E, όχι και αποτυχία οι Αρχιεπισκοπικές!

Πάντως, το σημαντικότερο όλων που έβγαλε η κάλπη των Αρχιεπισκοπικών δεν πέρασε στα πρωτοσέλιδα.

Με έναν απλό υπολογισμό και χωρίς, το ορκίζομαι, να θέλω να σας τρομοκρατήσω, είναι το ακόλουθο: ζείτε ανάμεσα σε 16 χιλιάδες άτομα τα οποία ψήφισαν Μόρφου.

Δεκαέξι χιλιάδες. Όλοι έξω. Και σαφώς δεν υπαινίσσομαι ότι είναι όλοι του φρενοκομείου όπως εκείνος, όχι βέβαια, αλλά ούτε και μπορώ να σας λέω ψέματα. Με ξέρετε άλλωστε τόσα χρόνια. Οι πλείστοι είναι ναι, ok. Ίσως όχι τόσο. Ίσως όμως και περισσότερο. Δεκαέξι χιλιάδες!

Για να σας δώσω να καταλάβετε για τι μεγέθη μιλάμε, σας θέλω ψύχραιμους και ψύχραιμες πάντα, δώστε προσοχή: Μιλάμε για επτά χιλιάδες άτομα περισσότερα από όσα γεμίζουν το Παφιακό Στάδιο, έξι χιλιάδες περισσότερα από όσα χωράει το Αντώνης Παπαδόπουλος, τρεις χιλιάδες -περισσότερα πάντα- από όσα χωρούσε το Τσίρειο και όσα χωράει το νέο ΓΣΖ, όσα ακριβώς άτομα χωρούσε το Μακάρειο και πέντε χιλιάδες λιγότερα από όσα χωράει το νέο ΓΣΠ.

Στα θετικά του πράγματος; Τι να σας πω; Το σκέφτηκα πολύ αλλά δεν βρίσκω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι περισσότεροι/ες έκλεισαν για τη συναυλία της Σελίν Ντιόν στο νέο ΓΣΠ που ακυρώθηκε τελικά. Τι να το κάνετε; Είναι και γιορτές, κόσμος νηστεύει, μην με προκαλείτε τουλάχιστον. Μια ώρα έσπαγα το κεφάλι μου να βρω κάτι ελαφρώς παρήγορο έστω.

Στα αρνητικά πάλι, η συναυλία όπως σας είπα ακυρώθηκε. Αυτός εδώ είναι και θα είναι για πολύ ακόμα όπως φαίνεται. Έξω.

Δεν πέρασε, λέει, το μήνυμα των φιλόδοξων ιεραρχών μας και δεν πήγε πολύς κόσμος να ψηφίσει. Κάτι που παρατήρησε και ο Σπύρος ο συμμαθητής μου, τώρα Άγιος Ησαΐας τέως Μόσχας και νυν πασών των Εκλογών. Το πνευματικό παιδί του Nikiforo Cavalli. Είχε και αυτοκριτική διάθεση στο συγκεκριμένο και μπράβο του. Aν και δεν ήταν και καμιά έκπληξη για κάποιον ο οποίος έφτασε στο σημείο να λέει προεκλογικά ότι άκουγε Iron Maiden και όλα τα υπόλοιπα που είπε για ψήφους, τυχερός πάντα που δεν έπεσαν οι Εκλογές στο Τριώδιο.

Διότι δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα έβλεπαν τα όμματά μας μ' αυτόν εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο.

Βεβαίως έχουμε και τις Προεδρικές που συνεχίζονται. Υπάρχει και εκεί το αντίστοιχο παράδειγμα του Ταμασού αλλά δεν θέλω να τον στεναχωρήσω εκείνον μέρες που είναι. Μου φτάνει που πήγε και ψήφισε επειδή ένιωσε λέει ότι έπρεπε να το κάνει «ως Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός» που είναι, λέει. Αδίστακτος σας λέω! Σου λέει, δεν με θέλετε για Πρόεδρο ε; Μέχρι τον Φλεβάρη θα σας σπάσω τα νεύρα. Θα σας κάνω να ακούτε το όνομά μου και να τρομάζετε. Περισσότερο μάλιστα κι από αυτό τρομάξαμε με τις αφίσες του που λένε: «Ο Αβέρωφ στηρίζει την οικογένεια». Με τη μάνα που κρατάει το παιδάκι που κοιμάται ευτυχισμένη. Νομίζω ό,τι πιο scary έπαιξε στις Εκλογές.

Θα σας κάνω και παιδία, τύπου. Το DNA του Αβέρωφ μάλιστα!

Όμως εγώ και πάλι, για να κλείσει η παρένθεση στα horror movies και να πάμε πίσω στο θέμα μας, δεν θα συμφωνήσω με την ανάγνωση του αποτελέσματος από τον Άγιο Συμμαθητή και πολλούς άλλους περί αποτυχίας περίπου των Αρχιεπισκοπικών.

Το ότι 165.000 άνθρωποι θυσίασαν την Κυριακή τους για να πάνε να ψηφίσουν παπάδες, μιλάμε για το εν τρίτο σχεδόν του εκλογικού Σώματος, εγώ προσωπικά το βρίσκω μεγάλη επιτυχία. Εδώ μην ξεχνάτε ότι είναι «δημοκρατικό» Ιράν, δυτικού Τύπου. Δεν τους υποχρεώνει κανείς να πάνε. Ακόμα κι αν, ναι, η Κύπρος εφαρμόζει ακόμα το παλιό ημερολόγιο και ενώ βρίσκεται σχεδόν στο 2023 τυπικά, ουσιαστικά ζει ακόμα στη δεκαετία του ’30. Και πολύ λέω μάλλον.

Δηλαδή πόσοι περιμένατε ότι θα πήγαιναν; No offence με όσους και όσες πήγαν, έτσι; Ο καθένας όπως τη βρίσκει. Έχω και φίλους τέτοιους, που πήγαν. Αλλά, όχι και να λέμε πως το γεγονός ότι το 2023, σχεδόν 166.000 άνθρωποι σηκώθηκαν και πήγαν να ψηφίσουν τον ρασοφόρο της αρεσκείας τους είναι… χαμηλή προσέλευση. Πάτε καλά μάνα μου;

Οι αγαπημένοι μου βέβαια, και εδώ θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους και φίλες που πήγαν, ήταν εκείνοι οι οποίοι νομίζουν ότι από τη στάση τους θα καθοριστεί το μέλλον του τόπου.

Μπήκαν και εδώ στην οπαδική λογική και άρχισαν τις αναρτήσεις ότι θα ψηφίσουν τον άλφα διότι υποστηρίζει τη λύση του Κυπριακού, τον βήτα διότι δεν είναι έτσι, τον γάμμα διότι είναι αλλιώς. Ο τρόπος με τον οποίο προσδίδουμε σημασία που δεν έχουμε στον εαυτό μας σ’ αυτή τη χώρα, έχει φτάσει σε βαθμό παραίσθησης στις μέρες των social media. Το γεγονός ότι αυτό κάλυψε πια και τις εκλογές των παπάδων, πιστεύω ότι θα πρέπει να μας προβληματίσει.

Τα όσα γράφουμε στο Facebook και τα άλλα ΜΚΔ είναι τόσο σημαντικά, όσο ο Αβέρωφ Έλλην, Χριστιανός και προστάτης της οικογένειας. Είπαμε βαριόμαστε γενικώς σ’ αυτή τη χώρα αλλά όχι κι έτσι μάνα μου. Όχι κι έτσι πια!