Η υστεροφημία ενός απερχόμενου Προέδρου δεν σώζεται, δεν αναστυλώνεται, ούτε με το πόσες τιμητικές πλακέτες θα λάβει από διάφορους φορείς και αξιωματούχους, ούτε με το πόσα χρυσά κλειδιά θα παραλάβει από δημάρχους, περιφερειάρχες και άλλους, ούτε και με το πόσες κορδέλες εγκαινίων θα κόψει ο ίδιος. Η υστεροφημία ενός Προέδρου κρίνεται από τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του, από το σύνολο των πολιτικών πράξεων ή της πολιτικής απραξίας του καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του.
Με δυο λόγια, το στίγμα του Προέδρου Αναστασιάδη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου δεν θα κριθεί με τα επικοινωνιακά εφέ της τελευταίας τριμηνίας, τόσο εντός όσο κι εκτός Κύπρου. Θα κριθεί συνολικά για τη δεκαετία της θητείας του στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πολιτική και κοινωνικο-οικονομική αποτίμηση πρέπει να γίνει και όχι επικοινωνιακή επιχείρηση εξπρές για διόρθωση της εικόνας του.
Αναντίλεκτα, ένας Πρόεδρος δεν μπορεί να κρίνεται μονοσήμαντα, μονοδιάστατα ή μονόπλευρα. Μπορεί οι κακές στιγμές, ιδιαίτερα στη δεύτερη πενταετία, να πλειοψηφούν. Ωστόσο, υπήρξαν και καλές στιγμές. Για τις κακές πρέπει να χρεωθεί και για τις καλές να πιστωθεί. Ένας δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δεν μπορεί να είναι αρνητικός σε όλα.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, όπως και όλοι οι προκάτοχοί του, θα κριθεί για το τι κράτος παρέλαβε και τι κράτος παραδίδει, τι πατρίδα παρέλαβε και τι πατρίδα παραδίδει. Αυτά είναι τα πρώτιστα και τα κεφαλαιώδη.
Η αρθρογραφία δεν έχει νόημα αν δεν χαρακτηρίζεται από κριτική προσέγγιση όλων των δεδομένων. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τα μελανά στίγματα της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, αρχίζοντας από το Κυπριακό. Ποιος εισήγαγε στην ατζέντα τα δύο κράτη πριν από τον Ερντογάν και τον Τατάρ; Ο δικός μας Πρόεδρος. Ποιος δεν διένυσε το τελευταίο μίλι στο Μοντ Πελεράν και το Κραν Μοντανά; Όχι μόνο οι άλλοι, αλλά κι εμείς, με τον κ. Αναστασιάδη επικεφαλής. Ποιος άφησε ανοικτή την προοπτική διαμοιρασμού της ΑΟΖ μεταξύ συνιστώντων κρατιδίων; Ο ημέτερος Πρόεδρος… εν τη ρύμη του λόγου του. Ποιος άφησε την Αμμόχωστο έρμαιο στις επεκτατικές ορέξεις της Άγκυρας; Ο Πρόεδρος και οι συν αυτώ που δεν εκτίμησαν σωστά τους επερχόμενους κινδύνους.
Πάμε και στα της οικονομίας. Να μην μιλήσουμε για το πιστόλι στον κρόταφο και το κούρεμα των καταθέσεων; Να μην μιλήσουμε για το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών και την εσκεμμένη κατάρρευση του Συνεργατικού Κινήματος; Να μην μιλήσουμε για το πλιάτσικο με τα «χρυσά» διαβατήρια; Να μην μιλήσουμε για τον διεθνή διασυρμό από τα Panama και τα Pandora Papers;
Δεν έχει νόημα να κρύβουμε λόγια, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης παραδίδει περισσότερη διαφθορά από ό,τι παρέλαβε, λιγότερη κρατική αξιοπιστία απ’ όση παρέλαβε. Παραδίδει ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις, χειρότερες συγκοινωνίες και δυστυχώς χειρότερη δημόσια παιδεία. Μόνο στη δημόσια υγεία με το ΓεΣΥ τα πήγε καλά. Κι αυτό θα πρέπει να του αναγνωριστεί. Παρόλο που κι εδώ η παρτίδα δεν τελείωσε ακόμα. Και δεν φαίνονται όλες οι δικλείδες ασφαλείς.
Επιστρέφω όμως στην αρχή του κειμένου και στη συμπεριφορά Αναστασιάδη και προεδρικού περίγυρου, την περίοδο που απομένει μέχρι τις προεδρικές εκλογές. Ας εκλογικεύσουν τις φαντασμαγορικές εκδηλώσεις. Ας περιορίσουν τον αυτοθαυμασμό και την κομπορρημοσύνη. Ο κόσμος υποφέρει και δεν κάνει να ακούει και να βλέπει υπερφίαλες κουβέντες και υπερφίαλα θεάματα. Το λέω καλή τη πίστη, σεμνά και ταπεινά. Υπάρχει μια ξένη παροιμία που λέει πως από σεμνότητα δεν πέθανε κανείς…
