Μια σύντομη αποτίμηση της διακυβέρνησης Αναστασιάδη

Διανύουμε τις τελευταίες μέρες της δεκαετούς διακυβέρνησης του Νίκου Αναστασιάδη και ως είθισται, σε ανάλογες περιπτώσεις, είναι αναμενόμενο να γίνεται μια συνολική αποτίμηση των πεπραγμένων του. Ποιο είναι το αποτύπωμα που αφήνει από το πέρασμά του στην εξουσία, πώς θα τον καταγράψει η Ιστορία, τι αφήνει πίσω του και με ποιο τελικό πρόσημο; Για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι, οφείλουμε να δεχτούμε ότι πιστώνεται για ουσιαστικά επιτεύγματα σε πλείστους κλάδους της οικονομίας και ιδιαίτερα για τη μεγάλη συνεισφορά του στον τομέα των κοινωνικών παροχών. Το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και η εφαρμογή του Γενικού Σχεδίου Υγείας συνιστούν τεράστια προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο και σίγουρα αποτελούν σταθμούς για τον τόπο. Ωστόσο, ας μην ξεχνούμε ότι η οικονομική ανάπτυξη, που όντως έλαβε χώρα, πραγματοποιήθηκε χάρη στις οδυνηρές θυσίες του κυπριακού λαού ο οποίος υπέφερε αγόγγυστα σε καιρούς δύσκολους, και εννοώ κατά την περίοδο του κουρέματος, για τη αναστήλωση της οικονομίας. Ακόμη, πρέπει να τονιστεί ότι η οικονομική ανάπτυξη δεν υπήρξε σύμμετρη και ομοιόμορφη αλλά ευνόησε τους πολύ λίγους που έγιναν πολυεκατομμυριούχοι σε βάρος της μεγάλης μάζας του πληθυσμού, που δεν επωφελήθηκε και μάλλον επηρεάστηκε αρνητικά.

Όμως, πέραν των όποιων επιτευγμάτων στην οικονομία και στην αποπεράτωση έργων, θα επικεντρωθώ σε δύο τεράστια ζητήματα που όχι μόνον θέτουν σε δεύτερη μοίρα τα όσα θετικά συντελέστηκαν, αλλά αποτελούν μόνιμες πληγές που δύσκολα αποκαθίστανται. Το πρώτο είναι η καθιέρωση της διαφθοράς και της διαπλοκής ως μέσων εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Αυτά τα καρκινώματα φθείρουν την κυπριακή κοινωνία, έχουν περάσει στη συνείδηση του λαού και αποτελούν τρόπο ζωής, αφού σε εξόφθαλμες περιπτώσεις παραμένουν ατιμώρητα. Και πώς να τιμωρηθούν, αφού οι ένοχοι προέρχονται από τους ηγέτες της πολιτείας, κυβέρνηση και Βουλή, όπως στο μέγιστο των σκανδάλων που είναι η πώληση των «χρυσών» διαβατηρίων; Και πώς να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται, όταν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να τους δικάσουν, γενικός εισαγγελέας και βοηθός γενικός εισαγγελέας, έχουν διοριστεί από τους δυνητικούς ενόχους και συνεπώς είναι εξαρτώμενοι από αυτούς; Και μόνο αυτό το ζήτημα το οποίο από μόνο του αποτελεί τον ορισμό της διαφθοράς και της διαπλοκής, είναι αρκετό για να ανατρέψει κάθε εικόνα για δίκαιο και ευνομούμενο κράτος. Έτσι, η σκέψη «αφού αυτά γίνονται από την ηγεσία και μένουν ατιμώρητα, γιατί να μην τα κάνω και γω;», έχει πραγματικά διαβρώσει την κοινωνία που δεν έχει πια καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Κανένας δεν αντιδρά όταν ο γεν. εισαγγελέας απαλλάσσει για «λόγους δημοσίου συμφέροντος» που κανένας δεν γνωρίζει, ούτε και ο ίδιος νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει και να δώσει λεπτομέρειες.

Η άλλη μεγάλη μελανή πλευρά της διακυβέρνησης Ν.Α., που θα έχει απροσδιόριστες συνέπειες, είναι η τραγική κατάσταση που έφερε το Κυπριακό. Στα μάτια του απλού πολίτη θα παραμείνει ο πολιτικός με τα δύο αντιφατικά πρόσωπα. Ήταν ο άνθρωπος που τα έβρισκε με τον Ακιντζί και μέχρι τον Ιούνιο του 2017 κατέβαλλε ουσιαστικές προσπάθειες και προχώρησε το εθνικό ζήτημα σε βαθμό που να φέρει στο τραπέζι τους ΥπΕξ Αγγλίας, Ελλάδας και Τουρκίας να συζητούν για πρώτη φορά μετά τη Ζυρίχη, θέματα αποχώρησης των στρατευμάτων κατοχής και κατάργησης των εγγυήσεων. Τότε εξασφαλίσαμε το πλαίσιο Γκουτέρες με τα έξι σημεία που ικανοποιούσαν τις πλείστες διεκδικήσεις μας.

Αλλά, από το 2017 και εντεύθεν, δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, η πολιτική του αλλάζει και ταυτίζεται με τους απορριπτικούς. Ενώ βρισκόμαστε τόσο κοντά σε συμφωνία, απέδρασε από το Κραν Μοντανά με τη συνήθη δικαιολογία ότι για το ναυάγιο φταίει η «τουρκική αδιαλλαξία». Αφήνει να περάσει ανεκμετάλλευτος ο χρόνος και η διχοτόμηση παγιώνεται. Το πρόσημο για τη συνολική του διακυβέρνηση είναι αρνητικό.

Τώρα φαίνεται να απολαμβάνει το στάτους κβο κόβοντας κορδέλες εγκαινίων και τοποθετώντας θεμέλιους λίθους. Η έγνοια του είναι μόνο πώς να προωθήσει τον Νίκο Χριστοδουλίδη στην προεδρία, μη νιώθοντας άνετα αν εκλεγεί οποιοσδήποτε άλλος. Γι’ αυτόν τον λόγο, επιχείρησε ωμά και απροκάλυπτα, πλην ανεπιτυχώς, να χειραγωγήσει τις διαδικασίες του κόμματος που τον ανέδειξε.