Δεν είμαστε θεοί…

Στο βιβλίο του ψυχολόγου Ελευθέριου Γ. Ελευθεριάδη «Πριν νυχτώσει», διάβασα ψες το ακόλουθο κείμενο με τίτλο «Μακριά από εμάς….». «Κρίμα. Κρίμα. Μακριά από εμάς. Αυτό σκεφτόμαστε και συνεχίζουμε την επόμενη στιγμή ακάθεκτοι τη ζωούλα μας. Αυτή είναι η προσέγγισή μας απέναντι στο απρόσμενο. Απέναντι στο κακό. Απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Και θα πει κάποιος, «μα καλά, και τι να κάνω, μπορώ εγώ να κάνω κάτι;». Ξέρεις… Δεν έχει να κάνει με το αν μπορείς να κάνεις κάτι για τον άνθρωπο ο οποίος πονά. Έχει να κάνει με το πώς προσεγγίζεις την ίδια τη ζωή. Τη δική σου ζωή… Μην έχεις στο μυαλό σου πως όλα αυτά είναι για τους άλλους. Μην νομίζεις πως οι άνθρωποι που βρέθηκαν μπροστά στον θάνατο, στην αρρώστια, στην απώλεια, στο οτιδήποτε κακό, είναι κάτι κατώτερο, είναι κάτι διαφορετικό από εσένα. Άνθρωποι με ψυχή, με σάρκα και οστά, με έγνοιες, με προβληματισμούς, καλοί άνθρωποι, που δεν έφταιξαν σε τίποτε απολύτως είναι. Και αυτοί, όπως εσύ, δεν το προγραμμάτισαν, δεν το περίμεναν, δεν το ήθελαν, δεν το ζήτησαν. Απλά τους ήρθε... Γι’ αυτό, αν δεν μπορείς να τους σταθείς, αν δεν μπορείς με κάποιο τρόπο τον πόνο τους με σεβασμό να ανακουφίσεις, τουλάχιστον αναθεώρησε. Αναθεώρησε τον τρόπο με τον οποίο ζεις. Αναθεώρησε τη στάση σου. Αν θες. Πριν είναι αργά. Δεν είναι τα άσχημα «μόνο για τους άλλους». Και όλη νύχτα ο νους μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τους ναυαγούς στα ανοικτά της Πύλου. Και πως κάποτε πολλοί δικοί μας άνθρωποι πήραν τον δρόμο για την ξενιτειά για να ξεφύγουν από τη μιζέρια που μάστιζε τον τόπο μας. Σήμερα τα έχουμε όλα, θέρμανση τον χειμώνα, κλιματισμό το καλοκαίρι. Κρεβάτι μαλακό για τον ύπνο και φαγητά για πέταμα αρκετά για να χορτάσουν όλα τα χοιροστάσια του τόπου. Και σκεφτόμουνα τα παιδάκια μέσα στο αμπάρι του σαπιοκάραβου. Και τις μάνες τους που ίσως επέζησαν και τα θρηνούν. Και όλο ρωτούσα τον εαυτό μου: Γιατί όχι σε εμάς; Και γιατί όχι και σε εμάς; Μήπως επειδή είμαστε πιο κάλοι; Μήπως πιο δίκαιοι; Μήπως πιο άξιοι; Δεν είναι τύχη, έλεγα μέσα μου. Ούτε αξιοσύνη είναι. Και να σου πω... Έτρεμα στην ιδέα να μάθω… Στο βάθος δεν ήθελα να μάθω… Αυτό που ξέρω, όχι όμως γνωστικά, είναι το ότι με ό,τι έχουμε, και με όποιο τρόπο μπορούμε, οφείλουμε να προσφέρουμε ανακούφιση. Οφείλουμε. Όχι σαν σωτήρες. Όχι σαν ικανοί και άξιοι. Σιωπηλά, και με το βλέμμα κάτω στη γη από τύψεις. Γιατί ξεχάσαμε και νιώσαμε θεοί. Τόση πρόοδος, τόση γνώση, τόση εξέλιξη. Τόση δύναμη…. Όλα πολλά! «Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα». Μεγαλώσαμε με αυτή τη νοοτροπία. Ζούμε με αυτή. Και μάθαμε με τη σειρά μας στα παιδιά μας την ίδια αυτή νοοτροπία. Και χαθήκαμε… Χαθήκαμε γιατί, όση πρόοδος, όση γνώση, όση δύναμη, όσος πλούτος, δεν είναι και δεν θα είναι αρκετές ποτέ. Γιατί θα είναι πάντοτε εκεί. Αδυσώπητος, κρύος, ωμός, δίκαιος ως προς την απόλυτη καθολικότητά του. Ο θάνατος. Δεν σημαίνει βέβαια πως θα πρέπει να παραιτηθούμε από τον αγώνα της ζωής ή τα όνειρα. Απλώς πρέπει να φέρουμε στον νου μας ξανά… Πως θεοί δεν είμαστε. Και να πάψουμε να μετρούμε τη φτώχεια και τον πλούτο μόνο με το πόσα κατέχει κάποιος. Με το πόσα λεφτά έχει στην τσέπη του.