To Ολοκαύτωμα ως επανάληψη της Ιστορίας

Η δική μου γενιά, η προηγούμενη δε ακόμα περισσότερο, μεγάλωσε με κάποιες ιστορικές βεβαιότητες. Αυταπάτες, όπως η συνέχεια απέδειξε, υπενθυμίζοντάς μας πόσο αφελές είναι να πιστεύει κανείς σε κάτι τέτοιο, περιφρονώντας την Ιστορία και τη μεγαλύτερη αλήθεια της φύσης της,, της δικής μας φύσης ουσιαστικά: την επανάληψη.

Γεννημένη προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μεγαλωμένη στην καταστροφή που εκείνος επέφερε η γενιά των γονιών μας, είχε αποδεχθεί ως γεγονός και είχε μεταδώσει και σε εμάς αυτές τις «βεβαιότητες». Με πρώτη και βασική πως, όσα κι αν ήταν ακόμα άξιος να κάνει ο άνθρωπος, είχε μάθει κάτι από εκείνη την καταστροφή και αυτό θα τον βοηθούσε σίγουρα για το παρακάτω. Aν μη τι άλλο, ότι είχε καταλάβει το τι την έφερε.

Κανείς δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι θα αναβίωνε ο φασισμός ή ότι ακόμη περισσότερο ότι ο αντισημιτισμός θα θέριευε τόσο σύντομα σε εκείνες ακριβώς τις χώρες οι οποίες υποτίθεται ότι έμαθαν ή θα έπρεπε να είχαν μάθει από την τραγική κατάληξη αιώνων και χιλιετιών βολικών διωγμών εναντίον ενός λαού, ο οποίος είχε εκδιωχθεί διά της βίας από τη γη του, για όσους δεν γνωρίζουν την Ιστορία, από τους Ρωμαίους κατακτητές της μετά από τη δεύτερη αποτυχημένη επανάστασή του εναντίον τους.

Για δύο χιλιετίες, οι Εβραίοι ήταν οι βολικοί «ξένοι» ειδικά στον χριστιανικό κόσμο. Ήταν εκείνοι στους οποίους οι χριστιανοί ηγέτες φόρτωναν τα πάντα, από τις επιδημίες ως «κατάρα του Θεού» για την «ασέβειά» τους έναντί του, μέχρι ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Οι Εβραίοι διώκονταν και εκτοπίζονταν, σκοτώνονταν και ενίοτε σφαγιάζονταν μαζικά κατόπιν διαταγών, ζούσαν χωρίς δικαιώματα απομονωμένοι σε γκέτο, βίωναν ένα σωρό διακρίσεις και κακουχίες, τις οποίες ο τυπικός έστω μελετητής της Ιστορίας μπορεί να εντοπίσει χωρίς κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Αρκεί να το θέλει.

Για δυο χιλιάδες χρόνια οι Εβραίοι προσεύχονταν για την επιστροφή τους στη γη τους. Κάθε φορά που γιόρταζαν το Πέσαχ, το εβραϊκό Πάσχα, από εκεί προέρχεται και η δική μας λέξη από τη γιορτή της εξόδου του ιουδαϊκού λαού από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων, έκλειναν το Σέντερ, τον εορτασμό των δύο πρώτων νυχτών του με τη φράση «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ».

Όταν το 1894 η υπόθεση Ντρέιφους στήθηκε εις βάρος του βολικού εβραϊκού στόχου και άνοιξε τον δρόμο για ένα νέο κύμα διώξεων κατά των Εβραίων στην Ευρώπη αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση για το λεγόμενο εβραϊκό ζήτημα και οδηγώντας τα επόμενα χρόνια σε μια σειρά δολοφονικών πογκρόμ κατά των Εβραίων, ο Τέοντορ Χερτζλ έθεσε τις βάσεις ενός ιδεολογικού κινήματος, του σιωνιστικού, το οποίο απέβλεπε στη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην ιστορική τους πατρίδα. Η ελάχιστη μελέτη αυτής της φιλοσοφικής ιδέας, την οποία αγκάλιασε η πολιτιστική ελίτ των Εβραίων της Ευρώπης, φανερώνει ότι εν αντιθέσει με την πολιτικά δαιμονοποιημένη σήμερα έννοια του όρου, οι σιωνιστές φιλόσοφοι δεν αποσκοπούσαν στην εκδίωξη των Αράβων οι οποίοι είχαν στους αιώνες που μεσολάβησαν κατακτήσει με επιθετικούς πολέμους εκείνα τα εδάφη.

