Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

Πάτος; Ποιος πάτος; Θα αστειεύεστε βέβαια! Κανείς δεν ξέρει εάν υπάρχει πάτος σ’ αυτή τη χώρα. Και ακόμη κι εάν υπάρχει, το σίγουρο είναι πως είναι τόσο τραγικά απροσμέτρητο το βάθος που μάλλον δεν πρόκειται να τον πιάσουμε ποτέ.

Ποτέ όμως.

Το 2022 προς 2023 σε μια χώρα στην οποία τα προβλήματα είναι πια βουνό, ένα βουνό πανύψηλο και ορατό από παντού, πλην ενδεχομένως από τα μάτια του ηγέτη της και βασικότερου εκπροσώπου του πολιτικού αμοραλισμού στη σύγχρονη Ιστορία της όπως και πάντων των βολεμένων γύρω τριγύρω, σ’ αυτήν τη χώρα λοιπόν και στη σκιά αυτού του βουνού, οι προεδρικές εκλογές διεξάγονται με αντικείμενο τον… Γρίβα!

Δεν ξέρω εάν υπάρχει πιο χυδαίος λαϊκισμός από αυτό το αδιανόητο θέατρο του οποίου γινόμαστε μάρτυρες τα τελευταία 24ωρα. Αλλά και πάλι, σ’ αυτήν ειδικά τη χώρα και με όλους αυτούς τους άθλιους και τους τρισάθλιους ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Ο πάτος που λέγαμε πριν. Που δεν θα τον γνωρίσουμε.

Από μια άποψη είναι λογικό. Εάν δει κανείς τις πολιτικές συζητήσεις, τα ντιμπέιτ και τα «ντιμπέιτ» και ακόμα χειρότερα το τι κατατίθεται από τις πολιτικές δυνάμεις ως πρόταση, μπορεί να διαπιστώσει με την πιο μεγάλη ευκολία μάλιστα ένα πράγμα τουλάχιστον: ότι προτάσεις για τα θέματα που καίνε την κοινωνία δεν υπάρχουν. Και αυτό είναι λογικότατο.

Ανήθικο αλλά λογικό.

Όλοι αυτοί δεν έχουν να ανησυχήσουν για κάτι, πολύ λιγότερο δε για όλα αυτά για τα οποία έχει να ανησυχεί και δικαίως ανησυχεί ο υπόλοιπος κόσμος: από την κρίση και το τι του ξημερώνει αύριο και πώς θα εξασφαλίσει τα παιδιά του, από την ασφάλεια σε μισή χώρα με την Τουρκία απέναντι να είναι απρόβλεπτη, το μεταναστευτικό το οποίο είναι φανερό πως έχει πια ξεφύγει διότι όλοι αυτοί αντί να το διαχειριστούν είχαν βάλει το ΥΠΕΣ να πουλάει διαβατήρια για να πλουτίζουν εκείνοι, την ακρίβεια και το καλάθι του σουπερμάρκετ το οποίο πλέον μικραίνει με ασυγκράτητους ρυθμούς για το μέσο νοικοκυριό -και αυτό το νοικοκυριό δεν είναι καν στη χειρότερη μοίρα- τις συντάξεις, τις κανονικές συντάξεις οι οποίες πλέον δεν αρκούν, τα απλησίαστα ενοίκια, την αδυναμία πλέον πολλών νέων να ενοικιάσουν και ακόμη περισσότερων να αγοράσουν στέγη και ένα σωρό άλλα.

Αν έχασα κάποια τέτοια συζήτηση ενημερώστε με. Αν υπήρξαν προτάσεις, συγκεκριμένες όχι άρες-μάρες και δεν τις άκουσα ας μπει κάποιος στον κόπο να μου τις επαναλάβει. Όμως δεν υπήρξαν. Και δεν υπήρξαν για τον ίδιο λόγο που το «θέμα» συζήτησης είναι ο Γρίβας και ο Μακάριος.

Δεν υπήρξαν, διότι η γύμνια τους είναι απόλυτη. Το ίδιο και η αδιαφορία αλλά και έλλειψη της όποιας ντροπής, να περιμένει κανείς ότι θα φέρει στην κάλπη όλους αυτούς που δεν πάνε γιατί δεν βλέπουν τον λόγο, χωρίς να τους εξηγεί γιατί πρέπει να πάνε τελικά. Τι έχει να τους προτείνει και πώς θα το πετύχει.

