Τι θέλει ο τόπος σήμερα

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως μας πληροφορούν οι επίσημες ανακοινώσεις, ζήτησε από τον Καγκελάριο της Γερμανίας, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, παρέμβαση του ιδίου προς την Τουρκία για να σταματήσουν οι προκλήσεις της Τουρκίας, οι οποίες δεν συμβάλλουν στο να δημιουργηθούν συνθήκες για επανέναρξη των συνομιλιών. Μου προκαλεί κατάπληξη η αδιαντροπιά του ανδρός. Για χρόνια ολόκληρα δεν ασχολήθηκε με το Κυπριακό και τώρα παραμονές της λήξης της προεδρικής του θητείας μιλά για λύση του Κυπριακού. Για πάνω από 4 χρόνια επέτρεψε στην Τουρκία να αλωνίζει και να παρουσιάζεται διεθνώς ως υπέρμαχος της εξεύρεσης κοινά αποδεκτής συμβιβαστικής λύσης στο Κυπριακό και τώρα θυμήθηκε την ανάγκη να κρατηθούν ανοικτές οι προοπτικές να επαναρχίσουν οι συνομιλίες.

Ενώ η φιλοσοφία του ΔΗΣΥ, του κόμματος που τον ανέβασε για δύο θητείες στην προεδρία, ήταν βασισμένη στο δόγμα «ο χρόνος δημιουργεί μη αναστρέψιμα τετελεσμένα», άφησε τον χρόνο να περνά και το Κυπριακό να «κοιμάται», και μαζί του να «κοιμάται» και ο κυπριακός λαός. Το πιο δυναμικό και υγιές κομμάτι του κυπριακού λαού, οι άνθρωποι κάτω των 45 χρόνων, χάρις στους χειρισμούς του Προέδρου Αναστασιάδη και της κυβέρνησής του ζουν και συμπεριφέρονται ως να μην ζουν σε ημικατεχόμενη πατρίδα. Βεβαίως, για όλους αυτούς τους εγκληματικούς χειρισμούς δεν έχουν ευθύνη μόνον ο Πρόεδρος και η κυβέρνησή του. Ευθύνη έχει και η κοινοβουλευτική ομάδα και η λοιπή ηγεσία του ΔΗΣΥ που συμπορεύτηκε με τον Πρόεδρο. Ευθύνη έχουν και τα υπόλοιπα κόμματα, είτε γιατί απέτυχαν να πείσουν ότι οι χειρισμοί του Προέδρου είναι εγκληματικοί, είτε γιατί συστηματικά καλλιεργούν στον λαό ψευδαισθήσεις. Ευθύνη έχει και η εκκλησιαστική ηγεσία που αδιάκοπα μιλά για τη θεία παρέμβαση που θα χαρίσει στον λαό μας την ελευθερία του και τη θριαμβευτική επάνοδο στις πατρογονικές του εστίες. Και βεβαίως, τεράστια είναι η ευθύνη που έχουν και τα ΜΜΕ, τα οποία στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν αναδεικνύουν τους τεράστιους κινδύνους από την αποτελμάτωση του Κυπριακού. Έτσι φτάσαμε, χωρίς καμία αξιοπιστία και χωρίς ουσιαστική διαπραγματευτική δύναμη στο τέλος του 2022, στις παραμονές των προεδρικών εκλογών. Και ουσιαστικές και ολοκληρωμένες προτάσεις για να βγούμε από το τέλμα και το βαθύ σκοτάδι να καταθέτει μόνο ένας υποψήφιος, ο Αχιλλέας Δημητριάδης. Τα μεγάλα κόμματα, που έπρεπε να έχουν το Κυπριακό στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων τους, εξακολουθούν να είναι δεμένα στις νοοτροπίες, στις λογικές και πρακτικές του παρελθόντος, ενώ πρώτιστη προτεραιότητά τους παραμένει η διατήρηση ή η διεκδίκηση της εξουσίας.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σε 12 βδομάδες θα πάρει τις αποσκευές του και θα πάει στο καλό. Στα 10 χρόνια της προεδρίας του, σε κάποιους τομείς του εσωτερικού επιτέλεσε έργο αξιόλογο, σε άλλους τα έκαμε θάλασσα. Το μέλλον της χώρας μας όμως δεν εξαρτάται, ούτε από τις μεγάλες του επιτυχίες που είναι αρκετές, ούτε από τις μεγάλες του αποτυχίες, που είναι ουκ ολίγες. «Το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού», για να χρησιμοποιήσω μια προσφιλή φράση του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη, εξαρτάται από τη βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Δυστυχώς, το μέλλον της χώρας μας κανείς δεν μπορεί πλέον να το προβλέψει. Με την υφιστάμενη εσωτερική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια δυναμική, με την κοινή λογική – και όχι με επιστημονική και αναλυτική τεκμηρίωση – μπορούμε να κάνουμε δύο σενάρια για την επόμενη δεκαετία. Το πιο πιθανό και το πιο «αισιόδοξο» είναι να συνεχίσουμε με το ίδιο κατεστημένο πολιτικό σύστημα, ανεξαρτήτως αν η κυβέρνηση γίνει αντιπολίτευση και αντιστρόφως ή αν έχουμε πολυκομματικές κυβερνήσεις. Έτσι θα συνεχίσουμε στην ίδια πορεία, με αποτέλεσμα την πλήρη τουρκοποίηση του κατεχόμενου τμήματος της πατρίδας μας, αλλά και τον εποικισμό της Αμμοχώστου και ίσως και κάποιων τμημάτων της νεκρής ζώνης. Το απαισιόδοξο και λιγότερα πιθανό σενάριο είναι να δημιουργήσει η Τουρκία κάποιο θερμό επεισόδιο ελεγχόμενης έκτασης για να αναγκάσει τη διεθνή κοινότητα να κινηθεί προς την κατεύθυνση της επιβολής μιας διευθέτησης προς τις δύο πλευρές. Πρόθεσή μου δεν είναι να προσθέσω στη θλίψη και στην απαισιοδοξία μας. Πιστεύω ότι, αν κάνουμε τα αυτονόητα, το παιχνίδι δεν είναι χαμένο: μπορούμε να το κερδίσουμε.

Προφανώς, δεν υπάρχουν εύκολες και μαγικές λύσεις. Είναι δεδομένο ότι σε τούτον τον «πόλεμο» βρισκόμαστε σε πολύ μειονεκτική θέση. Το πιο ουσιώδες αυτονόητο που πρέπει να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε ότι ο τόπος χρειάζεται άμεσα Πρόεδρο που να διαθέτει τη βούληση και το θάρρος να πει στον λαό τις πικρές αλήθειες, όπως «ο χειρότερος εχθρός του καλού είναι το καλύτερο»! Και πως στη βιώσιμη λύση δεν μπορούμε να φθάσουμε παρά μόνο σε συνεννόηση με την Τουρκία!! Συνεννόηση και όχι εξαναγκασμό, γιατί απλούστατα δεν διαθέτουμε τα μέσα να την εξαναγκάσουμε!!!