Γαλλική εξέγερση για τις γνωστές και προφανείς, ανομολόγητες, αιτίες

Η Γαλλία φλέγεται εδώ και μια εβδομάδα. Και φλέγεται ολοσχερώς και κυριολεκτικά από τη μια της άκρη ώς την άλλη. Διότι δεν είναι μόνο το Παρίσι, το κέντρο και οι φτωχογειτονιές του. Είναι και η Λυών, η Μασσαλία, η Τουλούζη, το Στρασβούργο και άλλα, μεγάλα ή μικρά αστικά κέντρα. Ασφαλώς η δολοφονία του 17χρονου Ναέλ υπήρξε μόνο η αφορμή, η σπίθα που πυροδότησε ένα βραδύκαυστο φυτίλι το οποίο και σιγόβραζε εδώ και χρόνια, ίσως και δεκαετίες.

Εύκολες θεωρίες μισαλλοδοξίας και αυτοδικαίωσης αποδίδουν τα αίτια της εξέγερσης –γιατί περί εξέγερσης πρόκειται– πότε στο μεταναστευτικό, πότε στον μουσουλμανικό φουνταμενταλισμό και πότε στην αλητεία, τον χουλιγκανισμό των νεότερων γενιών. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Αν ίσχυαν οι πιο πάνω ισχυρισμοί, τότε και η εξέγερση θα ήταν εύκολα διαχειρίσιμη από τις αρχές του νόμου και της τάξης.

Οι αιτίες για τις οποίες οι παρίες της γαλλικής κοινωνίας βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτύρονται, εξεγείρονται, διαδηλώνουν, ενίοτε βιαιοπραγούν και λεηλατούν, είναι άλλες. Είναι βαθύτερες και πολύ ουσιαστικές. Έχουν κοινωνικό και πολιτικο–οικονομικό υπόβαθρο. Βγαίνουν στους δρόμους κατά κύριο λόγο Γάλλοι πολίτες με μεταναστευτικό ιστορικό δεύτερης και τρίτης γενιάς. Αυτοί που ζουν στα γκέτο και τις υποβαθμισμένες περιοχές, αυτοί που είναι καταδικασμένοι να εργάζονται μια ζωή ως υπηρετικό προσωπικό. Αυτοί που υπαμείβονται, υποαπασχολούνται, που μένουν άνεργοι για χρόνια, με δυο λόγια αυτοί που τυγχάνουν άγριας κοινωνικο–οικονομικής εκμετάλλευσης. Οι οικονομικοί μετανάστες πρώτης γενεάς που δεν έχουν γίνει Γάλλοι πολίτες και οι οποίοι ακολουθούν τους εξεγερθέντες είναι πολύ λιγότεροι. Οι λόγοι είναι προφανείς. Ανασφάλεια, φοβία και εγκαρτέρηση ότι θα ξημερώσει και για αυτούς κάτι καλύτερο. Ας μην τα φορτώνουμε, λοιπόν, όλα στο μεταναστευτικό και στον μουσουλμανικό φουνταμενταλισμό, δημιουργώντας έτσι πρόσφορο έδαφος για τους νεοφασίστες, τους ρατσιστές και τα ακροδεξιά παραστρατιωτικά μορφώματα.

Οι λόγοι για τους οποίους η Γαλλία βρίσκεται στους δρόμους εδώ και μια εβδομάδα μπορούν να αποδοθούν μόνο με την ευρύτατη έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης και της διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής. Πριν από τις εκατοντάδες χιλιάδες των εξεγερθέντων νέων των ημερών μας, μόλις πριν από ένα – δυο χρόνια ήταν το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων με σαφώς πιο κοινωνικό, οικονομικό υπόβαθρο διεκδικήσεων. Κάποιες δεκαετίες πιο πίσω ήταν το φοιτητικό κίνημα του Μάη του 1968, το οποίο και συνιστούσε αμφισβήτηση όλων των δομών εξουσίας του συστήματος. Η Γαλλία έχει μακρά και λαμπρή ιστορία επαναστάσεων, εξεγέρσεων, δημοκρατικών διεκδικήσεων από τα βάθη των αιώνων. Η Γαλλική Επανάσταση ήταν η απαρχή των δημοκρατικών αλλαγών και της κατάργησης της φεουδαρχίας σε όλη την Ευρώπη. Η Παρισινή Κομμούνα, το 1871 επίσης, σηματοδότησε καίρια αυτήν την επαναστατική πορεία.

Συνεπώς, γαλλική κυβέρνηση, ευρωπαϊκές αρχές και λοιπές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις οφείλουν να αγγίξουν τον δάκτυλο επί τον τύπον των ύλων. Δεν φταίνε σε τίποτα οι νέοι που βγαίνουν στους δρόμους έστω κι αν παρεκτρέπονται, που παρεκτρέπονται. Δεν τους έμεινε άλλη επιλογή. Κι επειδή εδώ δεν αμπελοφιλοσοφούμε, μην νομίζουμε πως όλα αυτά είναι ξένα προς την κυπριακή κοινωνία. Η γενιά των 870 ευρώ τον μήνα δεν θα αντέξει για πολύ. Το κίνημα των «Ως Δαμαί» μπορεί να ήταν ένας σπινθήρας που κράτησε πολύ λίγο. Τίποτε δεν προεξοφλεί ότι δεν θα επανέλθει σύντομα με άλλη μορφή. Πιο μαζικό, πιο απαιτητικό και ενδεχομένως πιο αποτελεσματικό…