Η μητέρα που ψάχνει τον δολοφόνο του γιου της

Αν ρωτούσαν εμένα, θα τους έλεγαν πρώτα απ’ όλα ότι «είναι ένα νησί που μένουν ατιμώρητοι οι δολοφόνοι που έχουν μέσον». Εθνικισμός. Κατοχή. Διαίρεση. Θα έρχονταν μετά. Δεν είναι και πολύ εύκολο να ζει κανείς σε ένα μέρος που η δικαιοσύνη εφαρμόζεται σύμφωνα με το μέσον. Η δικαιοσύνη χωλαίνει και στις δύο πλευρές, όχι μόνο στη μια πλευρά της μοιρασμένης Κύπρου. Και μάλιστα χωλαίνει πολύ άσχημα. Γι’ αυτό δεν μου προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη αυτά που βιώνει η κυρία Ανδριάνα στον νότο. Αυτό που μου προκαλεί έκπληξη και θαυμασμό είναι ουσιαστικά ο αγώνας που διεξάγει εδώ και 18 χρόνια με υπομονή και αποφασιστικότητα. Ναι, θαυμάζω την κυρία Ανδριάνα. Κανείς σε αυτά τα ματωμένα και καταραμένα χώματα δεν κυνηγάει τη δικαιοσύνη για τόσο μακρό χρονικό διάστημα. «Δεν πέθανε ο γιος μου, δολοφονήθηκε», λέει. Προσπαθεί να το αποδείξει αυτό εδώ και χρόνια. Δεν έμεινε πόρτα που δεν έχει χτυπήσει, δρόμος που δεν έχει περπατήσει. Ήταν το 2005. Και ο Θανάσης ήταν στρατιώτης. Μια μέρα ήρθε η είδηση του θανάτου του. «Αυτοκτόνησε», είπαν. Ο Θανάσης δεν είχε απολύτως κανέναν λόγο για να αυτοκτονήσει. Δεν το πίστεψε. Δεν μπόρεσε να το πιστέψει η μητέρα του. Σύμφωνα με αυτήν, είχε σκοτωθεί εκ μέρους μιας συμμορίας ναρκωτικών που είχε προέκταση μέσα στον στρατό. Επιχειρήθηκε να αναμειχθεί και ο Θανάσης σε αυτή τη συμμορία, όμως όταν δεν δέχτηκε, τον έβγαλαν από τη μέση για να μην τους αποκαλύψει, λέει. Η δολοφονία συγκαλύφθηκε. Είναι πολύ κουραστικό να κυνηγάει κανείς τη δικαιοσύνη. Δεν πτοήθηκε η κυρία Ανδριάνα. Έτρεχε συνεχώς για να ανοίξει ξανά για εξέταση ο φάκελος που είχε κλείσει και να καταχωριθεί ποινική αγωγή κατά των υπευθύνων. Χρησιμοποίησε πολύ καλά και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και κατάφερε να κάνει τη φωνή της να ακουστεί στις πλατιές λαϊκές μάζες. 18 χρόνια πέρασαν με αυτόν τον αγώνα. Να το λες είναι εύκολο. Όμως, κοιτάξτε τι έγινε. Την περασμένη βδομάδα ανακοίνωσε την απόφασή του ο γενικός εισαγγελέας. Δεν θα ασκήσει ξανά ποινική δίωξη, λέει. Πληγώθηκε για άλλη μια φορά το δημόσιο αίσθημα. Ιδού, ακριβώς αυτή τη στιγμή κινητοποιήθηκε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης. Ανέλαβε πρωτοβουλία για να καταχωριθεί ιδιωτική δίωξη. Και είπε ότι θα καλυφθούν εκ μέρους του κράτους τα έξοδα αυτής της ιδιωτικής δίωξης. Ιδού, αυτό ήταν που ανακούφισε λίγο την κυρία Ανδριάνα στο τέλος του 18ετούς αγώνα της. Ο Χριστοδουλίδης έκανε αυτό που δεν είχαν κάνει οι προκάτοχοί του. Έκλεισαν τα αφτιά στις κραυγές της πονεμένης μάνας για βοήθεια και ο Παπαδόπουλος και ο Χριστόφιας και ο Αναστασιάδης. Θα παρακολουθήσουμε με προσοχή βεβαίως αυτή τη δίωξη. Και ποιοι δεν βρίσκονται στην μπούκα του κανονιού. Από διοικητές της Αστυνομίας και βοηθοί τους μέχρι ιατροδικαστές. Σε άρθρο που έγραψε η αγαπητή Άννα Θεολόγου είπε ότι «πέρασαν 49 χρόνια και συγκαλύπτουν τις δολοφονίες αθώων ανθρώπων», σημειώνοντας ότι συγκαλύπτονται πάρα πολλές δολοφονίες εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο η δολοφονία του Θανάση, και ότι πάντοτε καταφεύγουν σε αυτόν τον δρόμο. Κατόπιν τούτου, ένας πολίτης σχολίασε: «63 χρόνια, όχι 49». Ναι, σωστά, είναι 63 χρόνια. Διαπράχθηκαν πολλά εγκλήματα εκ μέρους της υπόγειας οργάνωσης και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, δηλαδή στις ημέρες της δημοκρατίας. Όλα γράφτηκαν στα εγκλήματα με άγνωστους δράστες. Έμειναν ατιμώρητοι και εκείνοι οι δολοφόνοι. Και στο τέλος και οι εγκληματίες της 15ης Ιουλίου 1974. Που το έγκλημά τους ήταν το μεγαλύτερο απ’ όλα και οδήγησαν την Κύπρο μέχρι τη διχοτόμηση με το αίμα πάρα πολλών αθώων ανθρώπων. Και εκείνοι έμειναν ατιμώρητοι. Με πόσους δολοφόνους ζήσαμε μαζί σε αυτό το νησί και ακόμα ζούμε. Ακόμα και εκείνοι που διέπραξαν ομαδικές σφαγές είναι ατιμώρητοι.

Αν με ρωτούσαν για την Κύπρο, θα τους έλεγα «είναι ένα νησί στο οποίο μένουν ατιμώρητοι οι δολοφόνοι που έχουν μέσον». Γι’ αυτό είπαμε όχι. Άλλωστε αν γίναμε όργανα των ξένων δυνάμεων, λόγω αυτής της έλλειψης προσωπικότητάς μας, γίναμε. Ο εγωισμός και η συμφεροντολογία μας επικράτησαν των πάντων. Δεν μάθαμε να ζούμε αξιοπρεπώς, έντιμα και με συνείδηση. Πόσων αθώων ανθρώπων έτρεξε το αίμα σε αυτά τα χώματα. Πόσες πολλές δολοφονίες συγκαλύφθηκαν και στον νότο και στον βορρά. Πάντα ζούσαμε νοσταλγώντας εισαγγελείς, δικαστές και αστυνομικούς με ελεύθερη συνείδηση και καθαρό μέτωπο.

Θαυμάζω την υπομονή και τον απτόητο αγώνα της κυρίας Ανδριάνας. Στις 12 Ιουλίου υπάρχει συλλαλητήριο για δικαιοσύνη για τον Θανάση. Η νομική ιστορία της Κύπρου θα γράψει αυτήν την υπόθεση…