To κλάμα των αρίστων

Στο κυπριακό σχολείο τέτοια εποχή κλαίνε πολλοί μαθητές. Είναι οι μέρες των διαγωνισμάτων. Το κλάμα ξεκινά τη στιγμή που η καθηγήτρια μοιράζει το διαγώνισμα τη δηλωμένη της μέρα που γράφουν οι μαθητές, για να συνεχίσει μετά που το παραλαμβάνει, αλλά και όταν το παραδίδει πίσω στους μαθητές.

Η Μύρια κάθεται στο τελευταίο θρανίο. Οι δάσκαλοί της ξέρουν πόσο αγχωμένη είναι γιατί έχει «απαιτητική» μάμα.

Η μάμα της τηλεφωνά συνέχεια στο σχολείο, με διάφορες αφορμές. Σπίτι της η Μύρια πάντα δίνει λόγο στη μάμα της για το αν διάβασε και πόσο. Η μάμα της ξέρει κάθε σελίδα κάθε μαθήματος, ξέρει τις ασκήσεις της κόρης της, την ελέγχει πάντα αν έχει τα σωστά τετράδια της επόμενης μέρας. Τη ρωτά γιατί ο κύριος Παναγιώτης δεν τους έβαλε ασκήσεις στη βιολογία σήμερα και μετά τον κατηγορεί στις γειτόνισσες που την καλούν για καφέ. Η Μύρια δεν ξέρει να της απαντήσει και η μάμα τηλεφωνά στον κύριο Παναγιώτη, όπως και στην κυρία Κική τη φιλόλογο. Στον καθηγητικό σύλλογο επικρατεί αναβρασμός κάθε που ακούγεται το όνομα της μάμας.

Την Τρίτη, όταν η Μύρια έπιασε το διαγώνισμα των μαθηματικών με βαθμό 92/100, ξέσπασε σε κλάματα στην τάξη. Απαρηγόρητη όπως ήταν, η καθηγήτριά της τής είπε να βγει λίγο έξω να πάρει αέρα και να μιλήσουν μετά. Το διάλειμμα όσο και να προσπαθούσε η κυρία μαθηματικός να την παρηγορήσει και να της εξηγήσει πως το 92 είναι βασικά άριστο, δεν τα κατάφερνε. Συνέχεια άκουγε τη μικρή να της λέει… «ναι αλλά η μάμα μου τι θα πει».

Παρόμοια σκηνικά στο κυπριακό σχολείο συμβαίνουν πολλά και καθημερινά. Ο ένας σύμβουλος που τα ξέρει δεν προλαβαίνει να τα σουλουπώσει με τίποτα. Σαν τη μάμα της Μύριας υπάρχουν πολλοί γονείς. Δεν είναι μία, είναι «είδος». Και… «μορφωμένοι», δάσκαλοι και δασκάλες, καθηγητές και καθηγήτριες, ειδικά αυτοί που ξέρουν και το ν και σ κάθε διαγωνίσματος. Συνήθως τέτοιοι μπαίνουν και στους συνδέσμους γονέων, μάλλον για να μεταλαμπαδεύουν το άγχος τους και στους υπόλοιπους.

Το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα τώρα, με τη σειρά του, εκτρέφει τέτοιες περιπτώσεις, δυστυχώς, χωρίς να το καταλαβαίνει. Όλα στο τέλος της μέρας είναι πόντοι. Όχι εμπειρίες, όχι πέρασα καλά και χαρούμενα τη μέρα μου, όχι έχω φίλους, γελώ και είμαι ευτυχισμένος. Για το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα, ο χαρούμενος μαθητής είναι καταδικασμένος να βράζει στο αιώνιο καζάνι της κόλασης της κοινωνίας. Ο άριστος με την πιο απαλή πέτσα θα καίγεται ακόμα περισσότερο, θα πονεί παραπάνω. Ο μέτριος και «προβληματικός» μαθητής θα βρει κάπως τον δρόμο του, μπορεί και να τα καταφέρει να αποδράσει από την τρίαινα του βελζεβούλ με το μπλουζάκι της «επιχειρηματικότητας».

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τα φωταγωγημένα δεντράκια και οι θλιβερές φάτνες στις γειτονιές λυγίζουν ακόμα παραπάνω τη Μύρια. Δεν έχει να περιμένει τίποτα. Μόνο τις εξετάσεις της μόλις ανοίξει το σχολείο της. Η μάμα της δεν καλεί στο σπίτι της τον θείο της τον πελλό που κάμνει αστεία, για να μην επηρεάσει τη Μύρια όταν θα της λέει «παρέτα τζιαι λίο το θκιάβασμα, πιάσε καμιά συμμαθήτριά σου να βρεθείτε να παίξετε».

Ο θείος της δεν ήταν ποτέ άριστος. Η Μύρια τον αγαπά πολλά γιατί μαζί του πήγε γήπεδο πρώτη φορά πέρσι. Φέτος όμως είναι αλλιώς τα πράματα.