Απεναντίας, το όραμα του σιωνισμού βασιζόταν στις πλείστες των περιπτώσεων των φιλοσόφων αυτών στην πεποίθηση ότι οι Εβραίοι έχοντας περάσει μια περίοδο φιλελευθεροποιήσεων στην Ευρώπη, με την οποία τους επετράπη μετά από αιώνες να ασχοληθούν με επιστημονικά και άλλα επαγγέλματα στα οποία δεν είχαν ποτέ προηγουμένων πρόσβαση, θα μπορούσαν να μεταφέρουν την τεχνογνωσία που είχαν αποκτήσει και να κτίσουν στα εδάφη εκείνα μια πατρίδα, η οποία όχι μόνο δεν απέκλειε αλλά περιελάμβανε τους Άραβες. Και αυτό υπάρχει καταγεγραμμένο στο όραμά τους.

Στον υπόλοιπο κόσμο, λίγοι ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται ακόμα να μελετήσουν αυτή τη φιλοσοφία η οποία έγινε γρήγορα κόκκινο πανί για τους Άραβες της περιοχής, παρά το γεγονός ότι διαχρονικά η μεταχείριση των Εβραίων στον ισλαμικό κόσμο ήταν σχετικά καλύτερη από εκείνην που είχαν στον χριστιανικό.

Το «εβραϊκό ζήτημα» δημιουργήθηκε από τους Ευρωπαίους. Μαζική μετανάστευση προς τα μέρη εκείνα δεν υπήρχε παρά μόνο από κάποιους πιστούς ιδεολόγους του σιωνισμού, μορφωμένους Εβραίους, οι οποίοι έβλεπαν τι ερχόταν ξανά στην Ευρώπη και ίδρυαν οικισμούς σε ερημικές εκτάσεις, όπως εκεί που βρίσκεται σήμερα το Τελ Αβίβ. Έγινε δε ανάγκη, μετά από το Ολοκαύτωμα και τη δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους, όχι τόσο λόγω εκείνων που επέζησαν, όσο τους ενός και πλέον εκατομμυρίου Εβραίων οι οποίοι ζούσαν στον αραβικό -και ευρύτερα μουσουλμανικό- κόσμο και οι οποίοι, μετά την ίδρυση του Ισραήλ και την άρνηση των Αράβων να δεχθούν την παραχώρηση ενός πολύ μικρού μέρους της σημερινής έκτασης του Ισραήλ μετά από απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, εκδίωξαν όλους σχεδόν τους Εβραίους, παρότι οι πλείστοι δεν είχαν καμία σχέση με την νέα πολιτική κατάσταση. Αυτοί και όχι οι απόγονοι των επιζώντων του Ολοκαυτώματος ήταν η μεγάλη πλειονότητα και είναι ακόμα και σήμερα η ξεκάθαρη πλειονότητα των κατοίκων του Ισραήλ.

Η Ιστορία βέβαια δεν είναι μονόπλευρη. Είναι ένα θέμα που μπορεί και πρέπει να συζητήσει κανείς και από τις δύο πλευρές. Μόνο που η εβραϊκή σπανίως ακούγεται και αντικρίζεται ως μίασμα από πολλούς, μαζί με όλες τις πιο πάνω αδιαμφισβήτες αλήθειες. Και πολλές άλλες. Γεγονός όμως παραμένει ότι εάν οι Ευρωπαίοι δεν είχαν καταλήξει στο Ολοκαύτωμα - αφού βέβαια είχε προηγηθεί η ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η γιγάντωση της οικονομικής κρίσης που επέφερε, και η οποία φυσικά φορτώθηκε και πάλι στους Εβραίους – ούτε το κράτος το Ισραήλ θα χρειαζόταν να δημιουργηθεί σε ελάχιστο χρόνο για να στεγάσει τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, ούτε και ο όρος Παλαιστίνιος, ένας όρος ο οποίος κάλυπτε τόσο τους Άραβες όσο και τους Εβραίους οι οποίοι ζούσαν μέχρι το 1948 στη βρετανική εντολή της Παλαιστίνης δεν θα έπαιρνε εθνική διάσταση και δεν θα αντικαθιστούσε την αραβική και μόνο ταυτότητα μέχρι τότε των Αράβων εκεί.

