σχολείο από νοσηλευτές και κατέληξε στο ότι οι υπόλοιποι συνοδοί παιδιών δεν προσλαμβάνονται στη βάση συγκεκριμένων κριτηρίων. Το ακόμη χειρότερο βέβαια είναι το ότι δεν εκπαιδεύονται σε θέματα πρώτων βοηθειών, αλλά και στο πώς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ούτως ώστε να προσφέρουν ουσιαστικά στα παιδιά τα οποία συνοδεύουν. Δυστυχώς στην Κύπρο λειτουργούμε ακόμη με τη λογική τού ότι ο συνοδός είναι αυτός που θα πάρει απλά το παιδί στην τουαλέτα και δεν έχουμε αντιληφθεί ότι για να επιτευχθεί ο στόχος της «ενιαίας εκπαίδευσης» χρειάζεται πιο ενεργή συμμετοχή και των συνοδών των παιδιών. Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν ένας συνοδός έχει να διαχειριστεί περισσότερα από ένα παιδιά. Είναι απλό. Δεν μπορεί! Το κάθε παιδί χρειάζεται τον δικό του συνοδό.

Αν τώρα εκεί στο Υπουργείο Παιδείας δεν βρίσκουν λεφτά για να εργοδοτούν τόσους πολλούς συνοδούς, να τους βρούμε εμείς τη λύση. Μπορούν, για παράδειγμα, να σταματήσουν να πετούν κάθε Ιούνη στην ανακύκλωση τα σχολικά βιβλία, τα οποία είναι ανέγγιχτα, ή είναι σε καλή κατάσταση και μπορούν να αξιοποιηθούν την επόμενη σχολική χρονιά. Έτσι θα μειωθεί το κονδύλι που δαπανά κάθε Σεπτέμβρη το Υπουργείο Παιδείας για αγορά νέων βιβλίων, και θα υπάρχουν λεφτά για να αξιοποιηθούν προς όφελος των μαθητών που το έχουν ανάγκη. Λύσεις υπάρχουν, όπως και χρήματα υπάρχουν. Το θέμα είναι αν υπάρχει η διάθεση για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

Στη χθεσινή συνεδρία της Επιτροπής Παιδείας, όλοι όσοι είμασταν εκεί ακούσαμε πολλά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με αναπηρία. Ακούσαμε και τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούμε. Προσωπικά είναι το τρίτο σερί καλοκαίρι που παρακολουθώ συνεδρία της επιτροπής με το ίδιο ακριβώς θέμα. Κάθε φορά η συζήτηση καταλήγει με το Υπουργείο Παιδείας να υπόσχεται ότι θα μελετήσει τα όσα ειπώθηκαν και ότι θα λάβει μέτρα, τα οποία όμως δεν εφαρμόζονται ποτέ. Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε κάθε συνεδρία στην οποία συζητιέται το συγκεκριμένο θέμα να αρχίζει με το παράπονο ενός ή περισσότερων βουλευτών προς το Υπουργείο Παιδείας γι' αυτά που έταξε ότι θα κάνει αλλά δεν έκανε. Έτσι όμως, όχι μόνο δεν πάμε μπροστά, αλλά, λυπάμαι που το λέω, κάνουμε και βήματα προς τα πίσω.