Κυριακές του φαρισαϊσμού, των βαρύγδουπων λόγων και των αδειανών συνθημάτων

Άρχισε από χθες και θα συνεχιστεί τις επόμενες δύο Κυριακές ο καθεχρονικός χορός των εθνικών μνημοσύνων για τους πεσόντες του πραξικοπήματος και της εισβολής. Όπως πάντα, ξεχωριστή θέση στην… πρεμιέρα των σχεδόν κατά κανόνα φαρισαϊκών επιμνημόσυνων λόγων έχουν και τα μνημόσυνα των εθνομαρτύρων της 9ης Ιουλίου 1821. Οι ημερομηνίες διαφορετικές, το περιεχόμενο των λόγων όμως πανομοιότυπο, βαρύγδουπο, υποκριτικό, στερούμενο ουσιαστικού περιεχομένου. Αυτοί οι από άμβωνος λόγοι, αυτά τα ηχηρά λογύδρια, όταν δεν εξυπηρετούν βραχύβιους πολιτικούς στόχους της δεδομένης στιγμής, στην καλύτερη των περιπτώσεων θωπεύουν γλυκερά τον συναισθηματικό κόσμο των παριστάμενων τεθλιμμένων συγγενών και φίλων των πεσόντων. 

Βέβαια, αυτή η ετήσια όχληση είναι αναπόφευκτη. Δεν μπορούν να υπάρξουν εθνικά μνημόσυνα χωρίς επιμνημόσυνους λόγους. Και τους λόγους αυτούς εκφωνούν, κατά κανόνα, πολιτικοί ταγοί, πολιτειακοί και κομματικοί. Ωστόσο, λίγη σεμνότητα, λίγο μέτρο, λιγότερη χρησιμοθηρία εκ μέρους των ομιλητών δεν θα έβλαπτε κανέναν. Αντιθέτως, θα πρόσθετε στην ουσία και την αξία των συγκεκριμένων τελετών.

Οι όρκοι που δίνονται, η πίστη που εκφράζεται σε αυτούς τους επιμνημόσυνους λόγους ότι η θυσία αυτών των παλικαριών για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία της πατρίδας μας δεν θα πάει χαμένη, είναι ό,τι πιο ψευδές και υποκριτικό ακούγεται ποτέ στη διάρκεια κάθε χρονιάς. Ποια θυσία δεν θα πάει χαμένη όταν η Δημοκρατία διαβρώνεται καθημερινά από τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τη σήψη; Ποια θυσία δεν θα πάει χαμένη όταν η κατοχή και η διχοτόμηση κερδίζουν συνεχώς έδαφος και εδραιώνονται με νέα τετελεσμένα επί του εδάφους, για την αποτροπή των οποίων δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας; Ποια θυσία δεν θα πάει χαμένη όταν εσχάτως αποδεικνύεται ότι κάποιοι εξ ημών, ευπατρίδες πατριώτες περιωπής, όχι μόνο δεν ενεργούν προς αποτροπή νέων τετελεσμένων, αλλά συμβάλλουν, συνδράμουν και συμμετέχουν στην επιτέλεσή τους με το αζημίωτο; 

Αυτοί οι επιμνημόσυνοι λόγοι των ημερών για τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες παλικάρια του λαού μας που θυσιάστηκαν για το τίποτα, για ανάξιους επιγόνους, έπρεπε να αρχίζουν και να τελειώνουν με ένα μεγάλο, με ένα τεράστιο συγγνώμη. Συγγνώμη αδέλφια που φανήκαμε μικροί, συγγνώμη αδέλφια που φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων, συγγνώμη αδέλφια για την τόση μα τόση εκμετάλλευση του αίματος που χύσατε. Αυτοί οι επιμνημόσυνοι λόγοι δεν θα έπρεπε να εμπεριέχουν τίποτα άλλο παρά μια τεράστια, μια ειλικρινή συγγνώμη, γεμάτη συντριβή και δέος.

Αντί αυτού, ζούμε από χθες και θα ζήσουμε τουλάχιστον και τις επόμενες δύο Κυριακές την ίδια εκνευριστική και κατάπτυστη ιλαροτραγωδία. Οι κυβερνητικές και οι κομματικές, παραταξιακές ατζέντες θα υπερβούν τη θυσία των ηρώων μας και θα την υποσκελίσουν. Οι εμβριθείς ομιλητές, ποζάτοι και πομπώδεις, θα πουν δυο λόγια από το βιογραφικό των ηρώων, θα συλλυπηθούν τους συγγενείς και θα ξοφλήσουν. Ακολούθως, θα πιουν το καφεδάκι τους και θα αναχωρήσουν με ήσυχη και καθαρή, όπως θεωρούν, τη συνείδησή τους. Κι από χρόνου με υγεία, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αλλά κάθε επόμενη χρονιά έρχεται με ακόμα πιο δυσχερείς οιωνούς και ακόμα πιο καταστροφικά δεδομένα για το μέλλον μας ως τόπου και ως λαού. Ώς πότε;