Μόνιμο εμπόδιο στη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία

Το πρόβλημα δεν είναι ο Μιχάλης Κατσουνωτός, όχι. Όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου στο δικαστήριο. Ο διοικητής της ΥΚΑΝ, επίσης.

Το θέμα είναι ο γενικός εισαγγελέας. Το πανίσχυρο αυτό αξίωμα υπέστη μεν πολλά στα χέρια διαφόρων διαχρονικά, όμως ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ καμία άλλη περίοδο κατά την οποία βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση ανυποληψίας και κοινού διασυρμού του κύρους του, όσο στα χέρια του νυν γενικού εισαγγελέα.

Και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.

Η προχθεσινή απόφαση του κ. Σαββίδη να μπλοκάρει ακόμη και τις ιδιωτικές ποινικές διώξεις τις οποίες θα μπορούσαν να καταθέσουν η διευθύντρια και η υποδιευθύντρια των Κεντρικών Φυλακών, δεν είναι καν η σταγόνα η οποία έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, διότι απλούστατα το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδώ και καιρό.

Ο κύριος Σαββίδης με τις πράξεις και τις παραλείψεις του από τότε που ανέλαβε, έχει μετατρέψει το αξίωμά του σε οδόφραγμα, ένα εμπόδιο. Ένα απροσπέλαστο συχνά οδόφραγμα το οποίο ορθώνεται στη μέση του δρόμου που οδηγεί στη δικαιοσύνη και ανακόπτει όποτε θέλει αλλά κάτω από συνθήκες ανεξήγητες και αδιαφανείς -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- υποθέσεις οι οποίες συμπτωματικά, υποθέτω, αφορούν διάφορους φορείς εξουσίας και άλλους.

Τις πλείστες δε φορές, ο νυν γενικός εισαγγελέας το κάνει επικαλούμενος κιόλας το… δημόσιο συμφέρον. Όταν αυτό ακριβώς είναι που πλήττεται περισσότερο με την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει αυτήν την απολύτως θλιβερή και επικίνδυνη διάσταση των ημερών του.

Στις μέρες Αναστασιάδη, του ανθρώπου ο οποίος τον διόρισε, είχαμε μάθει να ζούμε με μια σκληρή αλλά ξεκάθαρη πραγματικότητα. Το περιέγραφα προ μερικών μηνών στη Στήλη με την πιο κάτω αναφορά.

«Όποιο κι αν είναι το θέμα, η διαδικασία που προωθείται μετά από την αποκάλυψη κάποιου σκανδάλου είναι ο διορισμός, εν μέσω τυμπανοκρουσιών μάλιστα, ερευνώντων λειτουργών και ανακριτών. Εκεί όπου η κατάληξη δεν είναι εκείνη που θα ήθελαν η κυβέρνηση ή το όποιο άλλο παρασκήνιο της εξουσίας, εμφανίζεται ως διά μαγείας το 'δημόσιο συμφέρον', βάσει του οποίου η Νομική Υπηρεσία κρίνει ότι το πόρισμα πρέπει να παραμείνει απόρρητο. Και το ζήτημα απλά κλείνει».

Με την αλλαγή διακυβέρνησης όμως, είναι σημαντικό οι πολίτες να μάθουν εάν ο νέος Πρόεδρος έχει τη διάθεση να εκτίθεται και ο ίδιος, ανεπανόρθωτα μάλιστα, με τη συνέχιση αυτής της εξωφρενικής κατάστασης, της αδιαφάνειας και των ανεξήγητων όπως και αδιανόητα προκλητικών για το δημόσιο αίσθημα αποφάσεων του προϊσταμένου της Νομικής Υπηρεσίας. Ενός ανθρώπου ο οποίος κόβει και ράβει αδιαφορώντας ακόμα και για τα πλέον αυτονόητα, εξυπηρετώντας εκ του αποτελέσματος οτιδήποτε άλλο πλην αυτού που τάχθηκε να υπηρετεί: το δημόσιο συμφέρον.

Από την υπόθεση του κατασκοπευτικού βαν και των παρακολουθήσεων για τις οποίες ακόμα και σήμερα διασύρεται η χώρα μας διεθνώς, μέχρι και την υπόθεση Κατσουνωτού -και δυστυχώς όχι μόνο αυτές- το βασικότερο ερώτημα που βασανίζει τον κάθε πολίτη είναι το εξής: είναι δυνατόν να έχουμε να κάνουμε με μια -τόσο πια- κραυγαλέα ανεπάρκεια;

Διότι όταν διορίζονται ανακριτές, όπως λ.χ. στην περίπτωση Αιμιλιανίδη και εκείνοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ενδεχομένως να έχουν διαπραχθεί ποινικά αδικήματα και ο κ. Σαββίδης πετάει στον κάλαθο των αχρήστων το πόρισμα και όχι μόνο αποφασίζει ότι δεν τρέχει τίποτα αλλά, επιπροσθέτως, μπλοκάρει ακόμα και τη δυνατότητα των πολιτών να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, τότε αναπόφευκτα διερωτάται κανείς τι στην ευχή συμβαίνει και πώς μπορεί σε ένα ευρωπαϊκό κράτος το 2023 να καταλύεται το κράτος δικαίου μέσω μια χονδροειδέστατης και ετσιθελικής παρέμβασης ενός και μόνο ανθρώπου στην πορεία απόδοσης της δικαιοσύνης.

Και για να προλάβω τα περί προνομίων του κ. γενικού, τα προνόμια αυτά τα δίδει το Σύνταγμα προκειμένου να χρησιμοποιούνται με φειδώ και όταν πραγματικά απειλείται το δημόσιο συμφέρον. Όχι για να αποφασίζει ο όποιος κύριος Σαββίδης ήθελε βρεθεί στο αξίωμα να αναλαμβάνει ρόλο προστάτη του οιουδήποτε και να υποκαθιστά τη δικαιοσύνη, κάτω από τέτοιες αδιαφανείς και ανεπίτρεπτες συνθήκες.

Ακριβώς λόγω των όσων προέκυψαν μετά το 1963 και της παντοδυναμίας η οποία σε πολλές περιπτώσεις έχει καταλήξει στα χέρια του γενικού εισαγγελέα, το αξίωμα χρειάζεται ανθρώπους οι οποίοι να είναι σε θέση να χειρίζονται τέτοια ζητήματα με εξαιρετικά μεγάλη προσοχή και να μπορούν να κρίνουν σε ποιες, εξαιρετικές επίσης, περιπτώσεις θα λειτουργεί ένα τέτοιο οδόφραγμα, θα ανακόπτεται η πορεία της αναζήτησης της δικαιοσύνης μέσω των δικαστηρίων και θα χρεώνεται κάτι τέτοιο στο παθητικό της ίδιας της δημοκρατίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο κ. Σαββίδης ολοφάνερα απέχει παρασάγγας από το πιο πάνω κομμάτι του job description, όπως θα λέγαμε με σύγχρονους όρους. Και κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει ακόμα και τους πιο δύσπιστους ότι ήταν μια ολέθρια επιλογή για το αξίωμα του γενικού εισαγγελέα.

Σ’ αυτό, και μόνο σ’ αυτό φοβάμαι, τα πάει περίφημα. Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν εμείς πρέπει να παρακολουθούμε τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη να διασύρονται μ’ αυτόν τον τρόπο στα χέρια του.

Και γιατί.

Κυρίως γιατί, κ. Πρόεδρε…