Το Ισραήλ ποτέ δεν ξεκίνησε πόλεμο κατά των Αράβων. Ποτέ. Οι Άραβες ξεκίνησαν όλους τους πολέμους για να εξολοθρεύσουν τους Εβραίους και να το εξαφανίσουν, διακηρυγμένος ακόμα και σήμερα στόχος τρομοκρατικών οργανώσεων των Παλαιστινίων, όσο και μερικών αραβικών κρατών, αλλά και, δυστυχώς, της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής, η οποία μεταχειρίζεται ως ήρωες άτομα που έχουν διαπράξει δολοφονίες αμάχων απλά και μόνο επειδή είναι Εβραίοι.

Σήμερα, ο αντισημιτισμός αναβιώνει. Τα άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς στη Δύση ενώνονται σε ένα αφήγημα το οποίο δαιμονοποιεί και πάλι τους Εβραίους και το οποίο οδηγεί σε ένα νέο μίσος εναντίον τους στον δυτικό κόσμο. Το BDS και άλλες μορφές έκφρασης «προοδευτικού» αντισημιτισμού, στο όνομα τάχα του «αντισιωνισμού», ο οποίος δεν είναι τίποτα άλλο από αντισημιτισμός μασκαρεμένος, απλώνεται πια σαν αρρώστια παντού.

Τέτοια είναι πια η έκταση του προβλήματος, που η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε πέρσι 15 αποφάσεις καταδίκης του Ισραήλ, την ώρα που χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Ιράν και η Βόρειος Κορέα καταδικάστηκαν μία φορά. Τα πλείστα δε των στυγνότερων καθεστώτων του πλανήτη, ούτε και μία!

Δεν υπάρχει όμως τίποτα το κακό στον σιωνισμό, όπως και σε κάθε άλλη μορφή αυτοδιάθεσης η οποία παρέχεται ως αυτονόητο δικαίωμα στους πάντες πλην των Εβραίων. Αυτή είναι σκληρή πραγματικότητα, μαζί με την άλλη, το γεγονός ότι και σήμερα ο κόσμος συνεχίζει τη δαιμονοποίηση των Εβραίων με τη μία ή την άλλη αφορμή: τον έλεγχο τάχα του πλανήτη από αυτούς, το εξαιρετικά αποτελεσματικό αραβικό marketing ή τις επιλεκτικές ευαισθησίες των ακροαριστερών, οι οποίες δεν αγγίζουν ποτέ όμως φιλικά προς την ιδεολογία τους απάνθρωπα και αιμοσταγή καθεστώτα.

Η δημοκρατία φθίνει, ο φασισμός εξαπλώνεται και πάλι στον πλανήτη ροκανίζοντας τα θεμέλιά της εμφανιζόμενος με διάφορα αντιδημοκρατικά, δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα, προσωπεία και οι βεβαιότητες με τις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι στη γενιά των γονιών μας και τη δική μας αποδεικνύονται αυταπάτες τραγικές. Και καταστροφικές.

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, πέρα από την τιμή στα θύματά του, έχουμε πιστεύω όλοι μια ιστορική υποχρέωση. Να ξαναρχίσουμε από την αρχή την προσπάθεια να ξεριζωθεί το κακό του αντισημιτισμού, το οποίο απλώνεται και πάλι στον κόσμο, όπου οι Εβραίοι γίνονται ξανά τα εύκολα θύματα επιθέσεων, ενίοτε και στο όνομα της… προόδου.

Όποιος μελέτησε την ιστορία του Ολοκαυτώματος βρίσκει πως σήμερα για πρώτη φορά από το 1945 οι ομοιότητες είναι τρομακτικές. Οι επιθέσεις εναντίον Εβραίων είναι καθημερινό φαινόμενο και τα εγκλήματα μίσους εις βάρος του πολλαπλασιάζονται με απίστευτους ρυθμούς, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και αλλού.

Ας σταθούμε λοιπόν πάλι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και ας αγωνιστούμε για να μην το επιτρέψουμε ξανά. Γιατί η Ιστορία ακριβώς είναι που μας υπενθυμίζει πως και τη δεκαετία του ’30, όσοι προέβλεπαν το τι μπορούσε να ακολουθήσει παρουσιάζονταν ως υπερβολικοί.

Δυστυχώς, κανείς δεν είχε τόση… υπερβολή και τόση φαντασία να προβλέψει επακριβώς την έκταση αυτού που ακολούθησε.