Χρειαζόμασταν ή όχι τη λεωφόρο Χριστόφια;

Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Και από αυτήν την άποψη η κίνηση του ΑΚΕΛ να ονοματοδοτήσει σε δήμο τον οποίο ελέγχει έναν κεντρικό δρόμο σε λεωφόρο Δημήτρη Χριστόφια είναι κατανοητή. Όποιος δεν το κατανοεί πλήρως δεν έχει παρά να διαβάσει την ομιλία του γ.γ. του κόμματος Στέφανου Στεφάνου και να σταθεί ειδικά σε ένα σημείο.

Το ακόλουθο: «Είναι γνωστό ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας πολεμήθηκε, λοιδορήθηκε, κατηγορήθηκε ασύστολα όσο κανένας άλλος. Κακολογήθηκε και δυσφημίστηκε όσο λίγοι. Διάφοροι επιχείρησαν να του φορτώσουν όλες τις παθογένειες και τα αδιέξοδα του συστήματος. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέχθηκε στην προεδρία του κράτους στην αυγή της μεγαλύτερης κρίσης που γνώρισε ποτέ ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ειδικά στην Ευρώπη».

Ήταν λοιπόν μια άσκηση συσπείρωσης με τον τρόπο που το ΑΚΕΛ γνώριζε και γνωρίζει, καλύτερα μάλιστα από όλους τους άλλους: την εύκολη αφύπνιση του αισθήματος θυματοποίησης της Αριστεράς, ένα ένστικτο περισσότερο στις μέρες μας το οποίο λειτουργεί στο υποσυνείδητο των πλείστων μελών της και το οποίο έχει βεβαίως να κάνει με τα όσα οι αριστεροί βίωσαν ειδικά το '55-'59, και όχι μόνο.

Μιλώ για τις διώξεις, τις δολοφονίες και τη βολικότατη ρετσινιά της «προδοσίας» προκειμένου να καλυφθούν ως επί το πλείστον πολιτικά εγκλήματα της Δεξιάς.

Σε μια περίοδο, λοιπόν, κατά την οποία δεν απέμεινε και κάτι για να λειτουργεί στον συγκεκριμένο χώρο ως σύνθημα -εκτός από την επίκληση της «κρίσης του καπιταλισμού», του… καταραμένου αυτού καπιταλισμού!- η ανάξεση της πληγής των άλλοτε διώξεων είναι σίγουρα πολύ βολική, στον βαθμό βέβαια που μπορεί να συσπειρώσει ακόμα το Κόμμα.

Το θέμα είναι εάν βοηθά. Εάν βοηθά κυρίως τον τόπο και το ΑΚΕΛ να προχωρήσουν, μιας και σίγουρα δεν βοηθά στην απόδοση τιμής στα θύματα αυτών των διώξεων τα οποία δεν υπέστησαν όσα υπέστησαν με την προοπτική να χρησιμοποιούνται ως βολικά εργαλεία κομματικής συσπείρωσης στις προεκλογικές περιόδους ή άλλως πως από το ΑΚΕΛ.

Πόσω δε μάλλον όταν ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα του μακαρίτη του Δημήτρη Χριστόφια όσο ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν η ατολμία του να αγγίξει αυτό το κεφάλαιο και να δικαιώσει τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων. Και ήταν κάτι που καθόλου απαρατήρητο δεν είχε περάσει τις μέρες εκείνες.

Από εκεί και πέρα, τα έχουμε ξαναπεί. Ναι, ο Δημήτρης Χριστόφιας πολεμήθηκε. Όπως όλοι οι Πρόεδροι, όπως όλοι οι πολιτικοί. Όπως και το ίδιο το ΑΚΕΛ πολεμά τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως ο καθένας στην πολιτική πολεμά τους αντιπάλους του. Είναι όμως γεγονός πως στον Δημήτρη Χριστόφια φορτώθηκαν και πολλά άλλα. Το έγραψα πολλές φορές.

Αλλά, εάν η πενταετία Χριστόφια ήταν μια επιτυχημένη πενταετία, κανείς δεν θα τολμούσε να το είχε κάνει ούτε αυτό.

