Οι χειρισμοί Χριστοδουλίδη

Στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη δεν θα ασκήσω, επί του παρόντος, κριτική για τους χειρισμούς του στο Κυπριακό. Πιστεύω ότι έχουμε καθήκον να στηρίξουμε τις προσπάθειές του, γιατί τυχόν αποτυχία του θα σημαίνει το οριστικό τέλος του Κυπριακού. Μάλλον την οριστική κατάταξή του στην κατηγορία των διεθνών προβλημάτων που δεν μπορούν να λυθούν, όπως το Παλαιστινιακό. Οι πρωτοβουλίες του κ. Χριστοδουλίδη κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά θα πρέπει να γίνουν πιο στοχευμένες και ουσιαστικές για να καταστούν αποτελεσματικές. Τούτο προϋποθέτει μια ειλικρινή και αντικειμενική εξέταση της συμπεριφοράς που επέδειξαν οι προκάτοχοί του, ιδιαίτερα ο τελευταίος, οι οποίες μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.

Ο Νίκος Αναστασιάδης, λοιπόν, παγιδεύτηκε στη μικροπολιτική και ψηφοθηρία. Επέτρεψε να δημιουργηθεί ένα σκηνικό όπου αυτονόητες ευκαιρίες αγνοήθηκαν, και το χειρότερο ενοχοποιήθηκαν. Ο ΟΗΕ και ο ΓΓ του δυσφημίσθηκαν σε βαθμό πρωτόγνωρο για ένα κράτος που αναζητά εναγωνίως συμμάχους. Εξαιτίας της μικροπολιτικής επικράτησαν λογικές αδράνειας και αναβλητικότητας, με φυσικό επακόλουθο τη στασιμότητα. Στο τελικό στάδιο των συνομιλιών δεν είχε την απαιτούμενη βούληση και αποφασιστικότητα. Επέδειξε καθηλωτική ατολμία. Αλλά το μεγάλο του αμάρτημα ήταν που επέτρεψε στον εαυτό του να καταστεί δέσμιος μικρών μειοψηφικών ομάδων που ήθελαν πάση θυσία τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων. Αυτές οι ομάδες κατόρθωσαν και τορπίλισαν όλες τις προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού και να δημιουργήσουν μια κουλτούρα σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας εναντίον της λύσης. Οι διεθνείς παράγοντες γνωρίζουν πολύ καλά τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στους κόλπους της δικής μας κοινότητας. Και είναι εξαιρετικά διστακτικοί να αναλάβουν οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία. Συνεπώς, κατά τη γνώμη μου, η πρώτη προτεραιότητα του Προέδρου Χριστοδουλίδη θα πρέπει να είναι το εσωτερικό μέτωπο. Είναι εδώ στην Κύπρο που πρέπει να στραφεί η προσοχή του και δευτερευόντως στη διεθνή κοινότητα. Αν στο εσωτερικό δεν αλλάξουν τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί, δεν έχει νόημα ένας νέος κύκλος συνομιλιών. Η συμβιβαστική λύση έχει ενοχοποιηθεί σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, σε τέτοιο βαθμό, που δύσκολα θα γίνει αποδεκτή έστω και αν ικανοποιηθούν οι βασικές μας επιδιώξεις. Μαζί με τη συμβιβαστική λύση έχουν δαιμονοποιηθεί και οι Τ/κύπριοι. Για δε την Τουρκία και τους ηγέτες της, τα αισθήματα έχθρας και μίσους είναι δύσκολο να περιγραφούν. Έχουν φθάσει τα αισθήματα αυτά σε τέτοια ένταση, που καθιστούν κάθε τουρκική πρόταση απορριπτέα χωρίς εξέταση του περιεχομένου της. Δυστυχώς, τα σχολεία όλων των βαθμίδων, όπως οι υπόλοιποι μηχανισμοί διαπαιδαγώγησης και διαμόρφωσης της ελληνοκυπριακής κουλτούρας, δεν δίδουν στους συμπολίτες μας αξίες που προάγουν τη συνύπαρξη και δεν τους μαθαίνουν πολλά από τα θεμελιώδη πράγματα που είναι αναγκαία για να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ. Αντίθετα, τους δημιουργούν στερεότυπα, φυλακίζουν τη σκέψη τους, τους στρέφουν προς τον άκρατο εθνικισμό και τους κάνουν να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Αν αυτά τα δεδομένα δεν αλλάξουν, προοπτικές λύσης δεν πρόκειται να υπάρξουν. Από τη μακροχρόνιά μου τριβή, εντός και εκτός Κύπρου, με σιγουριά μπορώ να διατυπώσω τη θέση ότι οι σημερινοί καιροί δεν είναι για ρομαντικούς, ιδεολόγους, ιεραπόστολους και κηρύγματα. Η κοινωνία δεν αλλάζει με αυτά. Η ενεργός πολιτική καθορίζει τα πράγματα και την πορεία ενός λαού. Δυστυχώς, η πολιτική της διαχείρισης και του πολιτικού κόστους που κυριαρχεί, σε συνδυασμό με το υπάρχον κομματικό σύστημα, με φθασμένα ηγετικά στελέχη που έχουν παλαιοκομματική νοοτροπία και οι πιο πολλοί εξαρτημένοι από συμφέροντα, δεν επιτρέπουν βάσιμες ελπίδες για ουσιαστική πρόοδο. Μόνο αν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης εγκαινιάσει μια νέα πορεία που θα αφήσει πίσω την πολιτική της διαχείρισης και του πολιτικού κόστους μπορεί να δημιουργηθούν προοπτικές λύσης. Διαφορετικά, σύντομα θα αρχίσει το ίδιο τροπάρι. Φταίει η Τουρκία, φταίει η αδιαλλαξία και οι Ευρωπαίοι που την ανέχονται.

Του Χρήστου Πουργουρίδη