Η επιλεκτική άγνοια

«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» μας είπε ο Σωκράτης τζιαι συμφωνούμεν απόλυτα. Πραγματικά, τα όσα γνωρίζουμε είναι απείρως λιγότερα από όσα δεν γνωρίζουμε. Μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να ισχυριστεί πως γνωρίζει τα πάντα, για παράδειγμα ένας νάρκισσος λαοπλάνος που γυρέφκει ψήφους που απαίδευτα μυαλά. Τα απαίδευτα μυαλά των οποίων η αυτοεπιβεβαίωση είναι πιο σημαντική από τη νέα γνώση η οποία μπορεί να αντιτίθεται στο προσωπικό τους σύστημα πεποιθήσεων.

Χειρότερο όμως από την πραγματική άγνοια, είναι η επιλεκτική άγνοια. Το να αγνοείς ή να μετονομάζεις μια κατάσταση δεν σημαίνει πως αυτή παύει να υφίσταται ή πως οι επόμενοι δεν θα ξανά ανακαλύψουν τον τροχό. Δηλαδή ένας εργαζόμενος που δεν έχει ποτέ του ακούσει για εργατικά δικαιώματα δεν σημαίνει πως δεν θα αντιληφτεί σε κάποια στιγμή την εκμετάλλευση τζιαι δεν θα ξεκινήσει ο ίδιος να απαιτεί δικαιώματα. Το ίδιο ισχύει τζιαι για τους ανάπηρους που ψάχνουν πρόσβαση σε μια κοινωνία φτιαγμένη αποκλειστικά για αρτιμελείς. Ούτε οι ΛΟΑΤΚΙ θα εξαφανιστούν απλά επειδή αγνοούμε την ύπαρξή τους, οι άστεγοι δεν θα βρουν στέγη επειδή ποκαθαρίσαμεν τα κέντρα των πόλεων από προσβάσιμα παγκάκια κ.λπ. Θα εξακολουθούν όλοι να είναι μέλη της κοινωνίας αλλά δίχως εμφανή ορατότητα.

Τούτη η επιλεκτική άγνοια μας κάμνει συνένοχους στη μιζέρια των υπολοίπων. Δηλαδή το να γνωρίζω πως υπάρχουν οι τυφλοί αλλά να μην μπω στον κόπο να ακούσω ή να ψάξω τους τρόπους με τους οποίους μετατρέπεται η ζωή τους σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης διότι δεν θέλω να ξεβολευτώ για να επομιστώ μετά ευθύνες τζιαι τύψεις στη συνενοχή μου για τα εμπόδια που έμμεσα τους επιφορτώνω δεν με απαλλάσσει των ευθυνών μου. Αντίθετα με κάμνει μέγα υποκριτή και συνένοχο. Οι δε πανηλίθιες ιδέες του τύπου να μπω στη θέση του ατόμου για θκυο, τρεις ώρες για να καλλιεργήσω τάχα μου ενσυναίσθηση είναι προσβολή στα άτομα που υποφέρουν αφού για αυτά δεν υπάρχει το παράθυρο καμίας διαφυγής από την κατάσταση που βιώνουν. Τα πλείστα τούτα μασκαραλίκκια εξυπηρετούν μόνο όσους δεν ανήκουν σε καταπιεσμένες ομάδες διότι νιώθουν πως βίωσαν για λίγο τον πόνο του άλλου ξεχνώντας παντελώς πως οι ίδιοι μετά τα «θεατρικά» ξέρουν πως θα γυρίσουν πίσω στην κανονικότητά τους.

Τούτες τες πελλάρες τες βλέπουμε συνέχεια. Αγώνες σε αμαξάκια αναπηρικά, συναυλίες στα σκοτεινά, φωτογραφίσεις σε ΛΟΑΤΚΙ παρελάσεις κ.λπ., κ.λπ. Το τι λείπει είναι η συμμετοχή πραγματικού διαλόγου με τα άτομα τα οποία βιώνουν τούτες τες πραγματικότητες καθημερινά. Οι πρωταγωνιστές δηλαδή της υπόθεσης γίνονται πάλι οι κομπάρσοι, χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία προώθησης των «ευαισθησιών» των προνομιούχων της κοινωνίας τζιαι της δικής τους προβολής σε έναν αγώνα για την ανάδειξη του πιο φιλεύσπλαχνου. Μηδενίζεται η ύπαρξη των ατόμων αυτών με την υπερπροβολή των «υποστηρικτών» του σκοπού τζιαι τον υποβιβασμό τους σε επαίτες οι οποίοι δεν μπορούν να επιβιώσουν δίχα την ενσυναίσθηση τζιαι φιλανθρωπία των υπολοίπων. Οϊ πως τα κράτη έπρεπε να θεωρούν αυτονόητο πως είναι υποχρεωμένα να εξυπηρετούν και να στηρίζουν τα δικαιώματα όλων τους των πολιτών χωρίς διακρίσεις. Σκεφτείτε πως μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε καν ράμπα προσβασιμότητας μέσα στην ίδια τη Βουλή. Για τόσο βόδια μιλούμεν.

Πολλοί θεωρούν πως αν ξεκινήσει μια κοινωνία από το μηδέν, οι νέοι πολίτες θα βρουν τες τέλειες αλήθκειες που θα κάμουν την κοινωνία τους πραγματικό παράδεισο. Δυστυχώς όλα τα προαναφερθέντα δεν θα πάψουν να υπάρχουν ως διά μαγείας. Ένας υγιής δεν θα μπορέσει ποτέ να νομοθετήσει με γνώμονα τις ιδιαιτερότητες ενός χρόνια πάσχοντα. Τούτη έν' δουλειά του ίδιου του πάσχοντα. τζιαι αν δεν το αντιληφτούμεν τούτο σύντομα τζιαι να ξεκινήσουμε να καλούμε τους άμεσα ενδιαφερόμενους για να δίνουν οι ίδιοι τες λύσεις στα προβλήματά τους, ως κοινωνία δεν θα καταφέρουμε να πάμε ποτέ μπροστά. Θα κάμνουμεν σημειωτόν για τον επόμενο αιώνα.