Δεν είναι Ελληνοκύπριος όποιος μιλά ελληνικά

Ήταν το 1967. Ο Μουσταφά Οσμάν Αζίζ, ο οποίος ζούσε στο χωριό Βουδά (Καλό Χωριό) της Λάρνακας, εργαζόταν ως αστυνομικός στις Αγγλικές Βάσεις της Δεκέλειας. Συνήθως εκτελούσε καθήκοντα στην είσοδο του στρατοπέδου και στις αποθήκες όπλων. Ήταν μια κρύα νύκτα του Γενάρη και δεν έβγαζε σκοπιά εκείνο το βράδυ. Θα έβγαζε σκοπιά στη θέση ενός φίλου του που του είπε «πήγαινε εσύ απόψε στη θέση μου». Δεν τον πίκρανε και πήγε στο καθήκον. Καθώς έβγαζε σκοπιά, γύρω στο πρωί τον πλησίασαν πέντε μασκοφόροι. «Εγκατέλειψε αμέσως τη σκοπιά σου», του είπαν στα ελληνικά. Ο Μουσταφά αρνήθηκε και έπαιξε αμέσως το κουδούνι του συναγερμού. Έφυγαν. Την επόμενη μέρα, πέντε μέλη της ΤΜΤ από το χωριό Κλαβδιά πήγαν στο σπίτι του Μουσταφά από τη Βουδά και ρώτησαν για εκείνον. Ακόμα δεν είχε πάει στο σπίτι. Μόλις πήγε, του το είπε η οικογένειά του. «Ζήτησαν να πας κοντά τους στα Κλαβδιά», του είπαν. Και εκείνος πήγε αμέσως. Μόλις μπήκε μέσα, χωρίς να τον ρωτήσουν οτιδήποτε, τον έδεσαν χειροπόδαρα και άρχισαν να τον χτυπάνε άσχημα. Τον χτύπησαν με όπλο. Του έσπασαν πέντε παΐδια. Το κορμί του πνίγηκε στο αίμα. Όμως, ακόμα δεν ήξερε σε τι είχε φταίξει. Τους ρώτησε: «Ποιο είναι το φταίξιμό μου;» «Ψες εμείς ήμασταν εκείνοι που ήρθαμε στη σκοπιά σου. Θα παίρναμε στρατιωτικό υλικό, όμως δεν μας βοήθησες. Πάτησες τον συναγερμό», του είπαν. «Από πού να το ήξερα ότι ήσασταν εσείς; Μιλούσαν ελληνικά εκείνοι που ήρθαν», τους είπε ο Μουσταφά. Μετά από αυτό το περιστατικό παραιτήθηκε από τη δουλειά του στις Βάσεις. Πήγε για θεραπεία στην Αγγλία, ύστερα πήρε και την οικογένειά του εκεί, όμως επέστρεψε στο νησί ένα χρόνο αργότερα. Τα σπασμένα του κόκαλα και οι βαριές πληγές του μετατράπηκαν σε καρκίνο. Και το 1969 απεβίωσε.       

Ένα από τα πράγματα που έλκυσαν πιο πολύ την προσοχή μου σε αυτό το συμβάν είναι το γεγονός ότι μιλούσαν ελληνικά τα μέλη της ΤΜΤ που πήγαν στην επιχείρηση. Γιατί ελληνικά; Για να δώσουν τον χαρακτηρισμό του Ελληνοκύπριου σε εκείνους που έκλεψαν το στρατιωτικό υλικό, έτσι δεν είναι; Και ιδού, αυτό μου θύμισε ένα άλλο συμβάν. Το έγκλημα στο μπάνιο το 1963.Τα τρία παιδιά και τη σύζυγο του ταγματάρχη δρ Ιλχάν που δολοφονήθηκαν στη βραδινή έφοδο. Υπήρχαν και κάποιοι που σώθηκαν ζωντανοί εκείνο το βράδυ από εκείνο το σπίτι που επιδεικνύεται σε όλους ως Μουσείο Βαρβαρότητας τώρα. Ύστερα δεν μίλησαν καθόλου για το συμβάν αυτό. Μόνο στην τηλεόραση του Μπαϊράκ εμφανίστηκαν. Όπως λένε, άκουσαν έξω βήματα και ομιλίες στα ελληνικά. Τι παράξενο; Και ο άνδρας στις Βάσεις άκουσε ομιλίες στα ελληνικά. Και εκείνοι. Άρα, δεν είναι Ελληνοκύπριος όποιος μιλάει ελληνικά! Όπως δεν είναι Τούρκος και όποιος Ελληνοκύπριος μιλάει τουρκικά. Ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι ήταν Τούρκοι εκείνοι που μιλούσαν ελληνικά στις Βάσεις. Εκείνοι που βρίσκονταν στο σπίτι που διαπράχθηκε το έγκλημα, από πού να καταλάβουν αν ήταν ή αν δεν ήταν Ελληνοκύπριοι εκείνοι που μιλούσαν ελληνικά; Κάποτε κάποιοι έγραφαν «Ζήτω η Ένωσις» με μπλε μπογιά στους τοίχους των τουρκικών μαχαλάδων. Τα μέλη της ΤΜΤ μας είχαν περάσει και από εκπαίδευση ψυχολογικών επιχειρήσεων στο στρατόπεδο «Ζιρ» στην Άγκυρα, όχι μόνο από εκπαίδευση στα όπλα.  

Όταν κόλλησα στο θέμα της γλώσσας στο έγκλημα στο μπάνιο και στο συμβάν στις Βάσεις, θυμήθηκα τη γλώσσα που χρησιμοποιούν μερικοί οπαδοί της ειρήνης ανάμεσά μας. Για να ξεπεράσουν τον εθνικισμό, δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις «Τουρκοκύπριος» και «Ελληνοκύπριος». Αποκαλούν τους Τουρκοκύπριους «Κύπριους που μιλούν τουρκικά». Και τους Ελληνοκύπριους «Κύπριους που μιλούν ελληνικά». Δεν ξέρω αν αυτό θα ωφελήσει για εξάπλωση του Κυπριωτισμού, όμως δεν πειράζει. Ας το χρησιμοποιούν. Το ουσιαστικό για εμάς είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με την ιστορία μας. Να ζητήσουμε συγνώμη ο ένας από τον άλλο. Να σηκώσουμε το πέπλο πάνω από όλα τα κακά που κάναμε. Να μην αναζητούμε μόνο στους άλλους το φταίξιμο. Να κοιτάξουμε στον καθρέφτη.       

Αυτές τις μέρες ανακατεύονται πάλι τα παλιά δεφτέρια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ερευνώνται σχολαστικά. Μάλιστα, γράφονται πράγματα που δεν γράφτηκαν ποτέ μέχρι σήμερα. Λέγονται ιστορίες που δεν λέχθηκαν καθόλου. Σαν να έπεσαν όλοι ξοπίσω από τους δράστες των δολοφονιών. Βγάζουν στην επιφάνεια όλα όσα υπήρχαν στα πόδια τους. Μετά από μια βδομάδα είναι 20 Ιουλίου. Όμως, πριν από αυτό υπάρχει και η 15η Ιουλίου. Εγώ αποκαλώ τις τελετές που γίνονται «λειτουργίες ευλογίας των αμαρτωλών». Άντε, ανάψτε ένα κερί. Να δούμε το πρόσωπό μας!