Σαφώς και το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Γρίβας - Μακάριος μπορεί να μαζέψει αρκετά πρόβατα πίσω στη στάνη του καθενός. Γι' αυτό και γίνεται άλλωστε. Σαφώς και το ΑΚΕΛ το κατέθεσε κοιτάζοντας τις εκλογές και επενδύοντας σε ένα από τα κουσούρια του δικού του ακροατηρίου, διότι τέτοιο είναι το να ανακινείς ένα τέτοιο θέμα το 2022 και σαφέστατα ο ΔΗΣΥ (του Αβέρωφ) ο οποίος οδήγησε εδώ τα πράγματα πουλώντας τιμές στον Γρίβα στους δικούς του αμνούς προεκλογικά, φέρει ακόμα μεγαλύτερη ίσως ευθύνη από το ΑΚΕΛ το οποίο μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν ήταν εκείνο που άνοιξε το θέμα με τα κονδύλια αυτά.

Σίγουρα δε, οι του «Κέντρου» βρέθηκαν στη μέση μην μπορώντας προεκλογικά ούτε εκείνοι να κάνουν κάτι το οποίο θα δυσαρεστούσε τους οπαδούς τους και τα φούμαρα τα οποία και εκείνοι μονίμως πουλούν στο όνομα της αντίστασης.

Η αλήθεια όμως είναι μία και είναι βασική όσο και ξεκάθαρη. Χεσμένους τους έχουν και οι μεν και οι δε και τους αντιστασιακούς και τους πραξικοπηματίες και τον Γρίβα και τον Μακάριο. Δούλεμα πουλούν. Συνθήματα τα οποία δεν καταλήγουν στον όποιο ιστορικό διάλογο για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο το οποίο μας ταλαιπωρεί τόσο ακόμα αλλά στο ακριβώς αντίθετο: στη συντήρηση της σύγκρουσης με κάθε τρόπο. Ώστε να την εκμεταλλεύονται.

Και την εκμεταλλεύονται προκειμένου, αφενός μεν να αποπροσανατολίζουν από όσα καθηκόντως θα έπρεπε να διαχειρίζονται αλλά δεν μπορούν -και ενίοτε δεν τους κόφτει- με στόχο να νέμονται την εξουσία και να κάνουν τις δουλειές τους. Όλοι τους. Να κρατούν τα κόμματά τους ζωντανά και αναλόγως του ποιος κυβερνά, να τρώνε μέσα από μοιρασιές στις οποίες πάντοτε τα βρίσκουν αναλόγως του πού βρίσκεται ο καθένας.

Δεν είδα ποτέ το θέμα του Γρίβα και του Μακάριου να επηρεάζει τους διορισμούς στα συμβούλια των ημικρατικών λ.χ. ή στο υπόλοιπο χρυσοφόρο νταβατζιλίκι των κομμάτων στο οποίο καταγράφεται μια συνεργασία απολύτως αγαστή. Όπως και σε τίποτα άλλο το οποίο επηρεάζει τη μάσα τους, τα συμφέροντά τους. Όπως δεν άκουσα τον Γρίβα και τον Μακάριο να απασχολούν τις απανωτές αρπαχτές τους με τα λεφτά μας τα οποία μοιράζονται μεταξύ τους ως χορηγίες επί χορηγιών, τις λιμουζίνες και τα άλλα τους κομφόρ. Και τόσα άλλα τέτοια.

Εκεί ποτέ δεν γίνεται επίκληση του παρελθόντος. Και υπάρχει λόγος που δεν γίνεται. Όπως και τώρα που γίνεται. Όποιος μετέχει λοιπόν σε αυτή τη νέα ασέλγεια επί της νοημοσύνης του λαού, σε αυτή τη νέα δημαγωγική απάτη μόνο μαύρισμα αξίζει στις εκλογές από όλους όσοι σέβονται τη νοημοσύνη τους έστω και ελάχιστο περισσότερο από ό,τι τη σέβονται όλοι αυτοί οι άθλιοι. Οι αχαρακτήριστοι.

Η Ιστορία δεν παραγράφεται αλλά ούτε και γράφεται με τις προεκλογικές προστυχιές, κόλπα και ποδοσφαιρικό φανατισμό.