Εάν δεν είχε συμβεί το Μαρί -το οποίο φορτώθηκε βολικά στον Παπακώστα- και το κραχ στην οικονομία το οποίο φορτώνεται στη «μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ ο παγκόσμιος καπιταλισμός» (sic!) και όχι στο ότι ο Χριστόφιας επί μήνες ολόκληρους αγνοούσε τις εκκλήσεις να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης για να αποφύγει τα χειρότερα και να βγάλει την οικονομία από τον αυτόματο πιλότο, σίγουρα λιγότεροι θα είχαν μπορέσει να του είχαν φορτώσει πράγματα για τα οποία δεν ευθυνόταν.

Το δε ορθό σε μεγάλο βαθμό επιχείρημα της τραπεζικής κρίσης θα λειτουργούσε σίγουρα καλύτερα εάν, όταν ξέσπασε η κρίση ο μακαρίτης την είχε διαχειριστεί υποτυπωδώς έστω, αντί να περιμένει για να τη δώσει στον επόμενο ώστε να σκάσει στα χέρια εκείνου αντί στα δικά του. Διότι αυτό έκανε. Και ήταν μια κρίση η οποία όμως δεν οφειλόταν στον «παγκόσμιο καπιταλισμό» (!) αλλά στο ρωσικό χρήμα το οποίο εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι με την ανοχή και τη συμμετοχή και των «αριστερών» κεφαλαίων.

Σημειωτέον ότι σε εκείνη την κρίσιμη φάση, όπως και σε κάθε άλλη της πενταετίας, η χορωδία των έμμισθων ευνούχων, όλων αυτών των «μιτσιών» που ο Δημήτρης Χριστόφιας ανάγιωσε πολιτικά γύρω του έχοντας ξεφορτωθεί οριστικά όλα σχεδόν τα ώριμα πολιτικά μυαλά του κόμματος, όλοι αυτοί λοιπόν λειτουργούσαν απλώς ως κλακαδόροι αντί ως σύμβουλοι. Ουδείς και ουδεμία άνοιξαν ποτέ το στόμα τους. Κανείς και καμία τους δεν τολμούσαν.

Η στάση του ΑΚΕΛ διαχρονικά και σήμερα ειδικά, η άρνησή του καλύτερα να μπει στην όποια διαδικασία αυτοκριτικής και κριτικής των ηγεσιών του και η προσφυγή του στην επίρριψη ευθυνών στους πάντες πλην του εαυτού του, όλα αυτά μπορεί να μαζεύουν ακόμη κάτι ψιλά σε κομματικό επίπεδο. Σε αυτό δε, προφανέστατα αποσκοπούν.

Σίγουρα όμως δεν μπορούν να επαναφέρουν ψήφους από κόσμο σκεπτόμενο ο οποίος απωθείται -και λογικό είναι- από αυτήν την εμμονή και τη χρήση της άρνησης ή της αλλοίωσης της πραγματικότητας ως πολιτικής πυξίδας μάλιστα, σε δύσκολους καιρούς. Σε καιρούς κατά τους οποίους ειδικά τα λαϊκά στρώματα δοκιμάζονται.

Όσο για τις ονοματοδοσίες, όσοι με διαβάζουν όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουν καλά ότι τις θεωρώ αναχρονισμό και ένδειξη κοινωνικής ανωριμότητας και ανικανότητας από πλευράς μας να αναπτύξουμε κριτήριο με το οποίο θα κρίνουμε δίκαια αλλά αυστηρά τους ηγέτες μας.

Διαχρονικά. Όσο ζουν και μετά που πεθαίνουν ακόμα περισσότερο. Αυτό αφορά τους πάντες. Όχι μόνο τον Χριστόφια. Αφορά δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια επίσης. Δυστυχώς όμως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε.

Και το κυριότερο; Δεν θέλουμε να τον διανύσουμε. Το αν μπορούμε, καλύτερα να μην το ανοίξουμε τώρα.

Υστερόγραφο: Επειδή το ακούω να έρχεται ως επιχείρημα: η απάντηση στο ερώτημα «δεν δικαιούνται τόσοι άνθρωποι να έχουν έναν δρόμο στο όνομα του ηγέτη τους;», είναι σαφέστατα ναι. Δεν το συζητάμε καν. Το πολιτικό ζητούμενο από το ΑΚΕΛ δεν είναι πλέον το τι δικαιούται, όμως. Μετά και την πενταετία Χριστόφια είναι το τι μπορεί. Χρήσιμο θα ήταν να το αντιληφθεί κάποτε και το ίδιο το κόμμα...