Ένα άρθρο που πιέζει τα όρια της βρισιάς

Τι να γράψω και τι να πω τώρα σε αυτό το ρεζίλι, σε αυτό το ξεφτιλισμένο σύστημα που ζούμε; Αυτά που έγραψα χιλιάδες φορές προηγουμένως; Ξέρω. Θα πουν υπάρχουν παντού τέτοια πράγματα. Σκοτώνουν παντού. Υπάρχουν μανιακοί παντού. Υπάρχουν δολοφόνοι παντού. Θα πουν αυτό δεν έχει σχέση με το σύστημα. Ας πουν. Δεν μπορούν ποτέ να γλυτώσουν από αυτό. Ναι, υπάρχουν παντού. Αλλά, εδώ σε εμάς δεν υπήρχαν. Ζούμε πράγματα τα οποία δεν ζούσαμε προηγουμένως σε αυτό το μικρό κομμάτι γης και στα οποία δεν ήμασταν συνηθισμένοι προηγουμένως. Ένας πατέρας βίασε το μικρό παιδί του, το σκότωσε και μετά το πήρε και το πέταξε στα βουνά. Μια γυναίκα μαχαιρώθηκε και δολοφονήθηκε στη μέση του δρόμου. Οι δολοφονίες διαδέχονται η μια την άλλη. Οι βιασμοί διαδέχονται τους βιασμούς. Βλέπουμε πράγματα τα οποία δεν είχαμε δει ποτέ προηγουμένως. Ακούμε πράγματα τα οποία δεν είχαμε ακούσει ποτέ προηγουμένως. Από τα τζαμιά πέφτουν βροχή οι φετφάδες σαν βαριές πέτρες. Μας καταριούνται οι ιμάμηδες με τα πράσινα σαρίκια. Από τα σοκάκια ρέει ποταπότητα και θρησκευτική οπισθοδρόμηση. Γρατσουνίζουν τα αφτιά μας οι ήχοι από τις φωνές «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» στις πλατείες μας. Μήπως τα ακούγαμε ποτέ προηγουμένως αυτά; Δεν τα ακούγαμε. Μπήκε στο αίμα μας το 1974. Μπήκε στη ζωή μας το πλιάτσικο. Μπήκε η λεηλασία. Μπήκαν οι διαταγές από ψηλά. Μπήκε ο πληθυσμός. Μπήκαν τα ναρκωτικά. Μπήκε ο τζόγος. Μπήκε το παζάρι γυναικών. Μπήκαν πολλά. Διαφθαρήκαμε. Εκφυλιστήκαμε. Μας πιάνει μια τρομερή κρίση εμετού μετά από κάθε κουβέντα των ευρισκομένων στην ηγεσία μας.

Κοιτάζω τη φωτογραφία σου αγαπητή Χελίν. Με την κιθάρα σου αγκαλιά. Τα δάχτυλά σου αγγίζουν τις χορδές της κιθάρας. Να σηκωθεί να φύγει από ανάμεσά μας όποιος κοιτάζει αυτή τη φωτογραφία και ύστερα δεν νιώθει υπεύθυνος γι’ αυτό τον φόνο. Είσαι και εσύ υπεύθυνος αδελφέ μου. Και εγώ. Διότι δεν μπορέσαμε να γκρεμίσουμε αυτό το ξεφτιλισμένο σύστημα. Η κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση. Η αστυνομία δεν είναι αστυνομία. Το κράτος δεν είναι κράτος. Με ψέματα και απάτες. Με μίσος και έχθρα και με εχθρότητα ο ένας προς τον άλλο, τι περιμένετε από τους νέους που μεγαλώνουμε; Πείτε μου. Πώς μεγαλώνει σε αυτή την κοινότητα ένας νεαρός που βλέπει πως η αστυνομία προστατεύει τους δολοφόνους οι οποίοι έρχονται να σκοτώσουν ανθρώπους φωνάζοντας ο Αλλάχ είναι μεγάλος; Τι είδους παιδί γίνεται ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει με τα βουνά που καταστρέφονται, με στρατιωτικές ασκήσεις και με απαγορευμένες στρατιωτικές περιοχές; Ένα παιδί που γίνεται κομμάτια με μια βόμβα ξεχασμένη σε ένα πεδίο ασκήσεων. Τι είδους αποτύπωμα αφήνει σε αυτή την κοινωνία; Τα παιδιά εδώ μεγαλώνουν ακούγοντας πώς δολοφόνησαν κάποιοι που λένε «το να σκοτώνω ήταν η τέχνη μου, εγώ κανόνιζα τους αιχμαλώτους». Μεγαλώνουν σε σπίτια τα οποία δεν τους ανήκουν. Παίρνοντας ναρκωτικά στα σχολεία.

Αχ αγαπητή Χελίν, αχ... Χίλες κατάρες έχουμε πάνω μας. Και τώρα κανείς δεν μπορεί να καθαρίσει τη συνείδησή του κλαίγοντας για εσένα. Μαύρισαν οι συνειδήσεις, λέει. Όποτε δούμε ένα καλό, νομίζουμε ότι κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό. Βουρκώνουν τα μάτια σας. Πάλι θα υπάρξουν κάποιοι που θα πουν «τέλειωσαν τα λόγια». Που θα καταδικάσουν. Που θα καταραστούν. Χάσαμε τον έλεγχο. Πνιγήκαμε στη βρισιά. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να βρίζουμε και να καταριόμαστε; Μήπως το μέλλον των παιδιών μας, των εγγονιών μας, έμεινε στα χέρια αυτών των τεράτων; Τέλειωσε ο τόπος αυτός, τέλειωσε. Όσοι νοσταλγούν μια ανθρώπινη ζωή σηκώνονται και φεύγουν από εδώ. Η πατρίδα μας είναι κομμάτια. Εμείς είμαστε κομμάτια. Μήπως ήταν όνειρο το να ενώσουμε τη μοιρασμένη μας πατρίδα; Έσμιξε και εκείνο το όνειρο με τα απολεσθέντα. Το να μείνει κανείς ζωντανός εδώ έγινε η πιο δύσκολη τέχνη.

Μήπως αυτή ήταν ζωή για να τελειώσει σε ένα εργοτάξιο; Ιδού, τέλειωσε. Σαστίζω πώς έγραψα αυτό το άρθρο χωρίς να βρίσω…