7 Ιουλίου 2000 (1)

Ήταν Ιούλιος, το κλίμα βαρύ σαν μολύβι. Αφότου μια ομάδα με αυτόματα όπλα έκανε έφοδο στο σπίτι μου και διέλυσε τα πάντα μέσα σε αυτό, με συνέλαβαν και με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα στο Σαράι. «Απόψε είσαι φιλοξενούμενός μας», μου είπε ο Αμπντουλλάχ Τσαβούς καθώς περπατούσε εκείνος μπροστά στον μακρύ διάδρομο στον δεύτερο όροφο του αστυνομικού σταθμού και εγώ από πίσω του. «Φιλοξενούμενος; Δεν είμαι φιλοξενούμενος. Αν είμαι φιλοξενούμενος, να φύγω τότε», είπα. «Τότε θα σε συλλάβω», μου είπε. «Αφού είναι έτσι, σύλλαβέ με», του είπα. Μπήκαμε στο τελευταίο δωμάτιο. Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο υπήρχε και ένα άλλο. Καθίσαμε εκεί. Έβαλαν να με προσέχουν δύο φύλακες αστυνομικούς. Κάθισα σε μια καρέκλα σε εκείνο το δωμάτιο από τις έξι η ώρα μέχρι τα μεσάνυκτα. Ύστερα υπήρξε μια κινητοποίηση. Μετά ήρθε ένας εκ Τουρκίας λοχαγός, ανακριτής από τις Πολιτικές Υποθέσεις. Κάθισε στο τραπέζι που βρισκόταν απέναντί μου. Στις καρέκλες που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του τραπεζιού στάθηκαν δύο Κύπριοι, ένας αξιωματικός και ένας λοχίας. Άρχισε η ανάκριση. Και διήρκεσε μέχρι το πρώτο φως της ημέρας. Στο κελί που με έβαλαν, με ξύπνησαν αφού κοιμήθηκα μόνο μια ώρα. Θα με προσήγαγαν στο δικαστήριο.      

Δεν ήξερα καθόλου τι συνέβαινε έξω. Όμως, είχα μάθει το βράδυ ότι συνέλαβαν ακόμα τρεις φίλους μου μετά από εμένα. Είχαν συλληφθεί και εκείνοι την ίδια ώρα μαζί μου. Ο ανακριτής μου μιλούσε για τον Αλί Οσμάν. «Εκείνος ομολόγησε, ομολόγησε και εσύ», μου έλεγε. Τι ομολόγησε; Τι είχαμε μυστικό για να ομολογήσουμε άλλωστε; Ήταν φανερό ότι ο ανακριτής έλεγε ψέματα. Ειδικά ο Αλί Οσμάν μήπως ήταν άνθρωπος που θα έκανε κάτι τέτοιο; Πήγαιναν σε εκείνον και του έλεγαν «ομολόγησε ο Σενέρ». Και ύστερα έρχονταν σε εμένα και έλεγαν «ο Αλί Οσμάν ομολόγησε». Έτσι άρχισε η περιπέτειά μας με τη δολοπλοκία.

Την επόμενη μέρα της σύλληψής μου, ήρθαμε στην εφημερίδα με δύο αυτοκίνητα γεμάτα αστυνομικούς. Θα διεξήγαγαν έρευνα. Έζησα τις πιο συγκινητικές στιγμές για εμένα όταν ήρθαμε μαζί με την Αστυνομία στο γραφείο που χρησιμοποιούσα καθημερινά. Η κόρη μου καθόταν μπροστά στο γραφείο. «Σήκω να δούμε, οι φίλοι αστυνομικοί θα διεξάγουν έρευνα», της είπα. Σηκώθηκε και βγήκε έξω. Οι αστυνομικοί μπήκαν σε όλα τα δωμάτια της εφημερίδας. Πιο πολύ έψαξαν το δικό μου δωμάτιο. Άρχισαν να ψάχνουν εξονυχιστικά τα συρτάρια και τα ντουλάπια που υπήρχαν στοιβαγμένοι φάκελοι, χαρτιά, εφημερίδες και φωτογραφίες. Διάβαζαν προσεχτικά ακόμα και τις ασήμαντες σημειώσεις που είχα γράψει σε μικρά χαρτάκια. Ο αστυνομικός που ήταν επικεφαλής της επιχείρησης δεν επέτρεψε να συνεχιστεί περισσότερο αυτή η άχαρη σκηνή. «Εντάξει φίλοι, τέλειωσε. Μαζέψτε τα, φεύγουμε», είπε. Δεν μπόρεσα να ξεχάσω εκείνο τον αστυνομικό.  

«Εδώ κανείς δεν μπορεί να πειράξει έστω και μια σου τρίχα, αν την πειράξει θα γίνει επανάσταση, διότι τουλάχιστον οι μισοί αστυνομικοί είναι με το μέρος σου», μου είπε ένας άλλος αστυνομικός, ο οποίος με οδήγησε στο κελί μου. Ήταν ένα πολύ ανοιχτόκαρδο άτομο. Και εκείνο δεν τον ξέχασα. Ούτε και τον δεσμοφύλακα, ο οποίος, αν και απαγορεύεται το κάπνισμα στο κελί, μου έφερνε το πακέτο του με τα τσιγάρα και αναπτήρα παραβιάζοντας τον κανονισμό. Την έβδομη μέρα της σύλληψής μου, ήρθε ένας άλλος δεσμοφύλακας και με ρώτησε: «Θες να πλυθείς;». «Πώς», του είπα. «Θα σου φέρω νερό και σαπούνι», μου είπε. Δεν έλαβε υπόψη τις προειδοποιήσεις μου ότι «άσε, θα ανοίξεις μπελάδες για τον εαυτό σου, θα σε τιμωρήσουν». Πήγε και έφερε μερικούς κουβάδες νερό και σαπούνι. Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ και εκείνον τον δεσμοφύλακα.

Όλα αυτά μου φαινόντουσαν σαν ταινία. Όποτε εμφανιζόμασταν στο δικαστήριο, δίπλα μου υπήρχαν δύο σωματώδεις και συμπαθητικοί αστυνομικοί. Ήταν πάντα δίπλα μου. Όταν μπαίναμε στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα της δίκης και περιμέναμε να έρθει ο δικαστής, δεν έκαναν κάποια σοβαρή παρέμβαση για να μην σταθώ μπροστά στους δημοσιογράφους που υπήρχαν στην αίθουσα και να τους «ενημερώσω». Μου έλεγαν μόνο «πέρνα στη θέση σου». Όμως, έκαναν τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι δεν περνούσα στη θέση μου και μιλούσα.