Σαν τουρίστας

Αυτό το νησί διαθέτει μια μαγευτική ακτή όσο η «Χρυσή Αμμουδιά» στην Καρπασία, το «Lady's Mile» στη Λεμεσό και η θαυμάσια αχανής ακτή στο Βαρώσι. Παλιά την αποκαλούσαν εξήμισι μίλι. Ή «Παχύαμμο». Πηγαίναμε εκεί γεμίζοντας τα αυτοκίνητα που ξεκινούσαν από την Πύλη της Κερύνειας. Θάλασσα. Αμμουδιά. Ήταν θαυμάσια. Και όλα αυτά ήταν δωρεάν. Η είσοδος στην παραλία δηλαδή. Όμως, τώρα δεν μπορεί να μπει όποιος θέλει σε αυτήν την παραλία. Μπαίνει μόνο όποιος έχει χρήματα. Η είσοδος είναι 350 τουρκικές λίρες. Καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό για τους χαμηλά αμειβόμενους, έτσι δεν είναι; Άλλαξαν όλα αφότου αναγέρθηκε μια τουριστική εγκατάσταση εκεί. Και η παραλία και η θάλασσα έγιναν κτήμα εκείνου που ανήγειρε την εγκατάσταση. Ναι, η εγκατάσταση είναι ωραία, καλές και οι υπηρεσίες στην παραλία, όμως μήπως μπορεί να κλείνεται αυτή η παραλία για όσους δεν έχουν χρήματα; Ουσιαστικά, έτσι έγινε παντού στον βορρά. Με χρήματα. Κάπου είναι πιο φτηνά, κάπου πιο ακριβά. Όλα τα ξενοδοχεία που κτίστηκαν στις παραλίες οικοπεδοποίησαν και τη θάλασσα. Πώς να μην νοσταλγεί τις παλιές εποχές ο άνθρωπος. Η πατρίδα μας δεν κατακτήθηκε μόνο εκ μέρους του στρατού. Ταυτοχρόνως κατακτήθηκε και εκ μέρους των λεφτάδων.

Κανείς δεν μας αναγνώρισε καθώς δροσιζόμασταν σε μια πολυπληθή παραλία. Και εμείς δεν αναγνωρίσαμε κανέναν. Θα ήμασταν τόσο ξένοι μόνο αν ήμασταν σε μια ιταλική παραλία. Νιώσαμε το ίδιο συναίσθημα και μια μέρα που γυρίζαμε στο παλιό λιμάνι της Κερύνειας. Σαν να ήμασταν στη Νάπολη, όχι στην Κερύνεια. Τι παράξενο πράγμα που είναι να νιώθει κανείς σαν τουρίστας στην ίδια την πατρίδα του. Καθίσαμε στο εστιατόριο της παραλίας, αφότου δροσιστήκαμε λίγο στη θάλασσα. Ήταν γνωστός μου ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου. Όμως, εκείνη τη στιγμή απουσίαζε. «Πείτε χαιρετίσματα στο αφεντικό σας», είπα στο γκαρσόνι από την Τουρκία που ήρθε. «Πώς ονομάζεστε;», ρώτησε. Του είπα. «Στη θάλασσα είναι ο γιος του αφεντικού, ούτως ή άλλως εκείνος φροντίζει το μέρος αυτό, αν θέλετε πείτε του», μου είπε. Φεύγοντας από το εστιατόριο είπα και σε αυτόν. Είναι ένα Κύπριος νέος. Και εκείνος με ρώτησε «πώς ονομάζεστε». Του είπα. Και εκείνος δεν με αναγνώρισε. Ξέρετε ποιοι με αναγνώρισαν μόνο στην παραλία; Δύο Ελληνοκύπριοι. Γνωριστήκαμε. Χάρηκα επειδή βρήκα κάποιους από τη χώρα μου. Θεωρούσαν ότι το μέρος στο οποίο βρίσκονταν ήταν το Καζάφανι. Όμως δεν ήταν το Καζάφανι. Το Καζάφανι ήταν πιο πέρα. Το 1974 ήταν περίπου 15 χρόνων, λέει. Έψαχναν εδώ ένα μέρος που υπήρχε πριν το 1974. Από πού να το ξέρουμε. Δυσκολευόμασταν ακόμα και να θυμηθούμε τα παλιά ελληνικά ονόματα κάποιων χωριών. Με ρώτησαν: «Είναι Τουρκοκύπριοι η πλειοψηφία αυτών που βρίσκονται στην παραλία». «Όχι», τους είπαμε. «Τι είναι;». «Τούρκοι από την Τουρκία». Ύστερα τους εξηγήσαμε: «Η πλειοψηφία στον βορρά είναι Τούρκοι από την Τουρκία». «Οι Τουρκοκύπριοι είναι στη δεύτερη θέση;». «Κοίτα. Και γι’ αυτό δεν είμαστε βέβαιοι. Μπορεί να είναι οι Αφρικανοί». Δεν ξέρω αν κατάλαβαν. Εμείς θεωρούμαστε τουρίστες εδώ πλέον. Όμως, φαίνεται πως δεν έμεινε κανείς που να νοιάζεται γι’ αυτό πλέον. Όλοι κοιτάζουν να βρουν έναν δρόμο και να σώσουν τον εαυτό τους.

Να προσθέσω κάτι τελευταίο σε αυτό το άρθρο. Διάβασα αυτά που είπε σε μια εφημερίδα ο Βρετανός ύπατος αρμοστής Irfan Siddiq. Λέει το εξής: «Αν εκλείψει η πιθανότητα για ένα ενωμένο ομοσπονδιακό κράτος, θα εκλείψει και η πιθανότητα να εισέλθει ο βορράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται ο ύπατος αρμοστής τι χαρμόσυνη είδηση έδωσε στους αξιωματούχους της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ. Ή ίσως να αντιλαμβάνεται και να τους το προσφέρει ως δώρο. Ποιος θέλει να βάλει τον βορρά στην ΕΕ; Μήπως όλη η προσπάθεια τόσο εκείνων στην Τουρκία όσο και αυτών εδώ δεν είναι να μας κρατήσουν μακριά από την ΕΕ; Σίγουρα τους χαροποίησε πολύ που το άκουσαν αυτό από έναν Βρετανό ύπατο αρμοστή. Η Βρετανία; Μήπως θέλει καθόλου να ενωθεί η Κύπρος και να εισέλθουμε και εμείς στην ΕΕ;