Οι νεκροθάφτες

Ύστερα ήρθαν οι νεκροθάφτες. Φορώντας παπούτσια στα πόδια τους, όχι μπότες. Είχαν παράδεισο και κόλαση. Είχαν Καλές Παρασκευές. Φορούσαν σκούφο και είχαν μακριά γένια. Τα γένια τους είχαν μπερδευτεί μεταξύ τους. Ετοιμάζονταν να μας θάψουν. Όμως, δεν είχαμε πεθάνει ακόμα. Περνούσα από σοκάκια στα οποία είχαν διαπραχθεί ανεξιχνίαστες δολοφονίες με μυστικά τα οποία δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Θάβονταν μαζί με τα βραβεία τους επειδή κατάφεραν να μην αποκαλύψουν ποτέ αυτά τα μυστικά, εκείνοι που νομίζω ότι ξέρουν τα μυστικά που δεν μπορώ να ξεδιαλύνω. Και εγώ σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι να αποκαλύψει κάποιος έναν δολοφόνο προτού ξεψυχήσει. Τα βράδια ήταν σκοτεινά. Στο σκοτάδι μελοποιούσαν τον χωρισμό. Από τον Καζαντζίδη, αγάπησα πιο πολύ το τραγούδι «Bekledim de gelmedin» («Σε περίμενα να έρθεις»).

Ύστερα ήρθαν οι νεκροθάφτες. Στρατόπεδά τους τα τζαμιά. Κράνη τους οι θόλοι. Σπαθιά τους ήταν οι μιναρέδες. Πατώντας πάνω στους νεκρούς μας, θα αναρτούσαν τις σημαίες με το μισοφέγγαρο πάνω στους πύργους μας. Τα καλέσματα για προσευχή άρχισαν να ακούγονται πιο δυνατά. Άρχισαν να πηγαίνουν στο τζαμί όσοι δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε τζαμί. Όταν ήρθαν αυτοί, κρατούσαν στα χέρια τους εδάφια του Κορανιού. Εμείς δεν είχαμε εδάφια, είχαμε εδάφη. Κοιμηθήκαμε ύπνο βαθύ, που για χρόνια δεν είχαμε τέτοιο βαθύ ύπνο. Όταν ξυπνήσαμε, στα δικά μας χέρια υπήρχαν εδάφια και στα δικά τους τα εδάφη μας. Ήταν λάφυρο το εργοστάσιο «Blue Band». Το κλείσαμε. Ήταν λάφυρο και το εργοστάσιο λαδιού. Και αυτό το κλείσαμε. Ύστερα κλείσαμε τα πάντα, το ένα μετά το άλλο. Έμειναν όρθια τα πορνεία και τα καζίνο μας. Οι νεκροθάφτες είχαν «δικαιωματικά πορνεία». Εμείς ήμασταν ακόμα στα απαγορευμένα. Οι νεκροθάφτες ήταν και ευλαβείς και πατριώτες. Εμείς ήμασταν και γκιαούρηδες άπιστοι και προδότες. Οι Έλληνες ήταν αιώνιοι εχθροί, οι δε Τούρκοι αιώνιοι φίλοι! Εμείς είχαμε αγνοούμενους, ενώ εκείνοι είχαν βετεράνους. Στα στήθη τους είχαν μπόλικα παράσημα. Έπαιρναν παράσημα ανάλογα με τα αφτιά που έκοβαν. Ζούσε στο χωριό Αλάμπρα η Άννα που έψαχνε τον αγνοούμενο αδελφό της. Η Σόνια είχε μεγαλώσει. Ο Βανέζος είχε πεθάνει. Και ο Λεωνίδας είχε πεθάνει. Εκείνοι μου διηγήθηκαν τις τελευταίες τους αναμνήσεις με τον Καβάζογλου. Ακόμα και να έψαχνα στην Κύπρο τον Μίκη, με τον οποίο αποχαιρετιστήκαμε στη Μόσχα, δεν θα μπορούσα να τον βρω. Είχε πεθάνει και εκείνος.

Ύστερα ήρθαν οι νεκροθάφτες. Όμως, εμείς δεν είχαμε πεθάνει ακόμα. Σας απελευθερώσαμε, είπαν. Τότε κατάλαβα ότι η απελευθέρωση ήταν χειρότερη από την κατοχή. Θυμήθηκα τον ποιητή Νεϊζέν. Παρακολουθούσε την ταινία Ταρζάν στον κινηματογράφο μαζί με τον Ατατούρκ. Ληστές είχαν απαγάγει το ωραίο κορίτσι. Ο Ταρζάν την απελευθέρωσε. Ιδού το ευτυχισμένο τέλος, «The End». Όλοι χάρηκαν επειδή τέλειωσε ευτυχισμένα. Μόνο ο Νεϊζέν δεν χάρηκε. «Γιατί δεν χάρηκες», τον ρώτησε ο στρατηγός. «Φυσικά δεν χάρηκα», του είπε. «Σκέφτομαι ποιος θα απελευθερώσει αυτό το κορίτσι από τα χέρια του Ταρζάν τώρα. Όποιος απελευθερώνει, πηδάει στρατηγέ μου»!

Τώρα όλοι είναι μετανιωμένοι. Είναι μετανιωμένοι εκείνοι που έζησαν 11 χρόνια της ζωής τους στα φυλάκια, στις πολεμίστρες. Τι κάναμε, λένε. Μήπως για τις σημερινές μέρες ρίξαμε τον εαυτό μας στη φωτιά; Μήπως για τις σημερινές μέρες πολεμήσαμε και μας πολέμησαν; Καημός. Όλο καημός. Σε όλα τα φυλάκια της περιοχής Αράστα υπάρχουν τα χνάρια μου από τότε που ήμουν δεκάξι χρόνων. Πάλι μόνοι μας ήμασταν και τότε. Δεν είχαν έρθει οι νεκροθάφτες ακόμα. Πρώτα ήρθαν εκείνοι με τις μπότες, μετά οι νεκροθάφτες! Πέθαναν όλοι οι Κύπριοι ιμάμηδες. Μείναμε με τους σκάρτους! Να στήσουν και για εμάς ένα νεκροταφείο με προδότες της πατρίδας, όπως έστησαν και εκεί. Να πουν, αυτός είναι οπαδός των Ελλήνων. Αυτός είναι του Φετχουλλάχ Γκιουλέν. Αυτός είναι του ΡΚΚ. Να αναφερθούν στον αποβιώσαντα Αρχιεπίσκοπο. Να βάλουν και στον δικό του τάφο ένα στεφάνι διχοτόμησης.

Ύστερα ήρθαν οι νεκροθάφτες. Μας νόμισαν νεκρούς. Ακόμα και ο θάνατος είναι απαγορευμένος για εμάς. Αν πεθάνουμε σε αυτόν τον κόσμο προτού τους διώξουμε!